Ακριβώς για τους ίδιους λόγους που αναφέρεις, Παλ, εγώ πιστεύω ότι η θρησκεία είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Οι θρησκευτικές κοινότητες που ασπάζονται την Παλαιά Διαθήκη έχουν για αντίβαρο άλλα πράγματα που μετριάζουν τις επιταγές της κάνοντάς τες να περιορίζονται λίγο πολύ σε συμβολικό, μη κυριολεκτικό επίπεδο, πράγμα που δεν συμβαίνει στο μωαμεθανισμό. Δεν είναι μόνο ζήτημα ερμηνείας, αλά καρτ ή μη, είναι κατά πόσο παίρνει κανείς τοις μετρητοίς τους κανόνες που του βάζει η θρησκεία του ή όχι. Χτες είχα την πικρή απορία αν ο μικρός πήγε τελικά στον μουσουλμανικό παράδεισο, όπου θα τον περίμεναν πιλάφια και ουρί, ως αθώο θύμα ή δεν πήγε επειδή δεν πρόλαβε να γίνει σωστός μουσουλμάνος εφόσον απέτυχε να απομνημονεύσει σωστά το κοράνι. Σαρκασμός πάνω από το πτώμα ενός δύστυχου παιδιού; Όχι. Απύθμενη απέχθεια σε κάθε κτηνωδία που παρουσιάζεται με το μανδύα της θεοσέβειας. Απ' όποια θρησκεία κι αν προέρχεται. Η κοινωνική πλευρά του θέματος προφανώς δεν είναι αμελητέα· από την άλλη, ούτε άσχετη είναι. Κοινωνικός αποκλεισμός και θρησκευτικό αίσθημα μειωμένης πνευματικότητας (εντέλει, ναι, γι' αυτό το πράγμα μέμφομαι τη συγκεκριμένη θρησκεία. Όχι για την τις ερμηνείες της. Για τις θεμελιώδεις επιταγές της) έφτιαξαν το τοξικό μείγμα που μεταμόρφωσε το μητρικό χέρι σε φονικό όπλο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα.
Επαναλαμβάνω: κοινωνικά αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι, μειονεκτούντες κλπ υπάρχουν παντού, υπήρχαν ανέκαθεν και -δυστυχώς- θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα. Εξακολουθώ, ωστόσο, να μην ανακαλώ στη μνήμη μου παιδοκτονία για ανάλογη αφορμή.
