Υπάρχει ένα χωριό στην επαρχία Αδάνων της Τουρκίας, που τ' όνομά του τ' ακούμε πολλά χρόνια τώρα στις ειδήσεις, για ένα λόγο πολύ γνωστό και αρκετά επικίνδυνο. Το τοπωνύμιο στα τουρκικά είναι Akkuyu (που σημαίνει Λευκό Πηγάδι, Ασπροπήγαδο). Παρατηρώ ενοχλητικά μεγάλη διακύμανση στο πώς μεταφέρεται το τοπωνύμιο στα ελληνικά. Άλλοτε τονισμένο στη δεύτερη συλλαβή (Ακούγιου), άλλοτε στην τελευταία (Ακουγιού), άλλοτε χωρίς καθόλου τονικό σημάδι (Ακουγιου), που είτε δείχνει απόλυτη άγνοια και αμηχανία είτε είναι γέννημα της γνωστής δυσλειτουργίας στο λογισμικό των ελληνικών ΜΜΕ, που αφήνουν το τονούμενο αρκτικό κεφαλαίο φωνήεν χωρίς τόνο. Από τις υποτυπώδεις γνώσεις μου της τουρκικής ονοματολογίας νομίζω πως η αυθεντική προφορά στα τουρκικά ρίχνει το βάρος του τονισμού στην πρώτη συλλαβή, αλλά ... (προσοχή!) αφήνει με την εκφορά του διπλού συμφώνου να φανεί ευδιάκριτα ότι πρόκειται για σύνθετο με δύο όρους (Είναι έτσι, τουρκομαθείς; Προσπέφτω στα πόδια σας). Τον παλιό καιρό η ορθογραφική σύμβαση στα τουρκικά ήταν να μένουν διακριτά τα δύο συστατικά στοιχεία, γι' αυτό κι εμείς στα ελληνικά τα μεταφέραμε με δύο λέξεις (Ντεντέ Αγάτς, Ουλού Μπουρούν, Τουλού Μπουνάρ, Εσκή Σεχίρ, Τσανάκ Καλέ —προσέξτε το τελευταίο). Όλα αυτά όμως στη νέα ορθογραφία της τουρκικής έγιναν μία λέξη. Κι επειδή το τοπωνύμιο δε θα πάψει να μας απασχολεί στο μέλλον, θα πρότεινα (όχι ως γενική αρχή, αλλά ειδικά για την προκείμενη περίπτωση) να επαναφέρουμε την παλιά συνήθεια, να προφέρουμε και να γράφουμε το τοπωνύμιο με τα δύο συνθετικά του ευδιάκριτα, γιατί με τον τρόπο αυτό παραδόξως θα είμαστε πλησιέστερα στο πρωτότυπο. Ακ Κουγιού.