Το νήμα για την παιδεία

Μπαμπινιωτιστάν

Ο Γ. Μπαμπινιώτης είναι ομότιμος καθηγητής της γλωσσολογίας και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής των Εφήβων, πρόεδρος της Επιτροπής για τον Εθνικό Διάλογο στην Παιδεία, πρόεδρος, πρόεδρος....

Τώρα

Με απόφαση του υπ. Παιδείας και ύστερα από εισήγηση του Παν. Αθήνας ιδρύεται στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας και Διδακτικής της Νέας Ελληνικής Γλώσσας «Γεώργιος Μπαμπινιώτης», το οποίο θα καλύπτει διδακτικές και ερευνητικές ανάγκες στο γνωστικό αντικείμενο της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας και Διδακτικής της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.
Esos
Νομίζω είναι σαφές, όπως αναγνωρίζουν όλοι, και κυρίως ο Πρόεδρος, ότι νοσεί σοβαρά η ελληνική εκπαίδευση. Στα αίτια μάλλον διαφωνούμε.
Ζήτημα Παιδείας.
 
Last edited by a moderator:

SBE

¥
Εμείς τον τιμούμε οσο ζει και δίνουμε το όνομά του σε δρόμους γεφύρια και ινστιτούτα.
 
Γιατί να φτιαχτεί νέο εργαστήρι, σχολή κτλ αντί να ρίξουν τα λεφτά στην υπάρχουσα εκπαιδευτική δομή;
 

nickel

Administrator
Staff member
Θα ήθελα να δω να υποστηρίζουν τον Μπ. στην προσπάθειά του στο πλαίσιο του Εθνικού Διαλόγου. Έχει καταντήσει να θέλω να δω την πλειοψηφία να συμφωνεί σε κάτι, έστω κι αν είναι στραβό, παρά να συμφωνούν όλοι στο να μη γίνεται τίποτα, να διαιωνίζεται το μπάχαλο.

Στα αίτια που εντοπίζει εδώ ο καθηγητής, πού ακριβώς υπάρχει διαφωνία;

Εγώ βέβαια το βλέπω λίγο κυνικά το θέμα και λέω ότι, αν δεν πέσει χρήμα στις τσέπες των εκπαιδευτικών (να μη χρειάζεται να κάνουν ιδιαίτερα για συμπλήρωση του εισοδήματος) και αν δεν υπάρξει κάποια εξασφάλιση για το προσωπικό των φροντιστηρίων, τα συμφέροντα που εναντιώνονται στη βελτίωση της παιδείας είναι πανίσχυρα και δεν εγκαταλείπουν εύκολα το μέλι. Θα τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια, και δεν πά' να 'ναι και το Βίσμαρκ.
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Εγώ βέβαια το βλέπω λίγο κυνικά το θέμα και λέω ότι, αν δεν πέσει χρήμα στις τσέπες των εκπαιδευτικών (να μη χρειάζεται να κάνουν ιδιαίτερα για συμπλήρωση του εισοδήματος) και αν δεν υπάρξει κάποια εξασφάλιση για το προσωπικό των φροντιστηρίων, τα συμφέροντα που εναντιώνονται στη βελτίωση της παιδείας είναι πανίσχυρα και δεν εγκαταλείπουν εύκολα το μέλι. Θα τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια, και δεν πά' να 'ναι και το Βίσμαρκ.
Πόσο χρήμα; Τουλάχιστον 2.500 ευρώ το μήνα; Γιατί αν πρόκειται για λιγότερα, πάντα κάποιοι θα επιδιώκουν να συμπληρώνουν το εισόδημά τους κάνοντας φροντιστήρια. Το θέμα είναι αν ο εκπαιδευτικός του δημόσιου σχολείου κάνει σωστά τη δουλειά του ώστε να μην έχουν ανάγκη από φροντιστήριο, τουλάχιστον το 95% των μαθητών -- γιατί πάντα θα υπάρχει ένα ποσοστό παιδιών που χρειάζεται βοήθεια. Και η δική μου εμπειρία από τους παλιότερους συναδέλφους που διορίζονταν με την επετηρίδα ήταν ότι κάποιοι ήταν ανίκανοι ακόμα και να πλύνουν τζάμια, αλλά ήταν διορισμένοι να μαθαίνουν γράμματα σε παιδιά.

