35 χρόνια χωρίς τον Έλβις
- Thread starter Zazula
- Start date
Καλημέρα. Θα γράψω αργότερα σήμερα, μόλις βρω το κατάλληλο χρονικό σλοτ, κάτι πιο αντικειμενικό από τα «σκεύη» που κατέθεσα με πειρακτική διάθεση αποκλειστικά, αλλά προς το παρόν, πάντα με πειρακτική διάθεση, άλλη μια επιλογή από τον καλό δίσκο των Love (για να τριτώσει το κακό). Διότι, όταν λέμε Love, εννοούμε κυρίως Forever Changes, που είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, και είναι αυτό που είναι επειδή έχει ενσωματώσει άριστα όλα τα καλά διδάγματα από τη Βρετανική Εισβολή, τόσο που σε κάθε του επιτυχημένη στροφή (και είναι πάμπολλες) το έμπειρο αφτί μπορεί να διακρίνει ακριβώς κάτι από τη βρετανική επιρροή (όχι μόνο Μπιτλς). Αλλά κάποιες αγάπες είναι πολύ υποκειμενικές. Αυτό εδώ το Red Telephone, ας πούμε, το λατρεύω [και] για τη στιγμή που αρχίζουν να απαγγέλλουν πάνω στη μουσική: «They're locking them up today / They're throwing away the key / I wonder who it will be tomorrow, you or me?»
Rogerios
¥
Για τον καλό μου Ρογήρο. Που τον εκτιμούσα ήδη για πολλούς λόγους, τώρα για έναν ακόμη!
...
Ευχαριστώ πολύ, Μπέρνη! :):):) Και τα δύο είναι από τα αγαπημένα μου!
Rogerios
¥
Μερσί, Νίκελ, για το ωραίο σχόλιο σχετικά με τους Λαβ (σε λίγο θα έχουμε μαζέψει όλα τα γιουτουμπάκια από το Φορέβερ Τσέηντζες :) ). Κτγμ. πάντως, οι Λαβ δεν ήταν απλώς εξαιρετικοί ως προς την αφομοίωση βρετανικων επιρροών. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν το πρώτο, ίσως, σπουδαίο συγκρότημα με μικτή (αφροαμερικανική-λευκή) σύνθεση. Και Λαβ δεν είναι μόνο το τρίτο άλμπουμ τους. Είναι, οπωσδήποτε, και το πρώτο με τα A Message to Pretty, Signed D.C. και αυτό εδώ (κι ας μην ήταν δική τους σύνθεση):
Κάνω απόλυτες διατυπώσεις, Ρογήρε, για να σας πειράξω και μόνο. Όπως είπα από την αρχή, περί ορέξεως… Ελπίζω να συμφωνείτε ότι και η διατύπωση για τους «υπερτιμημένους Μπιτλς» δεν είναι παρά η υποκειμενική τοποθέτηση σε σχέση με ένα αντικειμενικό δεδομένο (πωλήσεις δίσκων, διαρκής κάλυψη, αναλύσεις κ.λπ.).
Για τους καλλιτέχνες που συζητάμε οι περισσότεροι κάνατε τις επιλογές σας από κάποιο έτοιμο μενού όπου ήδη βρίσκονταν οι Μπιτλς, οι Ντορς, ο Έλβις, ο Μπομπ Ντίλαν, οι Τζέθρο Ταλ, οι Τζένεσις κ.ο.κ.. Έχει διαφορά όταν ανακαλύπτεις τον έναν καλλιτέχνη μετά τον άλλο, τον καθένα μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές, μουσικές, κοινωνικές και γεωγραφικές συντεταγμένες. Ποια είναι η μουσική σου παιδεία; Τι ακούνε στο σπίτι σου και τι ακούνε οι φίλοι σου, η ίδια η χώρα σου; Ποια πρόσβαση έχεις στη μουσική; Από πού ακούς; Πόση μουσική μπορείς να έχεις δική σου; Πόσες ώρες μπορείς να επενδύεις για να ακούς; Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι διαφορετικοί παράγοντες δημιουργούν τεράστιες υποκειμενικότητες. Γι' αυτό θεωρώ ότι είναι άστοχες οι συγκρίσεις που κάνουμε ή οι διατυπώσεις για «υπερτιμημένους», όχι μόνο γιατί Έλβις και Μπιτλς είναι μήλα και πορτοκάλια, αλλά γιατί αυτοί που τους έβαλαν εκεί που τους έβαλαν έκριναν με τρόπους εντελώς διαφορετικούς από τους δικούς μας, τρόπους που συχνά δεν μπορούμε ούτε να υποψιαστούμε.
