....
The Lost Thing is a 2000 picture book, written and illustrated by Shaun Tan.
Set in the near future, in dystopian Melbourne, Australia, The Lost Thing is a story about a boy who enjoys collecting bottle tops for his bottle top collection. One day, while collecting bottle caps near a beach, he discovers a strange creature, that seems to be a combination of an industrial boiler, a crab, and an octopus. This creature is referred to as "The Lost Thing" by the narrator.
The boy realizes the creature is lost and out of place. He attempts to find its owner but is not able to, due to the indifference of everyone else. As he is looking for the creature's owner, he is met by a creature who gives him a business card with a weird sign on it. After searching much of the city for the sign, the boy is able to find the sign and follows it to a utopian land for lost things, where he returns the creature,and continues on with his life - although he was unable to say whether the creature really belonged there.
This book was adapted into a 15-minute animated short film in 2010, directed by Tan and Andrew Ruhemann and narrated by Tim Minchin. It won the Oscar for Best Animated Short. It was nominated for the 2011 Hugo Award for Best Dramatic Presentation, Short Form.
Πριν από δυο βδομάδες, είχα την τύχη και τη χαρά να υποτιτλίσω αυτή τη μικρού μήκους ταινία για να προβληθεί πρώτη φορά στην Ελλάδα από διαδικτυακό κανάλι (ηλεοπτικό) την 1η Απριλίου. Μόλις το ολοκλήρωσα κι επειδή μου άρεσε πολύ, σκέφτηκα να το αναρτήσω εδώ για τα γενέθλια της Λεξιλογίας. Προτίμησα όμως να περιμένω λίγο, και για να μη συμπέσει η δημοσίευσή του εδώ με την πρώτη επίσημη προβολή του και για να λασκάρουν λίγο πρώτα οι κάθε είδους υποχρεώσεις που με κατακλύζουν αυτό τον καιρό.
Ιδού λοιπόν, άκου κι ευφραίνου (ελπίζω):
Εφεδρικό: http://vimeo.com/63003515.
Θέλετε λοιπόν ν' ακούσετε μια ιστορία;
Κάποτε ήξερα ένα σωρό πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Μερικές ήταν τόσο αστείες που θα πέφτατε ξεροί απ' τα γέλια.
Και άλλες τόσο φρικτές που δεν θα θέλατε να τις ξαναπείτε.
Τώρα όμως δεν θυμάμαι καμιά απ' αυτές.
Οπότε λέω να σας πω για τότε που βρήκα εκείνο το χαμένο πράγμα.
Όλα αυτά έγιναν πριν από πολλά καλοκαίρια, κάτω στην παραλία.
Όπως συνήθως, μάζευα ακούραστα για τη συλλογή μου καπάκια μπουκαλιών.
Μέχρι που είδα το πράγμα.
Δεν έκανε και πολλά, βέβαια.
Μόνο καθόταν εκεί και είχε πολύ παράξενη όψη.
Μια θλιμμένη όψη, ξέρετε, σαν να ήταν χαμένο.
Κανείς άλλος δεν έδειχνε να το προσέχει.
Θα ήταν όλοι απασχολημένοι με άλλα πράγματα, φαίνεται.
«Είναι κανείς εδώ;»
Τελικά αποδείχτηκε πολύ φιλικό.
Κι έπαιζα με το πράγμα σχεδόν όλο το απόγευμα.
Ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Κι όμως, όλη την ώρα ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Καθώς οι ώρες περνούσαν αργά, φαινόταν όλο και λιγότερο πιθανό να έρθει κάποιος να το πάει σπίτι.
Και σύντομα η δυσάρεστη αλήθεια ήταν πλέον φανερή.
Είχε χαθεί.
Ρώτησα μερικούς αν ήξεραν κάτι γι' αυτό.
Πήγα το χαμένο πράγμα στο σπίτι του Πιτ.
Ο Πιτ έχει άποψη σχεδόν για τα πάντα.
«Φοβερό», είπε.
Ο Πιτ δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν το πράγμα.
