εν

Πιστεύετε ότι το αριθμητικό εν (= ένα) χρειάζεται τόνο, ώστε να ξεχωρίζει από την πρόθεση εν; Αντιλαμβάνομαι ότι είναι σπάνιο (σήμερα κυρίως σε παραγγέλματα: εν δυο κτό), αλλά μπορεί να βρεθεί σε μονοτονισμένα παλιά κείμενα (π.χ. εν πράττω), όπου κατά κανόνα είναι και φορέας έμφασης (οπότε φαίνεται λογική επιλογή ο τόνος).

Εγώ θα το τόνιζα.
Αν μονοτονίσεις παλιά κείμενα πρέπει να τονίσεις και το αριθμητικό είς, και το αναφορικό ούς, και άλλα.

Ναι αλλά δεν πρέπει τότε να δίνεις και κάτι σαν υπόμνημα τονισμού; Γιατί το αριθμητικό και όχι την πρόθεση (και στα δύο παραδείγματα); Εδώ που τα λέμε, ούτε η πρόθεση εν είναι ακριβώς αποκλειστικά νεοελληνική --και τι θα κάνεις αν έχεις στο κείμενό σου και αρχαία, και απολιθώματα της μορφής «εν Ελλάδι» μέσα σε σύγχρονο λόγο;

(Μέχρι τώρα ακολουθούσα για τα αρχαία μονοσύλλαβα τις οδηγίες τονισμού του μονοτονικού, χωρίς κανέναν προβληματισμό. Τώρα με έβαλες να σκεφτώ. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα... :))

Μπορείς να δώσεις υπόμνημα τονισμού. Τονίζεις το αριθμητικό διότι στις περισσότερες περιπτώσεις (π.χ. στο "έν οίδα...") προφέρεται περισσότερο τονισμένο από την πρόθεση (κανείς δεν λέει π.χ. έν Αθήναις). Και άτονα να τα αφήσεις όλα, όποιος τα ξέρει θα τα καταλάβει και όποιος όχι, όχι. Ο τόνος μπαίνει για να γλιτώσει κάποιος το σκόνταμα την ώρα της ανάγνωσης.

sarant said:

Εγώ θα το τόνιζα. Αν μονοτονίσεις παλιά κείμενα πρέπει να τονίσεις και το αριθμητικό είς, και το αναφορικό ούς, και άλλα.

Click to expand...

Ευχαριστώ. Ανέφερες το αναφορικό ούς, και θυμήθηκα το αναφορικό ό: Τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Γιά να δούμε αν θα μαντέψεις τη δική μου άποψη...