Θα ήθελα να φτιάξουμε κάποια στιγμή ένα νήμα για τις στιγμές των μουσικών αποκαλύψεων, τις στιγμές που πάθαμε την πλάκα μας καθώς ακούγαμε κάτι εντελώς καινούργιο. Ναι;
Για τους καλλιτέχνες που συζητάμε οι περισσότεροι κάνατε τις επιλογές σας από κάποιο έτοιμο μενού όπου ήδη βρίσκονταν οι Μπιτλς, οι Ντορς, ο Έλβις, ο Μπομπ Ντίλαν, οι Τζέθρο Ταλ, οι Τζένεσις κ.ο.κ.. Έχει διαφορά όταν ανακαλύπτεις τον έναν καλλιτέχνη μετά τον άλλο, τον καθένα μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές, μουσικές, κοινωνικές και γεωγραφικές συντεταγμένες. Ποια είναι η μουσική σου παιδεία; Τι ακούνε στο σπίτι σου και τι ακούνε οι φίλοι σου, η ίδια η χώρα σου; Ποια πρόσβαση έχεις στη μουσική; Από πού ακούς; Πόση μουσική μπορείς να έχεις δική σου; Πόσες ώρες μπορείς να επενδύεις για να ακούς; Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι διαφορετικοί παράγοντες δημιουργούν τεράστιες υποκειμενικότητες. Γι' αυτό θεωρώ ότι είναι άστοχες οι συγκρίσεις που κάνουμε ή οι διατυπώσεις για «υπερτιμημένους», όχι μόνο γιατί Έλβις και Μπιτλς είναι μήλα και πορτοκάλια, αλλά γιατί αυτοί που τους έβαλαν εκεί που τους έβαλαν έκριναν με τρόπους εντελώς διαφορετικούς από τους δικούς μας, τρόπους που συχνά δεν μπορούμε ούτε να υποψιαστούμε.
Θα ήθελα να φτιάξουμε κάποια στιγμή ένα νήμα για τις στιγμές των μουσικών αποκαλύψεων, τις στιγμές που πάθαμε την πλάκα μας καθώς ακούγαμε κάτι εντελώς καινούργιο. Ναι;
Mike Oldfield. Ο πιο αδικημένος μουσικός της γενιάς του, πραγματικά πρωτοπόρος, όχι beatles-πρωτοπόρος. Και αν τον ξέρει κανείς σήμερα είναι για τα 2 πρώτα λεπτά του σχεδόν 50λεπτου Tubular Bells. Όποτε κάποιος μού εκθειάζει την πρωτοπορία των Beatles (την ποια; ) τού πετάω τον Μικέ. Είναι άλλο πράγμα να λες ότι σού αρέσουν οι Beatles, ότι κόβεις φλέβες ή ό,τι άλλο θες κι άλλο να λες ότι ήταν πρωτοπόροι. Δημοφιλείς ναι, πρωτοπόροι όχι.
Ενώ είσαι στις θετικές επιστήμες και σου αρέσει η ακρίβεια σε κάποιες διατυπώσεις, σε άλλες περιπτώσεις κάνεις διατυπώσεις (γενικεύσεις, υποκειμενικές εκτιμήσεις) που σκοντάφτει απάνω τους ακόμα και ελέφαντας. (Τυχαίνει να έχω με το Μάικ [με τη μουσική του] εξαιρετικά στενή σχέση. Άσε που είναι και από τους λίγους που έκανα τον κόπο να πάω να ακούσω λάιβ.)
Δεν έχω πρόβλημα να το συζητήσουμε και να δεχτώ ότι κάνω λάθος, αν μου πεις σε ποιο κομμάτι ακριβώς.
