Έφτασα κι εγώ από τα εθνολογιστικά στα εθνοπατριωτικά. Και όσο συμφωνούσα με τα μεν, συμφωνώ και με τα δε. Κάποια τηλεγραφικού τύπου στοιχεία:
- Το σκεπτικό της Ακαδημίας προκάλεσε δικαιολογημένο πονοκέφαλο στον Δόκτορα, και ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τη σοφία του; Είναι σαφές ότι υπάρχει επικάλυψη μεταξύ εθνικού και πατριωτικού. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι, αν δεχτούμε τη σχηματοποίηση που κάνει η Ακαδημία ("Θεωρούμε ότι η σημασία του νεολογισμού αφορά σε πατριωτική στάση υπέρ του έθνους και όχι σε εθνική (και) πατριωτική στάση"), ισχύει ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι λέει. Πρώτον, για τους λόγους που αναφέρει ο Δόκτορας (πατριωτική στάση κατά του έθνους; Μον ντιε!). Δεύτερον, για ιστορικούς λόγους. Στην επικάλυψη μεταξύ εθνικού και πατριωτικού, το εθνικός τείνει να είναι περισσότερο περιγραφικό και ουδέτερο, ενώ το πατριωτικός τείνει να δηλώνει πιο ενεργά την προάσπιση της πατρίδας (της πατρίδας τους, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Είναι μήπως τυχαίο ότι η επισήμως πολυεθνική ΕΣΣΔ μιλούσε για μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και τσιμουδιά περί εθνικού; Σε τελική ανάλυση πρόκειται, ακριβώς, για "εθνική (και) πατριωτική στάση".
- Ας πάμε και στο έδαφος του μεταφραστικού ρεαλισμού. Το "εθνο-" μπορεί να αναφέρεται σε δύο πράγματα: στο έθνος (π.χ. εθνοκτόνος) και, ολοένα περισσότερο, στην εθνότητα (αποδίδοντας το ethno- ή συγχωνεύοντας το ethnic σε σύνθετη λέξη). Θα έλεγα ότι καλύτερα είναι να μην πηγαίνουμε γυρεύοντας.
Edit και disclaimer: Δεν ξαναδιάβασα τα προηγούμενα ποστ του νήματος, ίσως θα έπρεπε να μνημονεύσω κάποια στοιχεία που έχουν ήδη αναφερθεί.