Kόλλησα στο "solitary"
Léo Ferré - La Solitude
Léo Ferré – La solitude - 1969
Je suis d'un autre pays que le vôtre
D'un autre quartier, d'une autre solitude.
Je m'invente aujourd'hui des chemins de traverse.
Je ne suis plus de chez vous, j'attends des mutants.
Biologiquement je m'arrange avec l'idée
Que je me fais de la biologie : je pisse, j'éjacule, je pleure.
Il est de toute première instance que nous façonnions nos idées
Comme s'il s'agissait d'objets manufacturés.
Je suis prêt à vous procurer les moules.
Mais, la solitude.
Les moules sont d'une texture nouvelle, je vous avertis.
Ils ont été coulés demain matin.
Si vous n'avez pas dès ce jour, le sentiment relatif de votre durée,
il est inutile de regarder devant vous car devant c'est derrière
La nuit c'est le jour.
Et la solitude.
Il est de toute première instance que les laveries automatiques
Au coin des rues,
soient aussi imperturbables que les feux d'arrêt ou de voie libre.
Les flics du détersif vous indiqueront la case
Où il vous sera loisible de laver
Ce que vous croyez être votre conscience
Et qui n'est qu'une dépendance de l'ordinateur neurophile
Qui vous sert de cerveau.
Et pourtant la solitude.
Le désespoir est une forme supérieure de la critique.
Pour le moment, nous l'appellerons "bonheur"
les mots que vous employez n'étant plus "les mots"
Mais une sorte de conduit à travers lequels
Les analphabètes se font bonne conscience.
Mais la solitude.
Le Code civil nous en parlerons plus tard.
Pour le moment, je voudrais codifier l'incodifiable.
Je voudrais mesurer vos danaides démocraties.
Je voudrais m'insérer dans le vide absolu et devenir le non-dit,
le non-avenu, le non-vierge par manque de lucidité.
La lucidité se tient dans mon froc...
Eίμαι από μια άλλη χώρα διαφορετική από την δική σας, μια άλλη γειτονιά, μια άλλη μοναξιά.
Προς το παρόν, έχω δημιουργήσει τα δικά μου μονοπάτια. Εγώ δεν είμαι πια ένας από εσάς
Περιμένω τις μεταλλάξεις
Βιολογικά τα καταφέρνω με την γνώμη που έχω για την βιολογία: κατουρώ, εκσπερματώνω, κλαίω
Πάνω από όλα εμείς πρέπει να φτιάξουμε τις ιδέες μας σαν να ήταν βιομηχανικά προϊόντα
Εγώ είμαι έτοιμος να σας προμηθεύσω τα εκμαγεία. Αλλά…
Η μοναξιά…
Τα εκμαγεία είναι από ένα νέο υλικό, σας προειδοποιώ.
Κατασκευάστηκαν αύριο το πρωί.
Αν εσείς δεν έχετε αυτή την μέρα, το σχετικό με την διάρκεια δικό σας συναίσθημα, είναι ανώφελο να σας το μεταβιβάσω, είναι ανώφελο να κοιτάξετε μπροστά, γιατί το μπροστά είναι πίσω, η νύχτα είναι μέρα. Και..
Η μοναξιά…
Είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων, να λειτουργούν ανενόχλητα όπως οι σηματοδότες (το κόκκινο και το πράσινο).
Οι μπάτσοι των απορρυπαντικών θα σας υποδείξουν το μέρος όπου θα σας επιτρέπεται να πλένεται αυτό που νομίζετε ότι είναι συνείδηση σας και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εξαρτημένη δέσμη από νεύρα που χρησιμοποιείτε για εγκέφαλο. Κι όμως...
Η μοναξιά…
Η απελπισία είναι μια ανώτερη μορφή από την κριτική. Για την ώρα, εμείς θα την ονομάζουμε
«ευτυχία», επειδή οι λέξεις που εσείς χρησιμοποιείτε, δεν είναι πια οι «λέξεις» αλλά ένα είδος αγωγού μέσα από τον οποίο αποκτούν καθαρή συνείδηση οι αναλφάβητοι. Αλλά…
Η μοναξιά...
Για τον Αστικό Κώδικα θα μιλήσουμε αργότερα.
Γιατί τώρα, θα ήθελα να κωδικοποιήσω το ακωδικοποίητο. Θα ήθελα να μετρήσω τις Δαναΐδες δημοκρατίες σας.
Θα ήθελα να βυθιστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω αυτό που δεν ειπώθηκε, αυτό που δεν πραγματοποιήθηκε, ότι δεν είναι παρθένο, γιατί μου λείπει η διαύγεια.
Η διαύγεια, που βρίσκεται μέσα στο παντελόνι μου