Προχείρως, στο ότι ο Όλντφιλντ έβγαλε έναν (μόνο) δίσκο που μπορούμε να πούμε ότι είναι ολόκληρος καλός (σαν τους Love), που δεν δημιούργησε μόδα, σχολή ή μιμητές, δεν έχει καν στίχους, είναι μόνο καλή εφαρμογή μιας έξυπνης ιδέας, και στη συνέχεια ο Μάικ ακολούθησε έναν κομψό κατήφορο ως προς τη δημιουργικότητα και την καινοτομία.
SBE
¥
Μια που όλοι λέμε απόψεις, να πω κι εγώ.
Φυσικά και τα κριτήρια είναι υποκειμενικά, και μην ξεχνάμε ότι παίζει και το πότε πέθανε ο καθένας ή πότε το διαλύσανε το μαγαζί.
Επίσης αλλιώς το βλέπει π.χ. ένας αμερικανός εβδομηντάρης που μεγάλωσε με Ελβις, παιδί του λαού, και τους Μπητλς τους ξέρει σαν εισαγόμενο προϊόν ιμιτασιόν που μετά το γύρισαν στο ανατολίτικο κι εκεί τους έχασε γιατί έπαψε να διαβάζει κουτσομπολίστικα.
Αλλιώς τους βλέπει ο Άγγλος εβδομηντάρης που πριν εμφανιστούν οι Μπητλς άκουγε Ζυλιέτ Γκρεκό, θεωρούσε τους αμερικανούς σαματάδες και μετά έγινε ατίθασο νιάτο.
Κι αλλιώς τα ακούει η ανηψιά μου που έχει μεγαλώσει με Ρέμο και ρηαλητάδες.
Δεν έχει νόημα να υποτιμούμε τους ερμηνευτές (βλ. Ελβις). Δεν έχει ο στιχουργός κι ο συνθέτης καμιά μαγική ικανότητα να κάνει ένα τραγούδι καλύτερο άμα το λέει ο ίδιος κουτσά - στραβά. Γι'αυτό και πολλά άσματα γίνονται πιο γνωστά από δεύτερες εκτελέσεις και διασκευές, γιατί οι πρώτες ήταν χάλια. Και τα μεγαλύτερα ονόματα δεν τραγουδάνε το δικό τους υλικό. Απλά στον αγγλόφωνο κόσμο δεν ακούμε ποτέ ποιοί τα γράφουν γιατί έτσι είναι. Ξέρει κανένας ποιός έχει γράψει τα σουξέ της Μπρίτνει Σπηρς;
Όσο για το ποιός επηρεάστηκε από ποιόν κλπ, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για επαγγελματίες μουσικούς, το μυαλό τους είναι συντονισμένο να προσέχει τη μουσική που ακούνε και έχουνε πολλά βιώματα μουσικά από τις μουσικές σπουδές τους. Δεν είναι σαν εμένα κι εσένα. Ακόμα κι αυτοί που τώρα ξεκινάνε και δεν θα γίνουν διάσημοι. Οι απ'έξω από το χορό μπορεί να νομίζουν ότι η σύνθεση είναι καμιά βαθιά εγκεφαλική διεργασία που πρέπει κανείς να ερευνήσει βαθύτερα νοήματα κλπ κλπ. Για τους περισσότερους νομίζω είναι όπως μια δική μας μέρα στο γραφείο. Αυτό κάνουν. Και δεν το κάνουν απομονωμένοι και χωρίς βοήθεια. Οπότε ναι, μπορεί να επηρεάστηκαν κι οπό το πώς φώναζε ο μανάβης στη λαϊκή.
Φυσικά και τα κριτήρια είναι υποκειμενικά, και μην ξεχνάμε ότι παίζει και το πότε πέθανε ο καθένας ή πότε το διαλύσανε το μαγαζί.
Επίσης αλλιώς το βλέπει π.χ. ένας αμερικανός εβδομηντάρης που μεγάλωσε με Ελβις, παιδί του λαού, και τους Μπητλς τους ξέρει σαν εισαγόμενο προϊόν ιμιτασιόν που μετά το γύρισαν στο ανατολίτικο κι εκεί τους έχασε γιατί έπαψε να διαβάζει κουτσομπολίστικα.