Όσο για το προσωπικό των φροντιστηρίων, είναι γνωστό ότι η ανεργία ενός μεγάλου αριθμού πτυχιούχων αντιμετωπίζεται έστω και προσωρινά με τα φροντιστήρια. Πώς θα κλείσουν τα φροντιστήρια; Πού θα πάνε τόσοι μαθηματικοί, φυσικοί, φιλόλογοι, χημικοί; Πρέπει να το πάρουν πρώτα απόφαση οι υποψήφιοι των ΑΕΙ ότι φιλόλογος ή φυσικός ίσον ανεργία -- αφού ελάχιστοι διορίζονται και τα φροντιστήρια θα έχουν κλείσει -- και να δηλώνουν στις εξετάσεις αυτά τα τμήματα μόνο αυτοί που είναι αποφασισμένοι να αποκτήσουν μεταπτυχιακές ειδικότητες που δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημόσια εκπαίδευση και με τα φροντιστήρια.
 

nickel

Administrator
Staff member
Αυτή τη στιγμή, άνθρωποι γεμίζουν ώρες, διδάσκουν και διδάσκονται, σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια — άρα υπάρχει απασχόληση. Και οι διδάσκοντες αμείβονται γι' αυτό — άρα υπάρχουν χρήματα (κι ας κάνουν κάποια νοικοκυριά το σκ~ τους παξιμάδι). Μένουν λοιπόν οι καλοί σχεδιασμοί, οι υπεύθυνοι σχεδιαστές, που θα βρουν πώς οι άνθρωποι θα απασχολούνται σωστά και τα χρήματα θα πηγαινοέρχονται πιο δίκαια, για να γίνει το όλο σχήμα πιο παραγωγικό. Είναι κάτι που κάποιοι το έχουν ανακαλύψει. Εμείς καταφέραμε να ανακαλύψουμε το τέλειο μπάχαλο. Απαιτούνται εξαιρετικές ικανότητες για να καταλήξεις στο σημερινό τέρας που λέγεται εκπαίδευση στην Ελλάδα.
 
Στα αίτια που εντοπίζει εδώ ο καθηγητής, πού ακριβώς υπάρχει διαφωνία;

Στην υποκρισία.

1 Εχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογείται! Δεν γνωρίζουμε δηλαδή με υπεύθυνο, επιστημονικό, συστηματικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο τις αδυναμίες και τις δυνάμεις τού συστήματος με το οποίο μορφώνουμε τα παιδιά μας. Ετσι δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε διορθωτικά και να το βελτιώνουμε. Λειτουργούμε, κατά κανόνα, εμπειρικά. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα βαδίζει από χρόνια σχεδόν με αυτόματο πιλότο!

Ο Μπ., και μάλιστα ως πρύτανης, όταν ετίθετο το κύριο αίτημα ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, δήλωνε ότι δεν είναι αυτό το θέμα που προέχει, και άλλα συναδελφικά-συνδικαλιστικά.

2 Εχουμε τους εκπαιδευτικούς μας ανεπαρκώς καταρτιζομένους στα Πανεπιστήμιά μας και σπανίως επιμορφούμενους στην Εκπαίδευση.
Και ποιoς τους καταρτίζει τόσα χρόνια;
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Εχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογείται!
Ακριβώς. Υπηρέτησα 23 χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση και δεν αξιολογήθηκα ΠΟΤΕ! Ούτε μία έκθεση υπηρεσιακών προσόντων, ούτε μια επίσκεψη στην τάξη μου από τον επάρατο επιθεωρητή που καταργήθηκε το 1981. Είτε έκανα μάθημα στην τάξη είτε ατένιζα με απλανές βλέμμα το ταβάνι (υπαρκτή περίπτωση συναδέλφου) ήταν ένα και το αυτό: έπαιρνα κανονικά τον μισθό μου κάθε μήνα μέχρι που βγήκα στη σύνταξη.
 

SBE

¥
Τα προβλήματα είναι πολλαπλά, και δεν περιορίζονται στην εκπαίδευση μόνο.

Η Ελλάδα δεν έχει δουλειές για να απορροφήσει τους πτυχιούχους που παράγει. Έξω από Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει τίποτα εκτός από το δημόσιο και τις μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις. Υπάρχει και η μεγάλη λατρεία προς το δημόσιο. Επομένως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού ειναι αρκετά ελκυστικό για πολλούς. Και το επάγγελμα του φροντιστή για όσους περιμένουν το διορισμό. Άλλωστε έχουμε ψυχολογική εξάρτηση από το φροντιστήριο, αφού γίνονται μέχρι και φροντιστήρια για όσους θέλουν να δώσουν εξετάσεις για να διοριστούν σε σχολείο.