Είπε όμως αυτό που λέει πάντα, ότι όλες οι υλικές εκδηλώσεις προσδιορίζονται εμπειρικά με προσεκτική παρατήρηση,
ακριβείς μετρήσεις και ελεγχόμενους πειραματισμούς.
Στο τέλος, ο Πιτ απλώς ανασήκωσε τους ώμους.
Δεν πίστευε ότι το πράγμα προερχόταν από κάπου.
Ούτε ανήκε κάπου συγκεκριμένα.
«Έτσι είναι μερικά πράγματα στη ζωή», είπε.
«Απλώς και μόνο χαμένα.»
Δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να το πάρω σπίτι μου.
Όσο για τους γονείς μου, ήξερα ήδη ότι τη μαμά θα την ένοιαζε πόσο βρώμικα ήταν τα πόδια του.
Και ο μπαμπάς θ' ανησυχούσε για διάφορες παράξενες ασθένειες.
Ήθελαν και οι δυο να το πάω εκεί που το βρήκα.
«Μα έχει χαθεί», είπα.
Όχι πως είχε καμιά σημασία.
Αποφάσισα να το κρύψω στην αποθήκη μας.
Τουλάχιστον μέχρι να σκεφτώ τι να το κάνω.
Δεν μπορούσα να τ' αφήσω να περιπλανιέται μόνο του.
Το χαμένο πράγμα φαινόταν χαρούμενο τότε.
Μα δεν μπορούσα να το κρατήσω εκεί για πάντα.
Θα το έβρισκαν οι γονείς μου, όταν θα πήγαιναν να βρουν κανένα σφυρί ή κάτι τέτοιο.
Ήταν πραγματικό δίλημμα.
Διαπιστώνετε ότι η καθημερινότητά σας αναστατώνεται απροσδόκητα;
Σας ταλαιπωρούν χαμένα αντικείμενα;
Αντικείμενα χωρίς όνομα;
Ενοχλητικά τεχνουργήματα άγνωστης προέλευσης;
Πράγματα απλώς αταίριαστα;
Μην πανικοβάλλεστε.
Εμείς έχουμε θέση γι' αυτά.
Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκαταλειμμένων Αντικειμένων.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε το τραμ μέχρι την πόλη.
Φτάσαμε σ' ένα ψηλό γκρίζο κτίριο χωρίς παράθυρα.
Μύριζε απολυμαντικό.
«Έχω ένα χαμένο πράγμα», είπα στην υπάλληλο υποδοχής.
«Συμπλήρωσε τα έντυπα», στέναξε εκείνη.
Κοίταζα γύρω μου να βρω ένα γραφείο, όταν ξαφνικά ένιωσα κάτι ν' αγγίζει τον αγκώνα μου κι άκουσα μια ψιθυριστή φωνή.
«Αν νοιάζεσαι πραγματικά γι' αυτό, μην το αφήσεις εδώ. Εδώ όλα τα ξεχνούν. Όλα τα παρατούν. Ορίστε, πάρε αυτό.»
«Ευχαριστώ», είπα.
«Μην το αφήσεις εδώ.»
Ήταν κάποιου είδους σήμα, φαντάζομαι.
Δεν έμοιαζε και πολύ σπουδαίο.
Ωστόσο, φαινόταν πως κάπου οδηγούσε.
Τελικά βρήκαμε ένα μέρος που έμοιαζε το κατάλληλο.
Σ' ένα σκοτεινό μικρό κενό σε κάποιο ανώνυμο δρομάκι.
Από κείνα τα μέρη που δεν αντιλαμβάνεσαι, εκτός αν το βάλεις σκοπό να τα βρεις.
Ακόμα το σκέφτομαι εκείνο το χαμένο πράγμα πότε πότε.
Ιδίως όταν το μάτι μου πιάνει τυχαία κάτι κάπως αταίριαστο.
Ξέρετε, κάτι με μια παράξενη, θλιμμένη όψη, σαν χαμένο.
Βλέπω όλο και λιγότερο τέτοια πράγματα τώρα τελευταία.
Ίσως να μην υπάρχουν πια τόσα πολλά χαμένα πράγματα.
Ή ίσως...
Ίσως απλώς να έπαψα να τους δίνω σημασία.
Θα είμαι πολύ απασχολημένος με άλλα πράγματα, φαίνεται.
Το αποπάνω βίντεο, υποτιτλισμένο στα ισπανικά, ήταν η εκδοχή με την καλύτερη εικόνα που βρήκα στο γιουτιούμπ (για καλύτερη θέαση, ρυθμίστε το στα 720p σε πλήρη οθόνη). [Πάει εκείνο, πέταξε.] Άλλες εκδοχές του υποτιτλισμού του: στα πορτογαλικά, στα ιταλικά, στα... (εδώ έπαψα να ψάχνω).
Όποιος ενδιαφέρεται, θα βρει εδώ τη σελίδα του δημιουργού για το βιβλίο (με όμορφες ζωγραφιές), εδώ τον επίσημο ιστότοπο της πολυβραβευμένης ταινίας (εδώ τη σελίδα της στο imdb) κι εδώ πληροφορίες για τη θεατρική εκδοχή που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2004 από τον θίασο Jigsaw Theatre στην Καμπέρα.
Θυμίζω μόνο ότι η παραπάνω απόδοση υπόκειται στους γνωστούς χωροχρονικούς περιορισμούς των υποτίτλων (και την ασφυκτική προθεσμία παράδοσης) και τις γνωστές παραχωρήσεις που συχνά επιβάλλουν αυτοί οι περιορισμοί. Αν νομίζετε πως κάτι θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα, ευχαρίστως να το συζητήσουμε - γι' αυτό συχνάζουμε εδώ άλλωστε - και παρότι ο υποτιτλισμός έχει παραδοθεί, έχει πάρει τον δρόμο του και δεν αλλάζει (εύκολα), θα είναι καλό για όλους μας να μάθουμε και κάτι με την ευκαιρία.
Μόνο που δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θ' απαντήσω αμέσως, γιατί έχουμε μπροστά μας μια βδομάδα όπως και να το κάνουμε μεγάλη.
The Lost Thing is a 2000 picture book, written and illustrated by Shaun Tan.
Set in the near future, in dystopian Melbourne, Australia, The Lost Thing is a story about a boy who enjoys collecting bottle tops for his bottle top collection. One day, while collecting bottle caps near a beach, he discovers a strange creature, that seems to be a combination of an industrial boiler, a crab, and an octopus. This creature is referred to as "The Lost Thing" by the narrator.
The boy realizes the creature is lost and out of place. He attempts to find its owner but is not able to, due to the indifference of everyone else. As he is looking for the creature's owner, he is met by a creature who gives him a business card with a weird sign on it. After searching much of the city for the sign, the boy is able to find the sign and follows it to a utopian land for lost things, where he returns the creature,and continues on with his life - although he was unable to say whether the creature really belonged there.
This book was adapted into a 15-minute animated short film in 2010, directed by Tan and Andrew Ruhemann and narrated by Tim Minchin. It won the Oscar for Best Animated Short. It was nominated for the 2011 Hugo Award for Best Dramatic Presentation, Short Form.
Πριν από δυο βδομάδες, είχα την τύχη και τη χαρά να υποτιτλίσω αυτή τη μικρού μήκους ταινία για να προβληθεί πρώτη φορά στην Ελλάδα από διαδικτυακό κανάλι (ηλεοπτικό) την 1η Απριλίου. Μόλις το ολοκλήρωσα κι επειδή μου άρεσε πολύ, σκέφτηκα να το αναρτήσω εδώ για τα γενέθλια της Λεξιλογίας. Προτίμησα όμως να περιμένω λίγο, και για να μη συμπέσει η δημοσίευσή του εδώ με την πρώτη επίσημη προβολή του και για να λασκάρουν λίγο πρώτα οι κάθε είδους υποχρεώσεις που με κατακλύζουν αυτό τον καιρό.
