Search results

Aυτό με τους παιδεραστές- δασκάλους (και πιο συνηθισμένα καθηγητές/ καθηγήτριες δευτεροβάθμιας) το έχουμε ξανασυζητήσει εδώ. Το κοινό όλων των περιπτώσεων είναι η ατιμωρησιά ή η χλιαρή τιμωρία, συνήθως γιατί οι γονείς του θύματος δεν θέλουν να κάνουν ζήτημα. Ακόμα χειροτερα, σε κάποιες...

Σχετικά στα ψιλά πέρασε η είδηση για μεγάλο σεισμό στη δυτική ακτή της Αμερικανικής ηπείρου, στο ρήγμα του δυτικού Καναδά, που οδήγησε στην προληπτική εκκένωση περιοχών του Καναδά και της Χαβάης (το τσουνάμι τελικά δεν ήταν πολύ μεγάλο), καθώς πιο πολύ ασχολούνται τα ΜΜΕ με την εκκένωση περιοχών...

Σχετικά με αυτό που λέει η Παλάβρα, άκουγα τις προάλλες ένα πρόγραμμα στο ραδιόφωνο που αναφερόταν στις μεθόδους ενός φοβερού και τρομερού Γερμανού ανακριτή που κανένας αιχμάλωτος Άγγλος δεν του ξέφευγε, όλοι τα μαρτύραγαν όλα όσα ήξεραν. Και τον σύγκριναν με τις "επιστημονικές" ανακρίσεις που...

Ε, ναι, δημόσια ενημέρωση είναι κι η συνέντευξη τύπου. Η τουρνέ είναι άλλο πράμα.

Μόνο που στην περίπωση αυτή Άλεξ, το πτώμα πετάχτηκε στο ποτάμι και πιθανόν να βρίσκεται τώρα στη μέση του Ατλαντικού.

Άσε, τώρα μου θυμίζεις καταστάσεις που ειδωμένες υπό το πρίσμα της τωρινής μου εμπειρίας δείχνουν τι οπισθοδρομικά μυαλά κυκλοφορούσαν, αλλά και τι αντιφάσεις. Τελικά πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα πιο κερδισμένοι βγήκαν οι γόνοι των οικογενειών που ήταν αυστηρές- προοδευτικές. Δηλαδή οικογένειες με...

Η αλήθεια είναι πάντως ότι κι εγώ δεν το θεωρώ διεθνή χαιρετισμό. Δε νομίζω ότι το κάνουμε τόσο πολύ στην Ελλάδα (αν και σίγουρα το κάνουμε), αλλά το βλέπω να είναι γενικευμένο στην αγγλοσαξονία. Παρεμπιπτόντως, σε ένα από τα φιλμάκι αυτής της κυρίας λέει ότι σε επαγγελματικές συναλλαγές καλό...

Δεν ξέρω τι γινόταν με τη Λάμψη, ξέρω μόνο ότι χάσαμε την πιο πλακατζού της τάξης στην τρίτη λυκείου που το χιούμορ ήταν μπόλικο. Και το γιατί τη χάσαμε το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα. Και μέχρι χτες που το έγραψα δεν είχε περάσει απο το μυαλό μου ότι μιλάμε για αποπλάνηση ανηλίκου από πρόσωπο...

Βλέπω στο ιντερνέτιο ότι το λένε και eyebrow acknowledgement, που στην ουσία χαιρετισμός είναι. Oρίστε, δες και στο 2:15 εδώ

Βρε Ζαζ, αυτά τα λάθη είναι πταίσματα μπροστά στην ασυμφωνία των χρόνων. Και παρόλο που η μη-ρεμιξαρισμένη εκτέλεση του Ρογερίου μου άρεσε καλύτερα, το γουιμπιό-γουιμπιό που επαναλαμβάνει ο τύπος* θα προκαλούσε πολύ γέλιο. * Θέλουν πολλή δουλειά τα αγγλικά συμφωνικά συμπλέγματα, άσε, μόνο...

Φυσικά ένας λόγος που δεν τολμάνε οι δισκογραφικές να το διαφημίσουν εν ΗΒ είναι οι στίχοι: One day we'll be old, think of all the stories that we could have told Μια μέρα θα γεράσουμε, σκέψου ιστορίες που θα είχαμε πει Πού είναι η συμφωνία των χρόνων;

Νεύμα χαιρετισμού, επομένως.

Μα αυτά θυμόμαστε και γελάμε, τι να θυμόμαστε; Ότι είχα εφιάλτες με τη γυμνάστρια να με βάζει να κάνω κατακόρυφο; Ότι οι γονείς των συμμαθητών μου δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα τα παιδιά τους γιατί ήμουνα παιδί χωρισμένων γονιών; Ότι ο μαθηματικός δεν θεωρούσε ότι ήμουνα αρκετά καλή στα...

Μα φυσικά, η εφηβεία έτσι δεν είναι άλλωστε; Εκτός αν εννοείς ότι χαραμίζομαι που δεν έγινα σεναριογράφος. Στις φωτογραφίες για γέλια και για κλάματα (νομίζω) θα δεις και φωτογραφία της γυμνάστριάς μας. Και περιγραφή της ώρας της γυμναστικής. Όσο για το πόσοι έκαναν παρέλαση, εμείς ήμασταν...

Που εξηγεί το ιντερνετιασμα σε μεγαλύτερη ηλικία.

Μπα, εγώ δεν είχα πάρει ποτέ μέρος σε παρέλαση. Αν και το ήθελα. Είχα το μπόι (όχι για πρώτη σειρά, αλλά ούτε για τελευταία), δεν έχανα βήμα, αλλά μάλλον δεν είχα παράστημα. Ή μπορεί να μην ήμουνα ωραίο κορίτσι και να μην έδειχνα καλή με μίνι (που αν κρίνω από φωτογραφίες της εποχής, μια χαρά...

Ε, ναι δεν ισοδυναμεί με το καλημέρα αλλά με το σε βλέπω. Όταν είχα πρωτοδιαβασει σχετικά προσεξα ότι το κάνω κι εγώ ασυναίσθητα όταν συναντώ κάποιον που τον αναγνωρίζω, ακόμα κι αν δεν χαιρετιόμαστε, το κάνουν κι οι παντες.

Εγώ δε θυμάμαι στα χρόνια μου να ήταν τόσο χάλια οι παρελάσεις, οι μόνοι που είχαν το χάλι τους δικαιολογημένα λόγω ηλικίας, ήταν τα Λυκόπουλα που ερχόντουσαν παντα τελευταία πριν το στρατό.

Μα αυτό χαιρετισμός δεν είναι;

Όταν εγώ ήμουνα στο δημοτικό φωνάζαμε πολιτικά συνθήματα στα παιχνίδια μας, που τα ακούγαμε στην τηλεόραση κι από τους μεγάλους. Δεν μας ενόχλησε ποτέ κανένας δάσκαλος, όπως δεν μας ενοχλούσαν όταν λέγαμε κακές κουβέντες που δεν καταλαβαίναμε, για να μην αρχίσουμε να τις λέμε συνέχεια.