Καθώς διάβαζα χτες τον απολαυστικότατο Σκάτα του Καμπουράκη, ένα πράγμα με πείραξε στη γλαφυρή του περιγραφή: που το κείμενό του είχε υπερβολικά πολλούς προφορικούς παρατατικούς. Έτσι, όταν το βράδυ έπεσα, σε κάτι που διόρθωνα, πάνω σ' ένα γινόντουσαν, ο σφαγιασμός ήταν άμεσος: γίνονταν.
Ωραίοι και γραφικοί είναι αυτοί οι τύποι, αλλά «προφορικοί» (έτσι τους λένε οι οδηγοί και οι γραμματικές), παναπεί «μην τους γράφεις». Για την ακρίβεια, μπορούμε να τους γράψουμε σε διάλογο, σε αφηγήσεις σαν αυτές που γράφει ο Καμπουράκης, αλλά πρέπει να αποφεύγονται σε δοκιμιακό κείμενο. Βέβαια, και στους υπότιτλους όπου συχνά θα ταίριαζαν, εξαφανίζονται λόγω περισσότερων γραμμάτων.
Πήγα ξανά στον Σκάτα να βρω τους παρατατικούς που με ενόχλησαν, για να τους γράψω εδώ, και τελικά ήταν μόνο τρεις: σκουπιζόντουσαν… πασαλειβόντουσαν… κοιμόντουσαν… Που σημαίνει ότι μάλλον αντιδρώ υπερβολικά.
Ωραίοι και γραφικοί είναι αυτοί οι τύποι, αλλά «προφορικοί» (έτσι τους λένε οι οδηγοί και οι γραμματικές), παναπεί «μην τους γράφεις». Για την ακρίβεια, μπορούμε να τους γράψουμε σε διάλογο, σε αφηγήσεις σαν αυτές που γράφει ο Καμπουράκης, αλλά πρέπει να αποφεύγονται σε δοκιμιακό κείμενο. Βέβαια, και στους υπότιτλους όπου συχνά θα ταίριαζαν, εξαφανίζονται λόγω περισσότερων γραμμάτων.
Πήγα ξανά στον Σκάτα να βρω τους παρατατικούς που με ενόχλησαν, για να τους γράψω εδώ, και τελικά ήταν μόνο τρεις: σκουπιζόντουσαν… πασαλειβόντουσαν… κοιμόντουσαν… Που σημαίνει ότι μάλλον αντιδρώ υπερβολικά.