Ιδού λοιπόν, άκου κι ευφραίνου (ελπίζω):
Εφεδρικό: http://vimeo.com/63003515.
Θέλετε λοιπόν ν' ακούσετε μια ιστορία;
Κάποτε ήξερα ένα σωρό πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Μερικές ήταν τόσο αστείες που θα πέφτατε ξεροί απ' τα γέλια.
Και άλλες τόσο φρικτές που δεν θα θέλατε να τις ξαναπείτε.
Τώρα όμως δεν θυμάμαι καμιά απ' αυτές.
Οπότε λέω να σας πω για τότε που βρήκα εκείνο το χαμένο πράγμα.
Όλα αυτά έγιναν πριν από πολλά καλοκαίρια, κάτω στην παραλία.
Όπως συνήθως, μάζευα ακούραστα για τη συλλογή μου καπάκια μπουκαλιών.
Μέχρι που είδα το πράγμα.
Δεν έκανε και πολλά, βέβαια.
Μόνο καθόταν εκεί και είχε πολύ παράξενη όψη.
Μια θλιμμένη όψη, ξέρετε, σαν να ήταν χαμένο.
Κανείς άλλος δεν έδειχνε να το προσέχει.
Θα ήταν όλοι απασχολημένοι με άλλα πράγματα, φαίνεται.
«Είναι κανείς εδώ;»
Τελικά αποδείχτηκε πολύ φιλικό.
Κι έπαιζα με το πράγμα σχεδόν όλο το απόγευμα.
Ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Κι όμως, όλη την ώρα ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Καθώς οι ώρες περνούσαν αργά, φαινόταν όλο και λιγότερο πιθανό να έρθει κάποιος να το πάει σπίτι.
Και σύντομα η δυσάρεστη αλήθεια ήταν πλέον φανερή.
Είχε χαθεί.
Ρώτησα μερικούς αν ήξεραν κάτι γι' αυτό.
Πήγα το χαμένο πράγμα στο σπίτι του Πιτ.
Ο Πιτ έχει άποψη σχεδόν για τα πάντα.
«Φοβερό», είπε.
Ο Πιτ δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν το πράγμα.
Είπε όμως αυτό που λέει πάντα, ότι όλες οι υλικές εκδηλώσεις προσδιορίζονται εμπειρικά με προσεκτική παρατήρηση,
ακριβείς μετρήσεις και ελεγχόμενους πειραματισμούς.
Στο τέλος, ο Πιτ απλώς ανασήκωσε τους ώμους.
Δεν πίστευε ότι το πράγμα προερχόταν από κάπου.
Ούτε ανήκε κάπου συγκεκριμένα.
«Έτσι είναι μερικά πράγματα στη ζωή», είπε.
«Απλώς και μόνο χαμένα.»
Δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να το πάρω σπίτι μου.
Όσο για τους γονείς μου, ήξερα ήδη ότι τη μαμά θα την ένοιαζε πόσο βρώμικα ήταν τα πόδια του.
Και ο μπαμπάς θ' ανησυχούσε για διάφορες παράξενες ασθένειες.
Ήθελαν και οι δυο να το πάω εκεί που το βρήκα.
«Μα έχει χαθεί», είπα.
Όχι πως είχε καμιά σημασία.
Αποφάσισα να το κρύψω στην αποθήκη μας.
Τουλάχιστον μέχρι να σκεφτώ τι να το κάνω.
Δεν μπορούσα να τ' αφήσω να περιπλανιέται μόνο του.
Το χαμένο πράγμα φαινόταν χαρούμενο τότε.
Μα δεν μπορούσα να το κρατήσω εκεί για πάντα.
Θα το έβρισκαν οι γονείς μου, όταν θα πήγαιναν να βρουν κανένα σφυρί ή κάτι τέτοιο.
Ήταν πραγματικό δίλημμα.
