Τι μου θυμίζεις, Νίκελ! Κάποτε, επί χούντας, θα γράφαμε κι εμείς την υποχρεωτική έκθεση περί αποταμίευσης, με έπαθλο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο 300 δραχμές και έναν κουμπαρά (η εφημερίδα έκανε τότε 1,20 ή το πολύ-πολύ 1,50, το ίδιο και το εισιτήριο του λεωφορείου). Εγώ έκανα ήδη μαθήματα οικονομικών για να πάω σε αγγλικό πανεπιστήμιο (εξετάσεις GCE), ήμουνα και πολύ καλός στην καθαρεύουσα, και το έκτακτο μαθητοδικείο έκρινε ομοφώνως ότι όφειλα να κατανικήσω τη βαριεμάρα μου και κάθε ίχνος αντιχουντισμού και να πράξω τα δέοντα προς είσπραξιν του επάθλου - με συλλογική ευθύνη για τα περαιτέρω. Αντιστάθηκα, αντιστάθηκα, αλλά λύγισα και τελικά τα έπραξα τα δέοντα, και όντως δεν είχα ανταγωνιστή. Πρώτος ήρθε ο κουμπαράς, ένα γαλάζιο μεταλλικό γουρουνάκι, το οποίο αρνήθηκα να παραλάβω γιατί δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή ανταλλακτική αξία. Με κυνηγούσαν οι καθηγητές να το πάρω, εγώ αρνιόμουνα, και τελικά απέμεινε να κοιτάζει τους μαθητές στην είσοδο πάνω από ένα μεταλλικό ντουλαπάκι που βρισκόταν πίσω από την κεντρική πόρτα. Μετά έφτασε το βιβλιάριο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με τις 300 δραχμές, και φυσικά προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού στην τάξη. Από το σχολείο σχηματίστηκε πανηγυρική πομπή ίσαμε το παρακείμενο υποκατάστημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με εμένα τιμητικά επικεφαλής και τους άλλους (καμιά δεκαριά τουλάχιστον) να εξασκούνται στη διαίρεση: 300 δραχμές διά τιμή σουβλακιού ίσον τόσο, διά παρτίδα σφαιριστηρίων ίσον τόσο, διά επίσκεψη σε ευαγές εφηβοαγχολυτικό ίδρυμα ίσον τόσο, κτλ. κτλ. Αλλά - ουαί, βαβαί, παπαί - τι μας είπαν οι άσπλαχνοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τις 300 δραχμές αμέσως, έπρεπε να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο ώστε να εισπράξουμε και τόκο, γιατί αλλιώς πώς θα καταλαβαίναμε τα αγαθά της αποταμίευσης; Δεν θα διεκτραγωδήσω τις σπαραχτικές σκηνές που ακολούθησαν, θα πάω κατευθείαν στο ηθικό δίδαγμα: Δεν ξέρω πώς γεμίζει το σακούλι, αλλά, αν είναι γεμάτο, το έχουν άλλοι :angry: