Το πρωινό στο Σαν Σερίφε ήταν όπως το περιέγραφε ο ταξιδιωτικός οδηγός: ζεστό και αποπνικτικό, καθώς η πυκνή βλάστηση και η θάλασσα δημιουργούσαν μια υγρή ατμόσφαιρα που δεν σε άφηνε να ανασάνεις.
Ο Ντάιμ ξύπνησε πρώτος και σιγά σιγά η μυρωδιά του καφέ από την καφετιέρα που είχε ανασύρει από τα συντρίμμια του αεροπλάνου ξύπνησε και τους άλλους.
«Άντε, ξυπνάτε!» τους φώναξε. «Έχουμε δουλειά να κάνουμε!»
«Σάμπως τι θα κάνουμε; Ναυαγοί είμαστε, το ξέχασες;» του αντιγύρισε ο Τζάτζικας, ο πιλότος του αεροπλάνου, που στο μυαλό του Ντάιμ ήταν υπεύθυνος για το ατύχημα, καθώς προσπαθούσε να μάθει στην αγαπημένη του γάτα να κάνει κάμψεις.
«Ν' ακούσουμε μουσική! Γουστάρω! Χαλάρωση!» πέταξε ο Ταλισμάνος από την αιώρα που είχε φτιάξει με φύλλα μπανανιάς. Και αμέσως φόρεσε τα ακουστικά του iPod και άρχισε να μουρμουρίζει ένα παλιό ροκ κομμάτι.
«Μουσική; Έχω έναν καταπληκτικό πιανίστα στο δικό μου iPad. Παίζει Μπαχ...» είπε η Άξελ, που είχε πάρει το όνομά της επειδή η μαμά της ήταν φανατική θαυμάστρια των Guns'n'Roses. «Μπαχ στο Σαν Σερίφε! Τι καλά!»
«Μπαχ; Α, συμπατρρρρριώτης μου!» σηκώθηκε όρθιος και βροντοφώναξε ο Δρ Μπόνους Μάλους με τη γερμανική προφορά του. Κι αμέσως άρχισε να τραγουδάει ένα μπιροτράγουδο του Οκτόμπερ Φεστ. «Λίμπε, Λίμπε, φρόιλαϊν! Άινε μπίερ, σνελ, σνελ, σνελ!»
Η μόνη που δεν φάνηκε να συμφωνεί με την ιδέα ήταν η Δενπαλέβον. Καθόταν στην άκρη, δίπλα στη φωτιά που είχε ανάψει ο Ντάιμ, και κοιτούσε σαν υπνωτισμένη. Σκεφτόταν όλα αυτά που είχε ακούσει για τη χρυσή αυγή του Σαν Σερίφε και είχε κατσουφιάσει. Πρώτα, έλεγε ο ταξιδιωτικός οδηγός, σου προκαλεί αλλεργίες, και μετά σου αλλάζει τα μυαλά, σε τρελαίνει και σε κάνει άλλο άνθρωπο. Και σίγουρα η Δενπαλέβον δεν ήθελε να γίνει άλλος άνθρωπος. Άσε που σίγουρα δεν της άρεσε το Σαν Σερίφε και για έναν άλλο λόγο. Ο θρύλος έλεγε πως εκεί ζούσαν κάτι περίεργα πλάσματα, οι Λεξουλίτες, και ήταν σίγουρη πως με τις 83 γλώσσες και διαλέκτους που μιλούσε εκείνη, οι άλλοι θα την έβαζαν να μεταφράζει αν τυχόν τους συναντούσαν, καθώς πάντα θεωρούσαν αυτονόητο ότι εκείνη γνώριζε όποια γλώσσα ήθελαν να μιλήσουν.
«Ησυχάστε, όλοι!» είπε μειλίχια ο Ντάιμ που έμοιαζε πάντα σαν τον πατέρα του λόχου. «Δεν ήρθαμε εδώ για μουσικές και χαλάρωση. Και δείτε την καλή πλευρά της συντριβής του αεροπλάνου. Θα έχουμε εδώ περισσότερο χρόνο για να ετοιμάσουμε αυτό που θέλω.»
«Και τι θέλεις;» ρώτησε κοφτά η ακόμα κατσουφιασμένη Δενπαλέβον, σκεπασμένη τώρα με το σάλι της για να μην τη βρει η χρυσή αυγή.
«Ηρέμησε, καλή μου Δενπαλέβον. Θα σας εξηγήσω. Εδώ σας έφερα για να φτιάξουμε κάτι που από την παιδική μου ηλικία παίζαμε με τους γονείς μου και είναι ένα παιχνίδι που έπαιζαν και οι πρόγονοί μου. Λέγεται Νηματισμός και παίζεται ως εξής. Φτιάχνω ένα νήμα,» είπε και έβγαλε από την τσέπη ένα κουβάρι, «κι εσείς προσπαθείτε να απαντήσετε σ' αυτό φτιάχνοντας ένα άλλο. Και μετά φτιάχνει ο Ταλισμάνος ένα νήμα...»
«Νήματα αρχινήσαμε σαν την αραχνούλα, κι απ’ το πολύ το μπέρδεμα μ’ έπιασε αναγούλα», τον διέκοψε ο Ταλισμάνος με τη γνωστή στιχοπλαστική ικανότητά του.
«Χα! Χα! Ακριβώς! Και μετά όλοι μας απαντάμε στα νήματα των άλλων και καλούμε και άλλους να φτιάξουν νήματα και στο τέλος γινόμαστε μια αγαπημένη οικογένεια» είπε ονειροπολώντας ο Ντάιμ.
Εκείνη την ώρα χαμήλωσαν όλοι το βλέμμα στη φωτιά, θαρρείς και βρίσκονταν σε ομαδική παράκρουση (η οποία στην πραγματικότητα προκαλούνταν από το γλυκερό άρωμα του Λεξιλόχορτου που κατέκλυζε το μέρος και είναι γνωστό για τις παραισθήσεις που προκαλεί) και άρχισαν να βλέπουν όλοι μαζί: αδέρφια, γνωστούς, φίλους και χιλιάδες νήματα και γέλια και γνώσεις και παροχή βοήθειας σε όποιον είχε ανάγκη. Και αυτό συνεχίστηκε πολλή ώρα και ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι κι ευχαριστούσαν τον Ντάιμ που τους έφερε εδώ και τον Τζάτζικα που έριξε το αεροπλάνο.
Την ομαδική ονειροπόλησή τους έκοψε απότομα μια φωνή που ακουγόταν από το μεγάλο φοίνικα πίσω τους: «Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να ετοιμαστούν να εξέλθουν από τον Λεξιονιστή. Ο χρόνος σας τελείωσε. Αν απολαύσατε την εμπειρία σας, πατήστε το κόκκινο κουμπί για αποθήκευση και μπορείτε να παραλάβετε την ατομική ή ομαδική εμπειρία σας από τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας Lexi Co. στο Λονδίνο...»
Ο Ντάιμ άνοιξε πρώτος την καταπακτή και βγήκαν όλοι έξω στη μαρμάρινη σάλα. Κόσμος πολύς περίμενε και συνωστιζόταν για να έρθει η σειρά του να μπει σε έναν από τους Λεξιονιστές και να ζήσει μοναδικές εμπειρίες. Ήταν η καινούρια τάση, αλλά ο Ντάιμ ήξερε πως αυτό που είχαν ζήσει αυτοί πριν από λίγο, δεν συγκρινόταν με τίποτε άλλο.
Κοίταξε τους φίλους του και τους αγκάλιασε έναν έναν χώνοντας στην τσέπη τους από ένα χαρτί διπλωμένο.
«Τι είναι αυτό;» είπαν όλοι σχεδόν με μια φωνή, εκτός από τον Τζάτζικα, που για να πάει και λίγο κόντρα στον Ντάιμ, όπως συνήθιζε, είπε: «Τι είναι αυτό, διαβολεμένε;»
«Ένα εισιτήριο διαρκείας, συμβόλαιο μάλλον, για τον Λεξιονιστή. Θα μπορείτε να μπαίνετε κάθε μέρα μόνοι σας ή όλοι μαζί και να απολαμβάνετε Λεξιλογικά Ταξίδια όπως τα λένε.»
«Για πόσο καιρό;» αναφώνησαν όλοι μαζί αυτή τη φορά.
«Επ’ αόριστον!»
