Η μόνη μας ελπίδα
Του Αλέξη Παπαχελά
Η υγιής αστική τάξη αυτής της χώρας νιώθει ότι έχει πέσει θύμα της ευπρέπειας και της σιωπής της. Δεν έχει τον δικό της «Φωτόπουλο» μέσω του οποίου μπορεί να απειλεί, να εκβιάζει και να επιβάλλει τους όρους της. Πληρώνει τους φόρους της, τηρεί τους νόμους, αλλά εν τέλει γίνεται και πληρώνει πάλι η ίδια τον λογαριασμό. Νιώθει αδύναμη μπροστά στον φοροφυγά γείτονα ή συνάδελφο, ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και λειτουργεί ως πειρατής. Αισθάνεται αυτό ακριβώς που ζει κάθε φορά που περιμένει στο αυτοκίνητο σε μια ουρά για να στρίψει στο φανάρι και ξαφνικά ο «μάγκας» Nεοέλληνας προσπερνάει όλη την ουρά, μπαίνει μπροστά μπροστά και στρίβει πρώτος, καμαρωτός καμαρωτός.
Για πρώτη φορά φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα να αρχίσει να λοιδορεί δημοσίως τους γνωστούς φοροφυγάδες ή να σταματήσει να πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ που συντηρεί ένα πελατειακό, απίθανο σύστημα ρουσφετιών. Τη συγκινεί ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει καλά ότι αυτό θα είναι το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτό που την τρελαίνει είναι οι συνεχείς «προδοσίες». Η δυναμική αστική τάξη ανέδειξε τον Σημίτη, αλλά είδε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να τον καταβροχθίζει μετά την ήττα του ασφαλιστικού. Η ίδια τάξη επένδυσε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έλεγε όλα τα σωστά αλλά δεν τόλμησε ποτέ να τα εφαρμόσει. Πίστεψε στο μεταμοντέρνο όραμα του κ. Παπανδρέου, αλλά το είδε να τελματώνει στις αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ και στη διοικητική ανεπάρκεια του αρχηγού του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τόσα χρόνια αυτή η αστική τάξη είχε παραδώσει τη χώρα στον λαϊκισμό και σε μια ιδιότυπη «αριστεροσύνη». Τα «παιδιά» της δεν τόλμησαν ποτέ να τα βάλουν με το αριστερο-δεξιο-πασοκικό συνονθύλευμα συνδικαλιστών στα πανεπιστήμια, είτε από φόβο είτε από αστική μαλθακότητα.
Νομίζω όμως ότι, επιτέλους, η δυναμική αστική τάξη αρχίζει να ξυπνάει. Αυτό συμβαίνει αναγκαστικά. Δεν αντέχει να πληρώνει φόρους επειδή το πολιτικό σύστημα δεν τολμά να θίξει τους πελάτες του. Εξοργίζεται με την ανικανότητα, τη διαφθορά, την ομερτά μεταξύ λαμογιών και διεφθαρμένων πολιτικών ή κρατικών λειτουργών. Για πρώτη φορά αρχίζει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, αν και σιχαίνεται τους πολιτικούς παλαιάς κοπής. Συζητάει, ψάχνεται, αναζητεί τρόπους να κάνει τη διαφορά.
Κοιτάξτε τι γίνεται στα πανεπιστήμια. Τα παιδιά της οργανώνονται και αντιστέκονται στη δικτατορία της συναλλαγής, της μετριότητας και των αναγκαστικών καταλήψεων. Το ενδιαφέρον είναι πως σε άλλες σχολές είναι ανεξάρτητα, σε άλλες ΔΑΠίτες, σε άλλες ΠΑΣΠίτες, αλλά όλοι δίνουν τη μάχη για ανοικτά πανεπιστήμια. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία και τη μεγάλη κρίση θα ξεπηδήσει μια νέα γενιά που δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τα κομματικά στερεότυπα και θα έχει παραστάσεις από τον ευρύτερο κόσμο γύρω μας. Η ελπίδα μας, η μόνη μας ελπίδα, είναι οι σημερινοί 30άρηδες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να ξηλώσουν την κουλτούρα της μαγκιάς, της αρπαχτής και της ψευτοαριστεροσύνης που μας κληρονόμησε η περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου.
Δεν είναι εύκολο τώρα να δούμε την επόμενη μέρα, γιατί το κτήνος του λαϊκισμού σφαδάζει με θυμό. Αυτός όμως ο λαός, όσο αυτοκαταστροφικός και αν γίνεται ώρες ώρες, έχει τη μαγική ικανότητα να επιβιώνει και να αυτοδιορθώνεται...
Τα παραπάνω γράφει ο Α. Παπαχελάς στην κυριακάτικη Καθημερινή. Και αναρωτιέμαι: πόσα είναι άραγε τα πραγματικά υγιή μέλη αυτής της αστικής τάξης; Που δεν φοροκλέπτουν, δεν έχουν χρησιμοποιήσει μέσα και γνωστούς στη σχέση τους με το κράτος, δεν φωνάζουν συνθήματα της αριστεράς ή της δεξιάς ανάλογα με το εκάστοτε προσωπικό συμφέρον τους και όχι το συμφέρον της χώρας, δεν γράφουν στα απαυτά τους τους νόμους σε κάθε ευκαιρία; Είναι μια σιωπηρή πλειοψηφία ή μια αφόρητα μικρή μειοψηφία; Που γι' αυτό το λόγο δεν έχει καταφέρει να κάνει και τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Γι' αυτό η χώρα έχει τη δυναμική ενός χαλασμένου τρένου, σκουριασμένου και χωρίς μηχανοδηγό, που τραβάει το δρόμο του προς τη χαράδρα και τίποτα δεν το σταματά.