Αν αύριο ο μέσος μισθός των καθηγητών ΜΕ γινόταν 2500 αμέσως τα επαγγέλματα που αμείβονται με πιο υψηλό μισθό από τους εκπαιδευτικούς (γιατροί, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί κλπ κλπ) θα απαιτούσαν ανάλογη αύξηση και την επόμενη ο πληθωρισμός θα χτύπαγε κόκκινο. Οι δάσκαλοι, είτε τους αρέσει είτε όχι βρίσκονται στη μέση της κλίμακας και όσο υπάρχει προσφορά δασκάλων δεν πρόκειται να υπάρξει κίνητρο για μεγαλύτερο μισθό. Αν μάλιστα σκεφτούμε την υπερπροσφορά, είναι ήδη υψηλοί οι μισθοί των δασκάλων. Και φυσικά άμα έβγαζαν 2500 ευρώ πάλι ιδιαίτερα θα έκαναν για να βγάλουν κι άλλα.

Για την αξιολόγηση είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Είναι μπαμπούλας όταν δεν έχεις καμία βοήθεια για να τα πας καλά. Ωραία τα λόγια, αλλά χωρίς μετεκπαίδευση, επιμόρφωση κάθε τρεις και λίγο κλπ φυσικό είναι να αισθάνονται ανασφαλείς οι εκπαιδευτικοί.

Πώς θα γίνει να μην πηγαίνουν τα παιδιά στο φροντιστήριο χωρίς λόγο; Δεν ξέρω. Είναι ψυχολογικό σε ένα βαθμό. Και βέβαια αφού πάει ο διπλανός, πάμε κι εμείς. Επίσης είναι πιθανό ότι με τα φροντιστήρια οι γονείς αισθάνονται ότι έχουν κάνει το καθήκον τους (μαζί με το πλειστέισιον και τα πανάκριβα αθλητικά). Αν πραγματικά δεν υπήρχαν λεφτά, όπως δεν υπάρχουν στους μετανάστες π.χ. τα παιδιά κάθονται και διαβάζουν όπως μπορούν. Αν ως διά μαγείας έπαυαν να έχουν ζήτηση τα φροντιστήρια, πολλοί θα έμεναν άνεργοι, αλλά σε λίγα χρόνια θα ισορροπούσε η αγορά κι ίσως λιγότεροι να ήθελαν να πάνε πανεπιστήμιο. Αλλά πού...
 
Last edited by a moderator:
Για την αξιολόγηση είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Είναι μπαμπούλας όταν δεν έχεις καμία βοήθεια για να τα πας καλά. Ωραία τα λόγια, αλλά χωρίς μετεκπαίδευση, επιμόρφωση κάθε τρεις και λίγο κλπ φυσικό είναι να αισθάνονται ανασφαλείς οι εκπαιδευτικοί.

Το κακό είναι ότι οι μεγάλες αντιδράσεις στην εισαγωγή συστήματος αξιολόγησης προήλθαν μαζικά από την τριτοβάθμια εκπαίδευση (!), γιατί προφανώς την "αυτονομία" των ΑΕΙ οι πανεπιστημιακοί τη θεωρούν έτσι.
 

SBE

¥
Για να μείνουμε στα γυμνάσια όμως, πόσοι καθηγητές είναι στο σχολείο όλες τις ώρες λειτουργίας του; Κανένας. Απλά πηγαίνουν τις ώρες που έχουν μάθημα και φυσικά υπάρχει το εγώ θέλω τις πρώτες ώρες γιατί έχω παιδιά- εγώ θέλω τις τελευταίες γιατί έχω γονείς κλπ κλπ.
Πρόσφατα μια φίλη μου καθηγήτρια σε γυμνάσιο είχε το εξής: πήγαν τα παιδιά εκδρομή με λεωφορείο στη διπλανή πόλη, είκοσι λεπτά διαδρομή. Στην επιστροφή οι καθηγητές που συνόδευαν και έμεναν στην πόλη αποφάσισαν να μην συνοδεύσουν το λεωφορείο στο χωριό για να μην κάνουν διπλό ταξίδι και η φίλη μου ήταν μόνη της στο λεωφορείο. Και κάτι έγινε στο δρόμο. Και μετά ο διευθυντής του σχολείου το κουκούλωσε όπως όπως για να μη φανεί ότι κάποιοι συνάδερφοι έλειπαν από τα καθήκοντά τους, αντί να ξεκινήσει πειθαρχική διαδικασία για όλους.
Κάποια άλλη γνωστή μου είχε μέσο για απόσπαση σε γραφείο στην Αθήνα και ζήτησε να διοριστεί στα δυσπρόσιτα. Πήγε στο χωριό που διορίστηκε για δυο μέρες. Από τους δεκαπέντε καθηγητές οι δεκατέσσερεις ήταν παρόμοιες περιπτώσεις και ο διευθυντής ήταν τη δεύτερη μέρα του σχολείου μόνος του και θα περνούσε μήνας μέχρι να έρθουν οι αναπληρωματικοί. Μέχρι τότε τα παιδιά δεν θα έκαναν μάθημα. Α, και όσοι ήταν με απόσπαση στην Αθήνα έπαιρναν τα μόρια του δυσπρόσιτου, χωρίς να είναι εκεί.
 
