Πόσο αιθεροβάμονες είναι οι δραχμολάτρες;

[nickel]

Ο Στέφανος Κασιμάτης στην Καθημερινή είχε εύστοχα δώσει έμφαση στη διάσταση «δύο κόμματα σε ένα» που ήταν ο Σύριζα μέχρι πρόσφατα. Έγραφε στις 23/2/15:

Είναι ανάγκη, νομίζω, να επανεξετάσουμε ορισμένες έννοιες επί τη βάσει του πραγματικού περιεχομένου τους. Μιλούμε, λ.χ., για τον ΣΥΡΙΖΑ· αλλά για ποιον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που εκφράζει ο Τσίπρας ή τον άλλον του Λαφαζάνη; Τον ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει τον κόσμο, υποσχόμενος διαγραφή του χρέους, επιστροφή στα ελλείμματα και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού; Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;

Η διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων είναι πραγματική. Oσοι συζητούν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, άνθρωπο προσηνή και ανοιχτό στον διάλογο, το πιστοποιούν. Ο απροκάλυπτα απαξιωτικός τρόπος με τον οποίον εκφράζεται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη γραμμή Τσίπρα στο θέμα της οικονομίας δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών. Το διαπιστώνει όμως και ο οποιοσδήποτε, εφόσον ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες τα ΜΜΕ παρέχουν αφειδώς την πληροφόρηση. Ο καθένας μπορεί να δει το εκκρεμές να πηγαίνει πότε προς τα δεξιά (ιδίως όταν ο Τσίπρας είναι στο εξωτερικό) και πότε προς τα αριστερά.

Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η ηγεσία για να καλύψει την αμηχανία της, κάθε φορά που ο Λαφαζάνης επαναφέρει το εκκρεμές στα αριστερά. Αντιδρά οξύνοντας τους τόνους όσο περισσότερο μπορεί, όπως ένα ζευγάρι που τσακώνεται και βάζει τη μουσική δυνατά για να μην ακούν οι γείτονες τις αγριοφωνάρες. Μια ματιά, λ.χ., στην πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στο θέατρο «Ακροπόλ» θα σας πείσει: σερβίρει τα ψέματα, τις υπερβολές και τις ύβρεις με το φτυάρι, για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα εσωτερικά προβλήματά του.

Υπό το πρίσμα αυτών των παρατηρήσεων, που συνοψίζουν ό,τι έχω καταλάβει τα χρόνια που παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο αναφοράς στο κόμμα, κατά το πρότυπο των γραφικών κομματιδίων ΚΚΕ (Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ) και Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ ΚΚΕ, τα οποία υποθέτω ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν ακόμη. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε Τσιπριστές και Λαφαζανιστές, είναι σαφέστερο να αναφερόμαστε στο κόμμα ως ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ ή ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ, αναλόγως της τάσης που επικρατεί τη συγκεκριμένη περίοδο: Τ-Λ όταν ο Τσίπρας κρατά το τιμόνι και Λ-Τ όταν του το βουτάει μέσα από τα χέρια ο Λαφαζάνης. Γιατί όχι; Είναι θέμα σαφήνειας του λόγου, στο κάτω κάτω...
http://www.kathimerini.gr/755299/op...es---lafazanistes-h-lafazanistes---tsipristes​

Από τότε ο Κασιμάτης συχνότατα αναφερόταν στον Σύριζα μαζί με τα δύο διακριτικά, με τη μια ή την άλλη σειρά. Χτες επέστρεψε από τις διακοπές του και έβαλε τέλος κι αυτός στο διχασμό:

Παρ’ όλα αυτά, οι εκλογές και οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσουν είναι ένα αναγκαίο κακό, ώστε να έχουμε ένα μεγάλο καλό: τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το σημαντικό γεγονός, κατά την αντίληψή μου, που επισημοποιείται με τις εκλογές. Παύει πια η συνύπαρξη Τσιπριστών με Λαφαζανιστές. Τέλος στην παρένθεση με τα αρχικά Τ και Λ και την παύλα στη μέση μετά τον τίτλο του κόμματος. Οι Τσιπριστές έχουν μείνει μόνοι τους στον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να δουν πώς θα πορευθούν στον μοναδικό δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους, αυτόν που οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία.