Αλλιώς τους βλέπει ο Άγγλος εβδομηντάρης που πριν εμφανιστούν οι Μπητλς άκουγε Ζυλιέτ Γκρεκό, θεωρούσε τους αμερικανούς σαματάδες και μετά έγινε ατίθασο νιάτο.
Κι αλλιώς τα ακούει η ανηψιά μου που έχει μεγαλώσει με Ρέμο και ρηαλητάδες.
Δεν έχει νόημα να υποτιμούμε τους ερμηνευτές (βλ. Ελβις). Δεν έχει ο στιχουργός κι ο συνθέτης καμιά μαγική ικανότητα να κάνει ένα τραγούδι καλύτερο άμα το λέει ο ίδιος κουτσά - στραβά. Γι'αυτό και πολλά άσματα γίνονται πιο γνωστά από δεύτερες εκτελέσεις και διασκευές, γιατί οι πρώτες ήταν χάλια. Και τα μεγαλύτερα ονόματα δεν τραγουδάνε το δικό τους υλικό. Απλά στον αγγλόφωνο κόσμο δεν ακούμε ποτέ ποιοί τα γράφουν γιατί έτσι είναι. Ξέρει κανένας ποιός έχει γράψει τα σουξέ της Μπρίτνει Σπηρς;
Όσο για το ποιός επηρεάστηκε από ποιόν κλπ, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για επαγγελματίες μουσικούς, το μυαλό τους είναι συντονισμένο να προσέχει τη μουσική που ακούνε και έχουνε πολλά βιώματα μουσικά από τις μουσικές σπουδές τους. Δεν είναι σαν εμένα κι εσένα. Ακόμα κι αυτοί που τώρα ξεκινάνε και δεν θα γίνουν διάσημοι. Οι απ'έξω από το χορό μπορεί να νομίζουν ότι η σύνθεση είναι καμιά βαθιά εγκεφαλική διεργασία που πρέπει κανείς να ερευνήσει βαθύτερα νοήματα κλπ κλπ. Για τους περισσότερους νομίζω είναι όπως μια δική μας μέρα στο γραφείο. Αυτό κάνουν. Και δεν το κάνουν απομονωμένοι και χωρίς βοήθεια. Οπότε ναι, μπορεί να επηρεάστηκαν κι οπό το πώς φώναζε ο μανάβης στη λαϊκή.
Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn (ίσως το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών), Incantations, ήταν όλα διαμάντια, από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Δεν έμεινε σε ένα είδος μουσικής αλλά γύρισε όλη την λαϊκή μουσική σκηνή της ανθρωπότητας. Από τζαζ σε ηλεκτρονική κι από φολκ σε χαρντ ροκ. Ναι, έχει άλμπουμ των 90's που είχαν αρκετή αδιάφορη σαβούρα, αλλά είχε και απίστευτες εμπνεύσεις, όπως το Amarok, που είναι από τα πιο τολμηρά πράγματα που έχουν ποτέ γραφτεί (αν έχεις το κουράγιο να το ακούσεις ολόκληρο).
Τίγκα στον συμβολισμό, με φοβερές καινοτομίες στον ήχο της κιθάρας, εφηύρε το φολκ-ροκ, την συμφωνική ροκ και εισήγαγε τρομερές τεχνολογικές καινοτομίες, φέρνοντας τις στουντιακές δυνατότητες στα όριά τους.
Μπορείς να τον κατηγορήσεις για την -δικαιολογημένη πάντως- εμμονή του στο Tubular Bells καθώς και για το ότι έμεινε πολύ καιρό στην ελαφριά ποπ, που η μόδα της είχε περάσει μια δεκαετία πριν. Τώρα δεν είμαι σπίτι, αλλά όταν γυρίσω θα σου γράψω λίστα με μιμητές και με άτομα που επηρεάστηκαν, κτλ.
SBE
¥
Να προσθέσω ότι εκτός από το μανάβη στη λαϊκή, επειδή όλοι θέλουν να εξασφαλίσουν το πλουσιοπάροχο ζην αλλιώς θα ήταν δάσκαλοι μουσικής σε σχολείο και θα γράφανε τραγούδια για την χορωδία της εκκλησίας, ότι το "επηρεάστηκε" και όλα τα σχετικά τις πιο πολλές φορές είναι "όλος ο κόσμος ακούει τέτοια, ας φτιάξουμε κι εμείς ένα να πουλήσει". Δεν υπάρχει μυστήριο, δεν υπάρχει επιρροή, είναι το πώς ο καθένας μπορεί να φτιάξει δική του εκδοχή της κάθε τάσης.
