Απλώς αρνούμαι να πιάσω το αστείο. Ο παπουτσοφετιχισμός έιναι σχήμα οξύμωρο, άλλωστε. Όλοι είμαστε παπουτσολάγνοι. Είναι το μόνο δημοκρατικό μέρος της ένδυσης. Δεν έχει σημασία αν είσαι υπέρβαρος ή αδύνατος, ψηλός ή κοντός, όμορφος ή άσχημος. Υπάρχει ένα ζευγάρι για τον καθένα, και ίσως και δύο, και εκατό και χίλια. Από το κλασσικό ανδρικό δετό παπούτσι με τις τρυπητές διακοσμήσεις, σε άψογο μαύρο δέρμα, ως το γυάλινο γοβάκι της Σταχτοπούτας. Μπορείς να φορέσεις ακραία παπούτσια με διακριτικό τρόπο, ενώ στα ρούχα μας περιορίζουν οι καθωσπρεπισμοί. Επιπλέον, ενώ τα ρούχα τα πλένουμε στο πλυντήριο ή τα στέλνουμε καθαριστήριο, με τα παπούτσια η σχέση είναι πιο άμεση, στρώνεσαι κάτω με τη βούρτσα στο ένα χέρι και το βερνίκι στο άλλο και δουλεύεις.
Επομένως τα παπούτσια δεν μπορούν ποτέ να είναι περιορισμένης χρήσης. Πρέπει να φαίνονται, πρέπει να επιδεικνύονται, πρέπει να πατιούνται. Αλλιώς γιατί να τα πληρώνουμε;
ΥΓ Ως πρώην κάτοχος γόβας με 13 πόντους τακούνι γνωρίζω την επίδρασή τους στο άλλο φύλο, αλλά γνωρίζω πολύ καλύτερα την επίδρασή τους στα πόδια μου και στη γενικότερη σωματική μου ακεραιότητα
