Τις *αλδεΐδες τις έβαλα για να δείξω πώς κάποιοι το παρακάνουν. Ωστόσο, υπάρχει τεράστια ρευστότητα ως προς τις επιλογές που θα κάνει ένας επιμελητής: θα πάει με τις γκουγκλιές ή με τα λεξικά; Τα βρόμικα είναι μια πονεμένη ιστορία γενικότερα, ο βοξίτης κολλάει στη διάδοσή του στην Ελλάδα, ως πετρώματος και ως ορθογραφίας. Το ίδιο και με τα διπλά γράμματα, σε λιγότερο διαδεδομένες λέξεις: π.χ. το τελούριο (από λατινικό tellus, -uris = γη) και άλλες λέξεις από τελου– είναι με ένα λάμδα σε ΛΝΕΓ και Μείζον, με δύο στον Πάπυρο, με δύο στα περισσότερα ευρήματα του διαδικτύου (κάπου 1 προς 6). Δεν ανοίγουμε νήμα καλύτερα;