@Helle, είδες που δεν καταλαβαίνεις την υπερβολή του άλλου; Αν πρέπει να μου κάνεις ανάλυση για τον Όλντφιλντ (που τον ξέρω καλά) για να με πείσεις, πόσες σελίδες ανάλυσης πρέπει να σου γράψω εγώ σε μια (μάταιη) προσπάθεια να σε πείσω; Άσ' το καλύτερα. Μου 'χει βγει που μου 'χει βγει από τ' αφτιά ο Όλντφιλντ τα τελευταία τριάντα χρόνια.
bernardina
Moderator
Cadmian
New member
Σχετικό με το νήμα, μιας και γίνεται η συζήτηση περί πρωτοπορίας.
Costas
¥
Σύμφωνα με αυτό το άρθρο (κοιτάξτε όμως και τα σχόλια), ο Έλβις ήταν εβραϊκής καταγωγής από τη μεριά των θηλυκών προγόνων του. Πάντως, δεν ξέρω για βασιλιάδες, αλλά πατέρας του ροκ-εν-ρολλ για μένα είναι ο Chuck Berry. Τι να μας πει ο Έλβις...
Έχει πολλή ύλη για διάβασμα (ουφ), αλλά έχει μαζέψει όλα τα καλά παιδιά, τις μεγάλες αλλοτινές αγάπες μου.
panadeli
¥
+1 για το Amarok.
Το πρώτο πεντάλεπτο της πρώτης πλευράς είναι η πιο εκπληκτική εισαγωγή σε δίσκο που έχω ακούσει ποτέ. Μετά όμως ομολογουμένως γίνεται δύσκολο άκουσμα.
Μπήκα όμως στο νήμα για να μοιραστώ μαζί σας (για δεύτερη φορά, αλλά την προηγούμενη μου φαίνεται ότι πλην του Ζάζουλα δεν το είχε δει κανείς) ένα γιουτουμπάκι που αποδεικνύει την ευρύτατη και διαχρονική επιρροή που έχουν ασκήσει οι Μπητλς:
SBE
¥
Χτες άκουγα στο ραδιόφωνο εκπομπή για τον Έλβις Πρίσλει στην οποία είχαν ζητήσει από τους ακροατές να τους πουν τι έκαναν όταν έμαθαν για το θάνατό του και ποιό ήταν το αγαπημένο τους κομμάτι του. Οι πιο πολλοί έλεγαν ότι το '77 ήταν εικοσάρηδες, δηλαδή παιδιά που είχαν γεννηθεί αφού είχε κάνει τα μεγάλα του σουξέ και παρόλα αυτά ήταν θαυμαστές του. Ανέφεραν επίσης ότι ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες (κι αυτοί ήταν Άγγλοι, όχι Αμερικανοί).
Επειδή κάποιος είπε στην αρχή ότι μετά το '60 ή το '64 ο Έλβις είχε καταντήσει γραφικός και εμφανιζόταν στο Λας Βέγκας (το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι το μέρος που πάνε οι αποτυχημένοι σταρ), να θυμίσω, όπως μου θύμισε χτες το ραδιόφωνο, ότι είχε τρία ακόμα μεγάλα σουξέ μετά το '69 και όλες του οι εμφανίσεις συνοδεύονταν από την ίδια υστερία. Απλώς είχε μεγαλώσει στην ηλικία το κοινό του, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο. Και όπως φαίνεται κι από το σχετικό άρθρο στη Βίκι ένα μέρος της αρνητικής εικόνας που έχουμε τώρα οφείλεται στις προσπάθειες των γύρω- γύρω του να βγάλουν κανά φράγκο μετά το θάνατό του, βγάζοντας στη φόρα διάφορα άπλυτα. Λες και όλοι οι άλλοι ήταν με το σταυρό στο χέρι.