Φυσικά, δεν περιμένω ότι μπορούν να τον διαβούν, άλλωστε δεν το θέλουν.
http://www.kathimerini.gr/828337/opinion/epikairothta/politikh/akomh-ena-anagkaio-kako​

Εντωμεταξύ, βρήκα επιτέλους τι μου θύμιζε το εικονότυπο της ΛΑΕ. Ευχαριστώ, είχα μείνει στον ερυθρό σταυρό.

Και τραγούδι αφιέρωμα: Προσκυνώ τη χάρη σου, ΛΑΕ μου

 

[Earion]

Διά χειρός Στάθη Σταυρόπουλου απ’ όσο κρίνω.

 

[nickel]

Το κατέβασα και μάλλον θα το διαβάσω, αλλά προς το παρόν αντιγράφω ένα σχόλιο που μου έστειλαν από τη φατσοσελίδα του Γιάννη Κουτσομύτη:

Όταν κάποια στιγμή θα είστε επαρκώς ήρεμοι, διαβάστε το "σχέδιο" που εκπόνησε ο Λαπαβίτσας για την έξοδο από την Ευρωζώνη [http://bit.ly/1FGYMlm].

Αφού προσπεράσετε τα κεφάλαια 1-6 που είναι μια -κατ' αυτόν- αποδόμηση των πολιτικών της Ευρωζώνης, αλλά και το κεφάλαιο 7 που αναφέρεται σε ενδεχόμενη συναινετική έξοδο (δλδ να μας χαρίσουν το χρέος και να μας δώσουν και λεφτά για να φύγουμε [χαχαχα], αλλά αναγνωρίζει και ο ίδιος ότι είναι "πολύ πιο πιθανό η συναινετική έξοδος να μην είναι δυνατή" [sic]), πηγαίνετε στο κεφάλαιο 8 για να δείτε τι προτείνει για τη "συγκρουσιακή έξοδο από την ΟΝΕ".

Προτείνει λοιπόν να γίνει όλη η αλλαγή του νομίσματος μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο [χαχαχα] και αραδιάζει και μια σειρά γελοίες και αφελέστατες παραδοχές, με την πιο γελοία να είναι ότι "όλες οι τραπεζικές εργασίες και οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα παραμείνουν κλειστές για μερικές ημέρες την ερχόμενη εβδομάδα."
Για μερικές ημέρες!!! χαχαχα...

Πουθενά δεν αναφέρει ούτε ένα νούμερο για τα συναλλαγματικά αποθέματα, το ποσοστό της αναμένομενης υποτίμησης, τα ποσά που θα χρειαστούν για ανθρωπιστική βοήθεια κλπ. Ούτε ένα νούμερο, τίποτε!

Το πιο ανατριχιαστικό όμως μέρος είναι εκεί που εξηγεί τα διοικητικά μέτρα και οι "έκτακτες εξουσίες" που θα χρειαστεί η Κυβέρνηση για να τα εφαρμόσει όλα αυτά. Χούντα κανονική και ξεδιάντροπη!

Εκεί όμως που ηρέμησα είναι στο σημείο που αναφέρει ότι η "συγκρουσιακή έξοδος είναι διαχειρίσιμη εφόσον υπάρχει σαφής λαϊκή υποστήριξη".
Ευτυχώς όπως αποδείχθηκε πρόσφατα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει στο ορατό μέλλον λαϊκή υποστήριξη για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Γι αυτό, hasta la vista compañero Costas και ευχαριστούμε για τη διασκέδαση.​

 

[Palavra]

Πουθενά δεν αναφέρει ούτε ένα νούμερο για τα συναλλαγματικά αποθέματα, το ποσοστό της αναμένομενης υποτίμησης, τα ποσά που θα χρειαστούν για ανθρωπιστική βοήθεια κλπ. Ούτε ένα νούμερο, τίποτε!