Διαπιστώνετε ότι η καθημερινότητά σας αναστατώνεται απροσδόκητα;
Σας ταλαιπωρούν χαμένα αντικείμενα;
Αντικείμενα χωρίς όνομα;
Ενοχλητικά τεχνουργήματα άγνωστης προέλευσης;
Πράγματα απλώς αταίριαστα;
Μην πανικοβάλλεστε.
Εμείς έχουμε θέση γι' αυτά.
Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκαταλειμμένων Αντικειμένων.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε το τραμ μέχρι την πόλη.
Φτάσαμε σ' ένα ψηλό γκρίζο κτίριο χωρίς παράθυρα.
Μύριζε απολυμαντικό.
«Έχω ένα χαμένο πράγμα», είπα στην υπάλληλο υποδοχής.
«Συμπλήρωσε τα έντυπα», στέναξε εκείνη.
Κοίταζα γύρω μου να βρω ένα γραφείο, όταν ξαφνικά ένιωσα κάτι ν' αγγίζει τον αγκώνα μου κι άκουσα μια ψιθυριστή φωνή.
«Αν νοιάζεσαι πραγματικά γι' αυτό, μην το αφήσεις εδώ. Εδώ όλα τα ξεχνούν. Όλα τα παρατούν. Ορίστε, πάρε αυτό.»
«Ευχαριστώ», είπα.
«Μην το αφήσεις εδώ.»
Ήταν κάποιου είδους σήμα, φαντάζομαι.
Δεν έμοιαζε και πολύ σπουδαίο.
Ωστόσο, φαινόταν πως κάπου οδηγούσε.
Τελικά βρήκαμε ένα μέρος που έμοιαζε το κατάλληλο.
Σ' ένα σκοτεινό μικρό κενό σε κάποιο ανώνυμο δρομάκι.
Από κείνα τα μέρη που δεν αντιλαμβάνεσαι, εκτός αν το βάλεις σκοπό να τα βρεις.
Ακόμα το σκέφτομαι εκείνο το χαμένο πράγμα πότε πότε.
Ιδίως όταν το μάτι μου πιάνει τυχαία κάτι κάπως αταίριαστο.
Ξέρετε, κάτι με μια παράξενη, θλιμμένη όψη, σαν χαμένο.
Βλέπω όλο και λιγότερο τέτοια πράγματα τώρα τελευταία.
Ίσως να μην υπάρχουν πια τόσα πολλά χαμένα πράγματα.
Ή ίσως...
Ίσως απλώς να έπαψα να τους δίνω σημασία.
Θα είμαι πολύ απασχολημένος με άλλα πράγματα, φαίνεται.
Όποιος ενδιαφέρεται, θα βρει εδώ τη σελίδα του δημιουργού για το βιβλίο (με όμορφες ζωγραφιές), εδώ τον επίσημο ιστότοπο της πολυβραβευμένης ταινίας (εδώ τη σελίδα της στο imdb) κι εδώ πληροφορίες για τη θεατρική εκδοχή που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2004 από τον θίασο Jigsaw Theatre στην Καμπέρα.
Θυμίζω μόνο ότι η παραπάνω απόδοση υπόκειται στους γνωστούς χωροχρονικούς περιορισμούς των υποτίτλων (και την ασφυκτική προθεσμία παράδοσης) και τις γνωστές παραχωρήσεις που συχνά επιβάλλουν αυτοί οι περιορισμοί. Αν νομίζετε πως κάτι θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα, ευχαρίστως να το συζητήσουμε - γι' αυτό συχνάζουμε εδώ άλλωστε - και παρότι ο υποτιτλισμός έχει παραδοθεί, έχει πάρει τον δρόμο του και δεν αλλάζει (εύκολα), θα είναι καλό για όλους μας να μάθουμε και κάτι με την ευκαιρία.
Μόνο που δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θ' απαντήσω αμέσως, γιατί έχουμε μπροστά μας μια βδομάδα όπως και να το κάνουμε μεγάλη.
Last edited:
:angry: but I had never really given it (the book) much attention and had no idea it had been made into a theatre show (no doubt a 