Κι από εκεί και πέρα, πέρα από τις παρανομίες δηλαδή, είναι αυτό που λέει η Alex.: τι κάνει ο καθηγητής στην τάξη, γιατί αποδεδειγμένα ο έλεγχος της συνείδησης δεν μας αρκεί.
Ξέρω για φυσικό σε λύκειο, συνιδιοκτήτη καφετέριας, που περιοδικά καποιες ώρες δεν έκανε τίποτε στο μάθημα, σύμφωνα με το διακανονισμό εξαρχής με τους μαθητές του : "Παιδιά, θα σας βάλω δεκαοχτάρια και δεκαεννιάρια, αλλά κι εσείς θα κάνετε ησυχία να κάνω τα λογιστικά μου".
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Το κακό είναι ότι οι μεγάλες αντιδράσεις στην εισαγωγή συστήματος αξιολόγησης προήλθαν μαζικά από την τριτοβάθμια εκπαίδευση (!), γιατί προφανώς την "αυτονομία" των ΑΕΙ οι πανεπιστημιακοί τη θεωρούν έτσι.
Διαβάζω, διαβάζω και έχω πάθει πλάκα.
 
Ε, ας πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου, γιατί από τη θέση που βρίσκομαι τυχαίνει να βλέπω και να ξέρω πολλά και δυστυχώς θλιβερά.
-Γράφει η Αλεξάνδρα για τον καθηγητή που ίσως δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και αν την έκανε θα ήταν τα πράγματα καλύτερα. Συμφωνώ και επαυξάνω μεν και θα προσθέσω με τη σειρά μου ότι το επάγγελμά μου (όχι τη μετάφραση) το θεωρώ κι εγώ λειτούργημα και όταν μπαίνω στην τάξη και είμαι ευτυχισμένος αλλά και θέλω να αποδώσω το 100% και ακόμα παραπάνω, γιατί μόνο αυτά τα παιδιά το αξίζουν... Αλλά...
-Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχει εφευρεθεί ο θεσμός του ωρομίσθιου και του αναπληρωτή για τις πρώτες βαθμίδες και ο φοβερός θεσμός του Π.Δ. 407/80 για την ανώτατη βαθμίδα. Τι σημαίνει αυτό; Άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, χωρίς δικαίωμα να αποφασίζουν ποιο μάθημα θα κάνουν, ούτε καν τι συγγράμματα θα προτείνουν, άνθρωποι που με το καρότο της μονιμοποίησης θέτουν ως ενέχυρο την αξιοπρέπειά τους και δέχονται μειώσεις μισθού, δέχονται να παραμένουν απλήρωτοι επί ένα χρόνο και βάλε και να σκύβουν το κεφάλι στον κάθε καρεκλοκένταυρο ή ευνοούμενο ή βυσματία ή απαίδευτο απολίθωμα άλλων εποχών επειδή αν πουν τη γνώμη τους θα χάσουν κάθε ελπίδα να διοριστούν σε αυτό το μαγαζάκι που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο, για το οποίο οι περισσότεροι (κι εγώ μαζί) έστρωσαν τον ποπό τους κάτω τη μισή τους ζωή κάνοντας μεταπτυχιακά, διδακτορικά, σεμινάρια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Άνθρωποι που όσον αφορά στα επαρχιακά πανεπιστήμια πηγαινοέρχονται κάθε εβδομάδα διανύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα με πλοία, αυτοκίνητα, αεροπλάνα κλπ και τα πληρώνουν όλα από την τσέπη τους. Άνθρωποι που θεωρούνται και ευνοημένοι από την κοινωνία και τα κανάλια προπαντός, γι' αυτό και όποτε τίθεται θέμα απεργίας (άλλο δικαίωμα που έχει αφαιρεθεί από αυτούς) των δασκάλων επειδή είναι απλήρωτοι κανείς δεν αναφέρει τους μπαμπακόκωλους 407...
Τέλος, άνθρωποι που αναγκάζονται να κάνουν άλλες τρεις δουλειές ή να ταξιδεύουν από Κέρκυρα, Καλαμάτα και μετά Αθήνα διδάσκοντας από ένα τρίωρο σε κάθε πανεπιστήμιο μήπως συμπληρώσουν τα προς το ζην (ο μισός μισθός βέβαια πάει σε μετακινήσεις και ξενοδοχεία).