Κι η αλήθεια είναι ότι τον Πρίσλεϊ τον πρωτοέμαθα όταν πέθανε, που χρειάστηκε να μου εξηγήσουν οι γονείς μου ποιός ήταν αυτός και γιατί είχε γίνει είδηση ο θάνατός του.
Και για να εκνευρίσω τους μεγαλύτερους, εγώ δεν έχω μεγαλύτερα αδέρφια. Οπότε όλα τα σουξέ της δεκαετίας του '70, με τα συγκροτήματα με τους μαλλιάδες που σκούζουν (ΤΜ γιαγιά μου) δεν τα ήξερα μικρή, τα πιο πολλά τα έμαθα όταν είχε περάσει η μόδα τους, στο πανεπιστήμιο από συμφοιτητές που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Μάλιστα ο λόγος που τα έμαθα στο πανεπιστήμιο κι όχι νωρίτερα είναι γιατί ήμασταν πολλοί οι σπασίκλες και λύναμε ο ένας τις απορίες του άλλου ενώ στο λύκειο μας κοίταζαν οι άλλοι αφ'υψηλού και μας κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μας ότι είμαστε καθυστερημένα (γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, αγαπητοί συμμαθητές δημόσιοι υπάλληλοι με κομμένο μισθό :devil:).
Και ομολογουμένως, κάπως έτσι εκτός τόπου με κάνετε να αισθανθώ κι εγώ λίγο πιο πριν. Γενικά δεν μπορώ να ακούσω έστω και μία νότα σουξέ της εποχής χωρίς να αισθανθώ ότι ανήκω σε άλλη εποχή.
Επειδή κάποιος είπε στην αρχή ότι μετά το '60 ή το '64 ο Έλβις είχε καταντήσει γραφικός και εμφανιζόταν στο Λας Βέγκας (το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι το μέρος που πάνε οι αποτυχημένοι σταρ), να θυμίσω, όπως μου θύμισε χτες το ραδιόφωνο, ότι είχε τρία ακόμα μεγάλα σουξέ μετά το '69 και όλες του οι εμφανίσεις συνοδεύονταν από την ίδια υστερία. Απλώς είχε μεγαλώσει στην ηλικία το κοινό του, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο. Και όπως φαίνεται κι από το σχετικό άρθρο στη Βίκι ένα μέρος της αρνητικής εικόνας που έχουμε τώρα οφείλεται στις προσπάθειες των γύρω- γύρω του να βγάλουν κανά φράγκο μετά το θάνατό του, βγάζοντας στη φόρα διάφορα άπλυτα. Λες και όλοι οι άλλοι ήταν με το σταυρό στο χέρι.
Κι η αλήθεια είναι ότι τον Πρίσλεϊ τον πρωτοέμαθα όταν πέθανε, που χρειάστηκε να μου εξηγήσουν οι γονείς μου ποιός ήταν αυτός και γιατί είχε γίνει είδηση ο θάνατός του.
Και για να εκνευρίσω τους μεγαλύτερους, εγώ δεν έχω μεγαλύτερα αδέρφια. Οπότε όλα τα σουξέ της δεκαετίας του '70, με τα συγκροτήματα με τους μαλλιάδες που σκούζουν (ΤΜ γιαγιά μου) δεν τα ήξερα μικρή, τα πιο πολλά τα έμαθα όταν είχε περάσει η μόδα τους, στο πανεπιστήμιο από συμφοιτητές που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Μάλιστα ο λόγος που τα έμαθα στο πανεπιστήμιο κι όχι νωρίτερα είναι γιατί ήμασταν πολλοί οι σπασίκλες και λύναμε ο ένας τις απορίες του άλλου ενώ στο λύκειο μας κοίταζαν οι άλλοι αφ'υψηλού και μας κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μας ότι είμαστε καθυστερημένα (γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, αγαπητοί συμμαθητές δημόσιοι υπάλληλοι με κομμένο μισθό :devil:).
Και ομολογουμένως, κάπως έτσι εκτός τόπου με κάνετε να αισθανθώ κι εγώ λίγο πιο πριν. Γενικά δεν μπορώ να ακούσω έστω και μία νότα σουξέ της εποχής χωρίς να αισθανθώ ότι ανήκω σε άλλη εποχή.