Το νήμα του κινηματογράφου

[nickel]

Οι ζωές των άλλων

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, μετά την περσινή απονομή των Όσκαρ, είχα δημόσια εκφράσει τη χαρά μου που δεν πήρε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας ο Λαβύρινθος του Πανός. Τη θεώρησα χοντροκομμένη και αφελή ταινία για την καταδίκη του φασισμού. Τώρα που είδα τις Ζωές των άλλων, χάρηκα διπλά. Η μέρα με τη νύχτα, για τα δικά μου μέτρα. Γιατί φασισμός δεν είναι η άρρωστη βαρβαρότητα που ξεριζώνει νύχια. Φασισμός είναι το σύστημα που ύπουλα σε κάνει όχι τέρας αλλά ανθρωπάκι.

[zephyrous]

Αχ, άλλος Στάθης μάς βρήκε! Δεν εκτιμάτε τη μεσογειακή ωμότητα με τίποτα! Εγώ την είδα καθυστερημένα (πριν από 20 μέρες) και έπαθα ΠΛΑΚΑ. Λαβύρινθος του Πανός, βεβαίως βεβαίως...

[stathis]

Οι ζωές των άλλων: MUST
Ο λαβύρινθος του Πάνα: DUST

The real Stathis

[curry]

Προσωπικά, ξετρελάθηκα με την αισθητική του "Πάνα" - κι όσον αφορά στο νόημα, συμφωνώ περί αφέλειας, αλλά ψυχαγωγικώς, με ικανοποίησε απόλυτα. Όσο για τις "Ζωές των Άλλων", είναι από τις πιο εύστοχες και ρεαλιστικές ταινίες που έχω δει - και κυρίως, τις πιο απλές. Πότε επιτέλους θα αρχίσουν να προβάλλουν τη νέα ταινία του Ken Loach; Βαρέθηκα να περιμένω!

[Porkcastle]

Οι "Ζωές των Άλλων" είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τελευταία.

[kapa18]

Υπέροχη σκληρότητα, μοναδικά ανατριχιαστικός ο Χαβιέ, ερημιά (μέσα κι έξω), αίμα, και (κανένας) άγιος ο Θεός. Not to be missed, θα έλεγα.

[nickel]

Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο πρώτος άσχετος που μετάφρασε τον τίτλο της ταινίας «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», αν και είναι εύκολο να φανταστείς ότι δεν σημαίνει κάτι τέτοιο το αγγλικό. Ούτε σημαίνει κάτι το ελληνικό εξάμβλωμα. Και γιατί τον ακολούθησαν διάφοροι άλλοι και επανέλαβαν την ίδια βλακεία. Βγήκε και το βιβλίο από τις εκδόσεις Καστανιώτη και φαντάζομαι, τσίνησε ξετσίνησε ο Αύγουστος Κουρτώ Κορτώ που το μετέφρασε, έμεινε ο τίτλος της ταινίας. Διότι, φυσικά, πώς να πουλήσει ένα βιβλίο με τίτλο «Δεν είναι χώρα αυτή για γέρους».

Εργάρα.

[Alexandra]

Θυμίζω και τη μετάφραση τού Eyes Wide Shut, ως Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Ένα ωραιότατο λογοπαίγνιο πήγε στα σκουπίδια.

[Elsa]

Δηλαδή εδώ γράφουμε όλα τα περί σινεμά ή ανοίγουμε άλλο νήμα;

Τέλος πάντων, για το αρχικό θέμα (Οι ζωές των άλλων vs Λαβύρινθος) ψηφίζω δαγκωτό "Ζωές".

Από έργα που είδα τελευταία (έχουμε να τα πούμε καιρό και είδα πολλά...) βρήκα εξαιρετικό το ιρλανδέζικο "Once" και το γερμανο-τουρκικό “The Edge of Heaven” (Yasamin kiyisinda) του Fatih Akin.
Το πρώτο έχει και καταπληκτικό soundtrack, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές είναι και στην πραγματικότητα μουσικοί του δρόμου και παίζουν τα δικά τους κομμάτια!

[nickel]

Δηλαδή εδώ γράφουμε όλα τα περί σινεμά ή ανοίγουμε άλλο νήμα;

Ναι, μέχρι να βαρεθούμε και ν' ανοίξουμε άλλο. Ή ξεχωριστό νήμα αν θέλουμε να χτυπηθούμε για το κατά πόσο το No Country είναι καλή ταινία ή πατάτα.

Βιντεάκι από το Once με το τραγούδι που πήρε το Όσκαρ:



(Σημείωση: Να δω το Edge of Heaven και το In Bruges.)