Σα να θυμάμαι περί το 1979-1980 τον «μετρ» τότε στην Πολιτική Επιστήμη Α.Ι.Δ. Μεταξά να μας μιλάει ακριβώς για την «empathy» ως «ενδοπάθεια». Να που το βρίσκω και στο πεντάτομο Λεξικό του Καπόπουλου. Έχει επίσης ενδιαφέρον το τι σήμαινε αρχικά «empathy» και η σημασιολογική γειτνίαση με τη «sympathy»:
εμπάθεια ή ενδοπάθεια (γερμ. Einfählung). Εννοια πλατιά διαδομένη στη γερμανική φιλοσοφία (Χέρντερ*, ρομαντικοί, φ. Τ. Φίσσερ, P. X. Λότσε*, Τ. Λιψ, Γ. Φόλκελτ, Κ. Γκρος, Β. Βόρρινγκερ, Β. Βουντ* κ.ά.), που σημαίνει την αυτοαντικειμένωση του Εγώ μας στον εξωτερικό κόσμο, την απόδοση εκ μέρους μας μιας εσωτερικής ζωής στα εξωτερικά αντικείμενα, την εμψύχωσή τους με την προβολή της προσωπικότητάς μας σ' αύτά. Η γερμανική λέξη Einfühlung (από το ρήμα sich einfühlen που σημαίνει: αισθάνομαι τον εαυτό μου μέσα) δηλώνει μια συναισθηματική συμμετοχή του Εγώ στην πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας. Το φαινόμενο, εξηγούν οι ερμηνευτές του, οφείλεται σε μια "έμφυτη τάση να συγχωνευθούμε με το σύμπαν ή ν' αναγνωρίσουμε την ομοείδειά μας μ' αυτό". Η έννοια της ενδοπάθειας διευκολύνει την κατανόηση του περιεχόμενου και της πολυπλοκότητας του αισθητικού φαινομένου, χωρίς τα εφευρήματα του αντικειμενικού ή υποκειμενικού ιδεαλισμού και, με την αντικειμενική συσχέτιση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος κόσμου, θεμελιώνει την αντικειμενική ουσία της αισθητικής αξιολόγησης. Η θεωρία της ενδοπάθειας είχε ευρεία απήχηση και βαθιάν επίδραση στη γερμανική Αισθητική μεταξύ τέλους του 19ου αι. και αρχών του 20ού, ιδίως στον Μαξ Σέλλερ", που διατύπωσε μια παραλλαγή της, χρησιμοποιώντας τον όρο "συμπάθεια" για την τάση ν' αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε άλλα πρόσωπα ή να τα "κατανοούμε" με βάση τις δικές μας ψυχικές εμπειρίες. Βιβλιογρ.: Wilhelm Worringer. Abstraction und Einluhlung (1906, 1948).- Theodor Lipps. Zur Einluhlung (Leipzig. 1913). Γιάν. Κρητικός
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ (Καπόπουλος 1995)