Το μόνο νούμερο είναι ο ίδιος, από ό,τι φαίνεται.

 

[nickel]

Δεν προλαβαίνω να γράψω, δεν προλαβαίνω ούτε να διαβάσω. Απλώς καταγράφω. Για να μην ξεχάσω.

Θέμα επιστροφής στη δραχμή, με συζήτησή του μάλιστα στην εθνική αντιπροσωπεία, άνοιξε εκ νέου την Τρίτη ο Νίκος Ξυδάκης μιλώντας στον ΣΚΑΪ, στη σκιά του αδιεξόδου με τους θεσμούς, με το ερώτημα να είναι αν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει προσωπική άποψη ή βαθύτερες σκέψεις του κυβερνώντος κόμματος.

http://www.skai.gr/news/politics/ar...-na-daimonopoioume-ti-suzitisi-gia-ti-drahmi/

 

[nickel]

Είχε στην κυριακάτικη Καθημερινή το κείμενο κάποιων γνωστών οικονομολόγων για το Grexit, αλλά αντιγράφω εδώ, επειδή ίσως είναι κλειστό, το κείμενο που διάβασα στα Νέα και που μου άρεσε επειδή βάζει το ερώτημα (με δικά μου λόγια): «Εκτός από το πιεστήριο που θέλουν να πάρουν στα χέρια τους οι δραχμολάγνοι, τι άλλο έχουν στο νου τους; Τι άλλο θέλουν να πάρουν στα χέρια τους;»

Εραστές και στρατηγοί της δραχμής
Σωτήρης Γεωργανάς, Κωνσταντίνος Καλλίρης | Τα Νέα 20/02/2017 |

Πολλές περίεργες ιδέες για «έξοδο από την κρίση» έχουμε ακούσει. Αυτή που επανέρχεται όμως πιο πεισματικά στον διάλογο είναι πιθανότατα και η χειρότερη. Δυστυχώς για όλους μας, η «επιστροφή σε εθνικό νόμισμα» είναι τόσο καταστροφική που και μόνη η αναφορά της διώχνει κεφάλαια και μειώνει τα εισοδήματα στη χώρα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δικαιολογημένη απελπισία με την οικονομική πανωλεθρία της κυβέρνησης προκαλεί αδικαιολόγητη συμπάθεια σε καταστροφικές επιλογές. Οι συνέπειες μιας επιστροφής στη δραχμή θα ήταν ίδιες με αυτές της «υπερδιαπραγμάτευσης» που είδαμε πριν από δύο χρόνια και ακόμα πληρώνουμε: κατάρρευση εμπιστοσύνης, πτώση επενδύσεων, μείωση εθνικού εισοδήματος. Περιέργως, όμως, αντί για αυξανόμενη οικονομική ωριμότητα, βλέπουμε τη δημοφιλία της δραχμής να ανεβαίνει σε επίπεδα ρεκόρ.
Η έξοδος από μια ισχυρή νομισματική Ενωση μιας μικρής χώρας που δεν φημίζεται για την καλορρυθμισμένη κρατική μηχανή της δεν θα ήταν ποτέ χωρίς κόστος. Πολιτικό, αλλά κυρίως οικονομικό. Ο πανικός της μετάβασης θα κόστιζε απευθείας περίπου 25% του εισοδήματός μας. Στην αρχή της κρίσης όμως θα είχαμε τουλάχιστον ένα όφελος: οριζόντια και αδιάκριτη μείωση όλων των τιμών, μισθών και συντάξεων στη χώρα, αυτό που για να ξορκίσουμε το κακό ονομάζουμε αποστειρωμένα υποτίμηση.
Η υποτίμηση ήταν απαραίτητη το 2008 γιατί η Ελλάδα ήταν σε ξέφρενη πορεία. Το Δημόσιο ξόδευε λεφτά που δεν είχε (1 στα 3 ευρώ δημοσίων δαπανών ήταν δανεικά), στηρίζοντας ένα πανελλήνιο πάρτι κατανάλωσης με πόρους που δεν είχαμε (εμπορικό έλλειμμα κάπου 15% του ΑΕΠ).
Η υποτίμηση σήμερα δεν είναι πλέον απαραίτητη. Η αναγκαία προσαρμογή έχει ολοκληρωθεί με εσωτερική υποτίμηση. Οδυνηρά και σπασμωδικά, αλλά εντός του ευρώ, με τους ευρωπαίους εταίρους φίλους και συμμάχους στο πλευρό μας, αντί για εχθρούς.

Μόνο κακοί χειρισμοί ευθύνονται για τη σημερινή ύφεση. Πέφτουμε κάτω από το επίπεδο που δικαιολογούν τα θεμελιώδη μας, ο πυγμάχος που λέγεται ελληνική οικονομία χτυπάει κάτω από τα κιλά του (βλ. διαμερίσματα στο κέντρο της πρωτεύουσας που πωλούνται περίπου όσο ένα WC σπιτιού στο Παρίσι).
Το αβάσταχτο οικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζει ο μέσος πολίτης σήμερα οφείλεται τελικά στο ότι οι κυβερνώντες δεν κατάλαβαν πώς παίζεται το οικονομικό παιχνίδι στις ελεύθερες αγορές ή το πολιτικό παιχνίδι στην Ευρωπαϊκή Ενωση - με άλλα λόγια δεν είχαν την παραμικρή κατανόηση του περιβάλλοντος στο οποίο κινείται η χώρα μας εδώ και δεκαετίες.
Γιατί ακούμε σήμερα, ενάντια σε κάθε λογική, σενάρια περί δραχμής; Κάποιες συζητήσεις γίνονται από άγνοια. Με την άνεση ανθρώπου που δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με γεγονότα και αριθμούς, οι εραστές της δραχμής δεν στοχεύουν στην κριτική ικανότητα των πολιτών, αλλά στο συναίσθημα. Αφουγκράζονται την απογοήτευση και ποντάρουν στην ανάγκη για εύκολες λύσεις και εξωτερικούς εχθρούς.
Μας λένε, για παράδειγμα, ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και, φυσικά, έχουν δίκιο: το ευρώ είναι εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιούμε εφόσον μας εξυπηρετεί. Κανείς δεν είπε ποτέ το αντίθετο, αλλά είναι χρήσιμο να κατηγορείς τους αντιπάλους των δραχμιστών για φετιχισμό προκειμένου να κρύψεις τον δικό σου. Γιατί μόνο σε φετιχισμό μπορεί να αποδοθεί η άκριτη αναφορά σε ένα σενάριο του οποίου τις συνέπειες δεν αντιλαμβάνεσαι. Είσαι, με απλά λόγια, ένας ιδανικός εραστής της δραχμής που θυμάται ότι δήθεν «μεγαλουργούσαμε επί δραχμής» και νομίζει ότι θα μεγαλουργήσουμε και πάλι, χωρίς να τον απασχολούν οι συνθήκες, τα δεδομένα, η ίδια η πραγματικότητα.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που γνωρίζουν και έχουν σχέδιο - οι στρατηγοί της δραχμής. Δραχμή λένε, αλλά σε ισοτιμία ένα προς ένα με το ευρώ. Σαν να μην καταλαβαίνουν ότι η αρχική ισοτιμία ενός νέου νομίσματος είναι απλά μια ετικέτα. Μπορούμε να ονομάσουμε τη νέα δραχμή «ισχυρή», όπως και τα Πατήσια Μονμάρτρη. Αλλά δεν θα ξεγελάσουμε Αμερικανούς που ψάχνουν σπίτια με θέα στην Sacré-Cœur, ούτε τον καταθέτη που θέλει χρήμα με αξία.
Οποια ισοτιμία και να θέσουν οι επαναστάτες της δραχμής, στις αγορές θα επιβεβαιωθεί ή θα ακυρωθεί. Αν αναμένεται ότι θα τυπωθούν δραχμές προς χρηματοδότηση παροχών και προσλήψεων, το νόμισμα θα καταρρεύσει, καθιστώντας αυτοστιγμεί κάθε Ελληνα φτωχότερο. Ειδικά τους αδύναμους που δεν έχουν καταθέσεις στην Ελβετία.
Μόνο αν οι δραχμιστές ασκήσουν ορθολογική πολιτική θα είναι σκληρό το νόμισμα με χαμηλό πληθωρισμό. Ορθολογική όπως της ΕΚΤ. Τότε όμως γιατί εκτός ευρώ;

Γιατί επιμένουν οι στρατηγοί; Γνωρίζουν ότι ο μέσος πολίτης θα υποφέρει και σίγουρα υποψιάζονται ότι θα είναι αδύνατον να τον υποστηρίξει υλικά το κράτος υπό το παρόν πολιτικό και οικονομικό σύστημα και υπό συνθήκες κράτους δικαίου. Μόνο ακραίοι περιορισμοί στην πολιτική και οικονομική ελευθερία θα μπορούν να συγκρατήσουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων που θα απελπιστούν ακόμα περισσότερο. Περιορισμοί που απαραιτήτως θα κινούνται εκτός του νομικού πολιτισμού της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αν πρέπει απαραιτήτως να ικανοποιηθούν οι ιδεοληπτικές εμμονές των στρατηγών, καλό είναι να γνωρίζουμε τι ακριβώς περιλαμβάνουν. Διότι, προφανώς, δεν θα περιοριστούν στο εθνικό νόμισμα.
Οι στρατηγοί της δραχμής, λοιπόν, πρέπει να μας πουν ποιο ακριβώς είναι το σχέδιό τους. Πέρα από τις παράλογες ισοτιμίες και τη ρητορική κατά των δανειστών, είναι ανάγκη να ξέρουμε πώς θα είναι η επόμενη ημέρα στη δραχμοκρατούμενη Ελλάδα. Οι εραστές της δραχμής πρέπει απλώς να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και τους συνομιλητές τους. Δεν είναι ο έρωτας για τη δραχμή που εμπνέει τον πολιτικό τους οίστρο, αλλά η εμμονική αντιπάθεια για την Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα. Ο καθένας με τα φετίχ του.

Ο Σωτήρης Γεωργανάς είναι αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο City University του Λονδίνου. Ο Κωνσταντίνος Καλλίρης, είναι δικηγόρος, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο King's College London​

 

[SBE]

Τελικά όμως δεν απαντάνε ούτε αυτοί στο ερώτημα που θέτουν, το οποίο είναι:
Γιατί ακούμε σήμερα, ενάντια σε κάθε λογική, σενάρια περί δραχμής; και Γιατί επιμένουν οι στρατηγοί [της δραχμής];
Λένε ότι κάποιες τέτοιες συζητήσεις οφείλονται σε άγνοια. Θα ήθελα να δω περισσότερη ανάλυση αυτής της άγνοιας. Γιατί υπάρχει και κυρίως γιατί έχει τόση απήχηση; Είμαστε ένας λαός αδαής;
Για το δεύτερο ερώτημα η μόνη ερμηνεία είναι μία φράση, κι αυτή χωρίς ανάλυση: "η εμμονική αντιπάθεια για την Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα". Κι αυτό δεν με ικανοποιεί σαν ερμηνεία.