Αυτό κάνω κι εγώ στο ασανσέρ, και δεν ξέρω που το κόλλησα, οι γείτονές μου ξαφνιάζονται, εκτός από δυο- τρεις που πιάνουν κουβέντα. Στην Ελλάδα το βλέπω στις μισές περιπτώσεις.
Πίσω στο ΗΒ:
Στο πανεπιστήμιο οι πάντες αλληλοαποκαλούνται με τους τίτλους τους, ειδικά όταν είναι μπροστά φοιτητές. Όμως, να κι η εξαίρεση: στο Καίμπριτζ ο διευθυντής της σχολής μου (μέλος της Βουλής των Λόρδων), είχε φτιάξει κανόνα ότι επειδή ήταν μεταπτυχιακή σχολή και συνεπώς όλοι οι φοιτητές μεγάλοι, οι τίτλοι καταργούνται. Στο engineering όμως που είχαμε κοινά μαθήματα και είχαν προπτυχιακούς, δεν υπήρχε τέτοιος κανόνας, Τα 18χρονα όχι μόνο ήταν όλο επισημότητα, ήταν κι ελαφρώς φοβισμένα με τόσους διδάκτορες και προφέσορες. Οπότε είχαμε το περίεργο όποτε κάναμε μάθημα στο κτίριό τους όλοι το έριχναν στις επισημότητες, όποτε κάναμε μάθημα στο κτίριό μας όλοι ήταν χύμα. Μάλιστα σε ένα μάθημα στο δικό μας κάθισα στο ίδιο θρανίο με αυτόν που δίδασκε μάθημα στο άλλο κτίριο (είχε έρθει για αξιολόγηση) και ενώ την προηγούμενη του είχα στείλει ένα ημέιλ για το μάθημά του όλο επισημότητα και μου είχε απαντήσει με την ίδια επισημότητα, πιάσαμε κουβέντα στο διάλειμμα, τι γίνεται Τιμ, πως κι απο δω κλπκλπ. Την επόμενη στο μάθημά του πίσω στις επισημότητες. :rolleyes1:
Βεβαίως το ισοπέδωμα σημαίνει ότι πιάνεις την αγένεια/ ευγένεια με άλλο τρόπο, πιο κωδικοποιημένο. Στο πανεπιστήμιο όπως και να αποκαλούσες το διευθυντή ήξεραν όλοι ποιός είναι και τι κάνει και του έκαναν λεκτικές υποκλίσεις (πολυχρονεμένε μας διευθυντή, Γιάννη, που ο θεός να σου κόβει μέρες και να μου δίνει χρόνια
). Στη δουλειά δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρο ποιός είσαι. Σε μια δουλειά ο εργοδότης μου σε συνάντηση με πελάτη σύστησε την ομάδα ο κύριος Τάδε, ο κύριος Δείνα και η SBE. Έτσι σκέτο χωρίς τίτλο. Ψιλά γράμματα; Όχι και τόσο. Αλλά αν του έλεγες τίποτα θα σου έλεγε μπερδεύτηκα, ξεχάστηκα κλπ.
Το ασανσέρ είναι περίεργη περίπτωση. Μια γνωστή μου που είχε υποτροφία Φουλμπράιτ μου είχε πει ότι στα μαθήματα περί αμερικανικής κουλτούρας που τους είχαν κάνει στην αρχή της υποτροφίας τους είχαν μάθει πως να χρησιμοποιούν δημόσιο ασανσέρ (ο πρώτος που μπαίνει κάθεται πίσω δεξιά κοιτάζοντας την πόρτα, ο επόμενος πίσω αριστερά κλπκλπ). Ακούγεται υπερβολή να υπάρχει μέθοδος, αλλά έτσι αποφεύγεις την αμηχανία.
Τώρα αν μπορέσει κάποιος να μάθει στους Αθηναίους ότι το τρένο δε φεύγει και μπορούν να περιμένουν να βγουν οι εξερχόμενοι πριν ορμήξουν όλοι μαζί στο μετρό, ή όταν με βλέπουν με τις βαλίτσες να με αφήνουν να βγω από το ασανσέρ πριν προσπαθήσουν να με καβαλήσουν για να μπουν... Ειδικά για το τελευταίο το παίζω τρελλή συνήθως. Αρχίζω να τους λέω με ήρεμο ύφος αφήστε με να βγω, κάντε στην άκρη κλπ. Συνήθως σοκάρονται τόσο πολύ που μίλησα, που κάνουν ό,τι τους λέω. :devil:
