waste not, want not

Wise use of one's resources will keep one from poverty.
This proverbial saying was first recorded in 1772 but had an earlier, even more alliterative version, 'wilful waste makes woeful want '(1576).

The closest analogous saying in Greek that I can think of at this point in time is Αυγουστοκοδέσποινα καλαντογυρεύτρα. Basically translated it suggests that the housewife who is wasteful in August will find herself begging at Christmas.

...
Although it's not a proverb, in some cases this common phrase could come in handy: «προσέχουμε για να έχουμε», appropriate for any kind of resource, widespread also because it was used in various campaigns e.g. for water conservation.

To make sure we don't miss this: as already mentioned in another thread, I think the standard dictionary translation is “Φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά” / “Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά”. This, however, means that you should take all necessary precautions in the face of danger, rather than avoiding wastefulness.

cougr said:

The closest analogous saying in Greek that I can think of at this point in time is Αυγουστοκοδέσποινα καλαντογυρεύτρα. Basically translated it suggests that the housewife who is wasteful in August will find herself begging at Christmas.

Click to expand...

Τι μαθαίνουμε στη Λεξιλογία! Πρώτη φορά το συναντώ αυτό.

Κάποτε, στα μαθητικά μας χρόνια, γράφαμε εκθέσεις για την αποταμίευση, την 31η Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα της Αποταμίευσης (World Savings Day, παλιότερα World Thrift Day). Δεν θυμάμαι παροιμίες άλλες από τις γνωστές «Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες» και «Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι». Ψάχνοντας βρήκα μόνο ένα «Φύλαξέ με σήμερα για να με έχεις αύριο» (να το το Waste not, want not). Τόσες εκθέσεις, δεν μας έμεινε άλλο τσιτάτο; Εξηγείται τελικά που γίναμε τζίτζικες αντί για μυρμήγκια.

Αντίθετα, τα παιδιά στην Αυστρία (προ ευρώ, φυσικά) μάθαιναν από μικρά: Wer den Groschen nicht ehrt, ist den Schilling nicht wert (όποιος δεν τιμάει το λεπτό/γρόσι ;), δεν του αξίζει το σελίνι). Το αντίστοιχο γερμανικό μιλάει για Pfennig (φοινίκια) και Taler (τάλιρα).

Αλλά εκείνοι μεγάλωναν με σκληρό νόμισμα από μικροί, εδώ τις τρύπιες δεκάρες τις κάναμε κουλούρες για να ψωνίσουμε καραμέλες...

Τι μου θυμίζεις, Νίκελ! Κάποτε, επί χούντας, θα γράφαμε κι εμείς την υποχρεωτική έκθεση περί αποταμίευσης, με έπαθλο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο 300 δραχμές και έναν κουμπαρά (η εφημερίδα έκανε τότε 1,20 ή το πολύ-πολύ 1,50, το ίδιο και το εισιτήριο του λεωφορείου). Εγώ έκανα ήδη μαθήματα οικονομικών για να πάω σε αγγλικό πανεπιστήμιο (εξετάσεις GCE), ήμουνα και πολύ καλός στην καθαρεύουσα, και το έκτακτο μαθητοδικείο έκρινε ομοφώνως ότι όφειλα να κατανικήσω τη βαριεμάρα μου και κάθε ίχνος αντιχουντισμού και να πράξω τα δέοντα προς είσπραξιν του επάθλου - με συλλογική ευθύνη για τα περαιτέρω. Αντιστάθηκα, αντιστάθηκα, αλλά λύγισα και τελικά τα έπραξα τα δέοντα, και όντως δεν είχα ανταγωνιστή. Πρώτος ήρθε ο κουμπαράς, ένα γαλάζιο μεταλλικό γουρουνάκι, το οποίο αρνήθηκα να παραλάβω γιατί δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή ανταλλακτική αξία. Με κυνηγούσαν οι καθηγητές να το πάρω, εγώ αρνιόμουνα, και τελικά απέμεινε να κοιτάζει τους μαθητές στην είσοδο πάνω από ένα μεταλλικό ντουλαπάκι που βρισκόταν πίσω από την κεντρική πόρτα. Μετά έφτασε το βιβλιάριο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με τις 300 δραχμές, και φυσικά προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού στην τάξη. Από το σχολείο σχηματίστηκε πανηγυρική πομπή ίσαμε το παρακείμενο υποκατάστημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με εμένα τιμητικά επικεφαλής και τους άλλους (καμιά δεκαριά τουλάχιστον) να εξασκούνται στη διαίρεση: 300 δραχμές διά τιμή σουβλακιού ίσον τόσο, διά παρτίδα σφαιριστηρίων ίσον τόσο, διά επίσκεψη σε ευαγές εφηβοαγχολυτικό ίδρυμα ίσον τόσο, κτλ. κτλ. Αλλά - ουαί, βαβαί, παπαί - τι μας είπαν οι άσπλαχνοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τις 300 δραχμές αμέσως, έπρεπε να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο ώστε να εισπράξουμε και τόκο, γιατί αλλιώς πώς θα καταλαβαίναμε τα αγαθά της αποταμίευσης; Δεν θα διεκτραγωδήσω τις σπαραχτικές σκηνές που ακολούθησαν, θα πάω κατευθείαν στο ηθικό δίδαγμα: Δεν ξέρω πώς γεμίζει το σακούλι, αλλά, αν είναι γεμάτο, το έχουν άλλοι :angry: