Το νήμα της ποίησης

[bernardina]

Στο μέτρο θα μου ταίριαζε και το Just a poor and old translator, αλλά για γυναίκα δεν θα πω τέτοιο old που να μου τρυπήσετε τη μύτη. Με κεντρί μέλισσας, αγριομέλισσας ή μπούμπουρα.

:wub:

 

[daeman]

...
Η Τράπεζα του Μέλλοντος

Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.

Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω.
Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.

Κωνσταντίνος Καβάφης, από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=236&cat=4

Εκ χρόνου συναλλαγών ορμώμενον.

 

[Earion]

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μες στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια.

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
—υπερήφανα ως ειν'—
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μες στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

Είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε να 'ρχονται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε —φυσικά— δε μπορεί να μας φοβίσει
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
—οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α—
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
—φιλικές—
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

Έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίσει
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία.

Νίκος Εγγονόπουλος

Για να μου συγχωρήσετε το μαύρο χιούμορ εδώ.

 

[Costas]

The Eureka Machine for Composing Hexameter Latin Verses (1845)

Δεν είναι ποίημα, είναι μηχανή! (minerva classics)

 

[Marinos]

The Eureka Machine for Composing Hexameter Latin Verses (1845)

Δεν είναι ποίημα, είναι μηχανή! (minerva classics)

Καταπληκτικό!
Το πρώτο πρόγραμμα BASIC που είχα γράψει, κάπου στην Α΄ Λυκείου, ήταν κάτι παρόμοιο --στα αγγλικά και σε πρόζα, όμως.

 

[daeman]

...
"Symptom Recital" - Dorothy Parker

I do not like my state of mind;
I'm bitter, querulous, unkind.
I hate my legs, I hate my hands,
I do not yearn for lovelier lands.
I dread the dawn's recurrent light;
I hate to go to bed at night.
I snoot at simple, earnest folk.
I cannot take the simplest joke.
I find no peace in paint or type.
My world is but a lot of tripe.
I'm disillusioned, empty-breasted.
For what I think, I'd be arrested.
I am not sick. I am not well.
My quondam dreams are shot to hell.
My soul is crushed, my spirit sore;
I do not like me any more.
I cavil, quarrel, grumble, grouse.
I ponder on the narrow house.
I shudder at the thought of men.
I'm due to fall in love again.

Jennifer Jason Leigh in Mrs. Parker and the Vicious Circle

 

[Earion]

Κόρδοβα – Αλαργινή κι ολομόναχη
Φοραδοπούλα μαύρη, μεγάλο φεγγάρι
κι ελιές στο δισάκι μου.
Αν και ξέρω τους δρόμους,
όμως ποτέ δε θα φτάσω στην Κόρδοβα.
Μέσα στον κάμπο, μέσα στον άνεμο,
φοραδοπούλα μαύρη, μεγάλο φεγγάρι!
Ο Χάρος με αγναντεύει
απ’ τους πύργους της Κόρδοβας.
Αχ, τι ατέλειωτος δρόμος!
Αχ, δυνατή μου φοραδοπούλα!
Αχ, κι ο Χάρος μ’ απαντέχει,
πριχού να φτάσω στην Κόρδοβα!
Κόρδοβα! Αλαργινή κι ολομόναχη!

Μετάφραση: Νίκος Καζαντζάκης (Ταξιδεύοντας)

---

​

Το τραγούδι του καβαλάρη

Μακρινή μου Κόρδοβα
μοναχική μου Κόρδοβα.
Άλογο μαύρο μεγάλο φεγγάρι
ελιές μες στο ταγάρι μου.
Ξέρω τους δρόμους σαν την παλάμη μου
κι όμως ποτέ δε θα φτάσω
στη μακρινή μου Κόρδοβα.
Μεσ’ απ’ τον κάμπο μέσ’ απ’ τον άνεμο
άλογο μαύρο κόκκινο φεγγάρι.
Είναι ο θάνατος εκεί και με παραμονεύει
ψηλά απ’ τους πύργους πάνω
της μακρινής μου Κόρδοβας.
Αχ, τι μακρύς που είναι ο δρόμος
αχ, το μαύρο το άξιο τ’ άλογό μου.
Αχ κι ο θάνατος εκεί να με προσμένει
ώσπου να φτάσω κάποτε
στη μακρινή μου Κόρδοβα.
Μακρινή μου Κόρδοβα
μοναχική μου Κόρδοβα

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

---

​

Κόρδοβα μακρινή και μόνη
πουλάρι μαύρο, φεγγάρι γεμάτο
κι ελιές στο δισάκι μου
Αν και τους ξέρω τους δρόμους
ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα

Αχ τι ατέλειωτος δρόμος
Αχ πουλάρι μου γενναίο
Ο θάνατος αχ με καρτεράει
προτού να φτάσω στην Κόρδοβα

Μέσα από τον κάμπο
μέσα από τον άνεμο
πουλάρι μαύρο, φεγγάρι κόκκινο
Ο θάνατος με παραμονεύει
από τους πύργους της Κόρντοβας

Μετάφραση: Λευτέρης Παπαδόπουλος

---

​

Τραγούδι του καβαλλάρη

Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη.

Αλογάκι μαύρο, φεγγάρι μεγάλο,
κι ελιές μέσα στο τάιστρο.
αγκαλά ξέρω το δρόμο, αχ,
ποτέ δε θα φτάσω στην Κόρδοβα.

Στα χωράφια, στους άνεμους,
αλογάκι μαύρο, φεγγάρι κόκκινο.
Με φερμάρει ο Χάρος
από τους πύργους της Κόρδοβας.

Άχου, δρόμε μου μακριέ και ατέλειωτε!
Άχου, αλογάκι μου γενναίο!
Αχ, με καρτεράει ο Χάροντας,
προτού να φτάσω στην Κόρδοβα!

Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

---

​

Κόρδοβα μακρυνή εσύ και μόνη.

Φοράδα μαύρη, ολόγιομο φεγγάρι
και μέσα στο δισάκκι μου ελιές.
Παρ’ όλο που τους δρόμους τους γνωρίζω
στην Κόρδοβα δεν φτάνω εγώ ποτές.

Φοράδα μαύρη, κόκκινο φεγγάρι.
Μες απ’ τον κάμπο μες από τ’ αγέρι.
Στης Κόρδοβας τους πύργους πώς να φτάσω;
Ο θάνατος μου έστησε καρτέρι.

Αχ τι μακρύς που είν’ αυτός ο δρόμος.
Κι αν είσ’ εσύ φοράδα μου γενναία
τίποτε και κανένας δεν με σώνει.
Πριν απ’ την Κόρδοβα ο Θάνατος με ζώνει.

Κόρδοβα μακρυνή εσύ και μόνη.

Μετάφραση από τον/την χρήστη Kuria, http://a33.gr/show_post.php?p=94368

 

[Costas]

Πλάκα έχει αυτό της Ντόροθυ Πάρκερ παραπάνω!

Sachet toujours frais qui parfume
L’atmosphère d’un cher réduit,
Encensoir oublié qui fume
En secret à travers la nuit

(από το Hymne [της αγαπημένης], του Charles Baudelaire)

 

[Costas]

Κι άλλος Βωδελαίρ (δεν χορταίνεται, τι να κάνουμε...)


Quand mes yeux, vers ce chat que j'aime
Tirés comme par un aimant,
Se retournent docilement
Et que je regarde en moi-même,

Je vois avec étonnement
Le feu de ses prunelles pâles,
Clairs fanaux, vivantes opales,
Qui me contemplent fixement.

 

[azimuthios]

Για κοπιάστε εδώ http://www.drunkenboat.com/db19/greek-poets να βρείτε σύγχρονους και νέους ταυτόχρονα Έλληνες ποιητές και την ενδεικτική μετάφραση ποιημάτων τους σε ένα όμορφο τεύχος του εξαιρετικού αμερικανικού περιοδικού με τον ιδιαίτερο τίτλο. :)

 

[nickel]

Πολλή δουλειά και ενδιαφέρουσα. Και πολύ διάβασμα για εμάς. Ευχαριστούμε. (Απορίες μετά; Ή δεν κάνει να έχουμε απορίες στην ποίηση;)

 

[azimuthios]

Κάνει! Κάνει! :)

 

[Costas]

Επίκαιρο...

SEPTEMBER 1, 1939
by W.H. Auden

I sit in one of the dives
On Fifty-second Street
Uncertain and afraid
As the clever hopes expire
Of a low dishonest decade:
Waves of anger and fear
Circulate over the bright
And darkened lands of the earth,
Obsessing our private lives;
The unmentionable odour of death
Offends the September night.

Accurate scholarship can
Unearth the whole offence
From Luther until now
That has driven a culture mad,
Find what occurred at Linz,
What huge imago made
A psychopathic god:
I and the public know
What all schoolchildren learn,
Those to whom evil is done
Do evil in return.

Exiled Thucydides knew
All that a speech can say
About Democracy,
And what dictators do,
The elderly rubbish they talk
To an apathetic grave;
Analysed all in his book,
The enlightenment driven away,
The habit-forming pain,
Mismanagement and grief:
We must suffer them all again.

(...)

 

[Themis†]

Συμπτωματικά, έπεσα σήμερα πάνω σε μια προμετωπίδα με πολύ δυνατούς στίχους, επίσης του W.H. Auden, επίσης του 1939, αλλά από άλλο ποίημα (In Memory of W. B. Yeats):

In the nightmare of the dark
All the dogs of Europe bark,
And the living nations wait,
Each sequestered in its hate

 

[Paradiper_Du]

Cesare Pavese

Οι γάτες θα το ξέρουν

Ακόμα θα πέφτει η βροχή
στα γλυκά σου λιθόστρωτα
μια σιγανή βροχή
σαν φύσημα ή σαν βήμα.
Ακόμα η αύρα και η αυγή
θ’ ανθίζουν απαλά
σαν κάτω από το βήμα σου,
όταν εσύ θα ξαναγυρίζεις.
Ανάμεσα στα λουλούδια και στα πρεβάζια
οι γάτες θα το ξέρουν.
Θά ’ρθουν άλλες μέρες
θά ’ρθουν άλλες φωνές.
Θα χαμογελάς μονάχη σου.
Οι γάτες θα το ξέρουν.
Θ’ ακούς λέξεις παλιές
λέξεις κουρασμένες και άδειες
όπως τα παρατημένα ρούχα
της χθεσινής γιορτής.
Θα κάνεις χειρονομίες
θ’ απαντάς με λέξεις
πρόσωπο της άνοιξης
θα κάνεις και συ χειρονομίες.
Οι γάτες θα το ξέρουν,
πρόσωπο της άνοιξης,
και η σιγανή βροχή,
η αυγή με τα χρώματα των υακίνθων
που κομματιάζουν την καρδιά
εκείνου που δεν ελπίζει πλέον σε σένα,
είναι το λυπημένο χαμόγελο
που χαμογελάς μονάχη σου.
Θά ’ρθουν άλλες μέρες,
άλλες φωνές και ξυπνήματα.
Την αυγή θα υποφέρουμε,
πρόσωπο της άνοιξης.

(10 Απριλίου 1950)

Μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς

Το βρήκα στην εξαιρετική ανθολόγηση ποιημάτων για τις γάτες που έκανε το διαδικτυακό περιοδικό Ποιείν. Μια επίσκεψη εκεί θα σας εντυπωσιάσει.

 

[Zazula]

Διάφορες εκδηλώσεις οργανώνονται για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21/3) — γκουγκλάρετε και διαλέξτε. :)

 

[daeman]

...
Lied vom Kindsein -- Peter Handke

Als das Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.

Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.

Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.

Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?

Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.

Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.

Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.

Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.

Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeder Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.

Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.


Der Himmel über Berlin - Bruno Ganz

[ Subtitles in Greek ]

Canción de la niñez

 

[Costas]

Όλα όσα θέλετε να ξέρετε για κήπους

Ο κόσμος αυτός θα περάσει.
Ψηλά, του Γαλαξία πυρώματα
και μέσα μου αναμμένα δάση.
Βήχω πέτρες και χρώματα –

Χώματα φλογερά. Ζωή μου στο φτερό
Αυτός ο κόσμος έχει ραγίσει.
Πέτρινη ρίζα, γκρίζο μου χωριό
στην άλω του θανάτου σου έχω ζήσει.

Στου Γαλαξία τ’ ασημένια δάση
σκορπίζει, άγνωστη, η ψυχή μου γύρη.
Από τη γέννα, στο βασίλεμα είχα γείρει.
Στον ώμο μου το κόκκινο πουλί θα ξαποστάσει.

Ο Ρήγας με τον Μαύρο του, έμαθα θα περάσει.
Το σφύριξε στον ύπνο μου το ιερό πουλί.
Ο κόσμος ένα ράγισμα και χύθηκα πολύ.
Μα της γενηάς μου οι φωνές ανάβουν, δάση –

Μια αγάπη να με πάρει· δίχως να δικάσει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ, Του νεκρού αδελφού, 2005
(Νέοι Ήχοι στο Παμπάλαιο Νερό)

 

[daeman]

...

ΘΑΝΟΣ ΛΟΥΜΠΡΟΥΚΟΣ

Ωρα ανάγκης

Έλα για επίσκεψη στο σώμα μου

Μην φοβηθείς είναι ξεκλείδωτα
Σκούπισε τα πόδια σου να μη λερώσεις
κι έλα μέσα

Θα με βρεις εκεί ανάμεσα στους τοίχους μου
διάβασέ τους μήπως και βγάλεις νόημα
Πριν από λίγο μετακόμισα εδώ
σε μια νέα μοναξιά ευρύχωρη, ευάερη κι ευήλια
και χάραξα συνθήματα με το δεξί

Έχω και κάτι μπιμπελό μην τα αγγίξεις
ανήκουν σε άλλες συγκινήσεις

Αν τυχόν δεν καταλαβαίνεις κάτι
έχω αφήσει λέξεις κλειδιά
κάτω απ' το χαλάκι της εξώπορτας​

​

Ποίημα από τη συλλογή Η εκδίκηση της Ιθάκης, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015

[27/3/2015]

e-poema​

 

[Paradiper_Du]

Η μέρα είναι κοντά που θα ψοφήσει ο λύκος
Που η απονιά θα φάει τις σάρκες της
Που θα βουτήξει σε μια δόξα μύρου το βουνό
Και που η ψυχή θ’ ανάψει από τις μυστικές φλογίτσες σας
Όπως και πριν Τριώνι, Αλετροπόδι, Ελίκι!

Οδυσσέας Ελύτης. Η καλοσύνη στις λυκοποριές