-Άρα για να λέμε του στραβού το δίκιο, για ποια απόδοση μιλάμε, κυρίες και κύριοι, όταν τον καθηγητή σου τον έχεις αναγκάσει να γίνει σωματικό και ψυχολογικό ράκος προτού καν μπει στην οποιαδήποτε τάξη;
-Καλή η συνείδηση, φίλοι μου (και περηφανεύομαι ότι τη διαθέτω σε μεγάλες δόσεις) αλλά όταν αντιμετωπίζεις σοβαρά οικονομικά προβλήματα επειδή κάποιος έχει επιλέξει να μη σε πληρώνει γι' αυτό που κάνεις, τότε κάποια στιγμή που θα σου κοπεί ο ενθουσιασμός αποφασίζεις κι εσύ ότι θα καταβάλλεις τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, γιατί και έχεις άλλες τρεις δουλειές, όπως είπα παραπάνω, αλλά και πουθενά δεν θα βρεις την αναγνώριση ή το δίκιο σου.
-Σίγουρα είναι και αυτοί που βλέπουν το δημόσιο και τη θέση του καθηγητή ως αραλίκι και ευκαιρία για άλλες μπίζνες, όπως ο καθηγητής του παραδείγματός σας.
-Αλλά, παρακαλώ, μην τα ισοπεδώνουμε όλα γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν το είναι τους στην εκπαίδευση και διδάσκουν χωρίς βιβλιοθήκες, χωρίς υπολογιστές και βρίσκουν τοίχο σε κάθε φιλόδοξη και συνάμα λογική προσπάθεια να δώσουν κάτι παραπάνω στους μαθητές ή φοιτητές τους.
-Δεν είναι το πρόβλημα τα φροντιστήρια κατά τη γνώμη μου, γιατί μην ξεχνάμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της ανεπάρκειας της δημόσιας παιδείας, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα και οι υποδομές που ευνοούν την ύπαρξή τους. Παράδειγμα: στην κομμουνιστική Τσεχία, που ίσως κάποιοι χλευάζουν, οι μαθητές κάνουν υποχρεωτικά ένα άθλημα και μαθαίνουν ένα μουσικό όργανο στο δημόσιο σχολείο. Όταν γυρνάνε στις 3 ή 4 στο σπίτι, έχουν τελειώσει από υποχρεώσεις και μένει μόνο να μελετήσουν για την επόμενη μέρα. Εδώ; Όσοι από εμάς έχουν παιδιά, ξέρουν. Πού θα μάθει αγγλικά, πού μουσική, πού χορό, πού άθλημα; Πότε; Ως τις 9 το βράδυ πολλές φορές. Η λύση είναι τα ιδιωτικά σχολεία που τα προσφέρουν όλα αυτά; Με το αζημίωτο βέβαια.
-Στο τμήμα που διδάσκω εγώ, αξιολόγηση γίνεται κάθε εξάμηνο από τους φοιτητές. Κατά τη γνώμη μου αυτοί είναι το μεγάλο κριτήριο και όχι κάποιοι φίλοι που θα σε αξιολογήσουν σύμφωνα με τα προσωπικά τους οφέλη.
-Πάντοτε ήμουν υπέρ του να σπουδάζεις ό,τι λέει η καρδιά σου. Άρα δεν συμφωνώ με αυτή την απόλυτη σύνδεση που γίνεται μεταξύ σπουδών και επαγγέλματος. Την κατανοώ, βέβαια. Για τους φυσικούς δεν ξέρω, αλλά θα υπερασπιστώ τους φιλολόγους που είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Να μην σπουδάζουν τα παιδιά φιλολογία επειδή δεν θα βρουν δουλειά, είπατε; Μα, η φιλολογία είναι μόνο κατ' ανάγκην επάγγελμα. Η φιλολογία είναι η αγάπη σου για τον λόγο και για τα βιβλία και για όσα έχουν πει ή γράψει κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι. Χωρίς αυτή όλοι θα μιλούσαμε με συναρτήσεις και διανύσματα, λόγω της απαξίωσής της υπάρχει το νήμα της Λεξιλογίας για τα γλωσσικά ολισθήματα με τα οποία γελάμε, χωρίς αυτή ίσως να μην υπήρχε και η μετάφραση, ούτε και η Λεξιλογία συνεπώς. Χωρίς αυτή τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα του Νίκελ θα παρέμεναν κλειστά. Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι θα έπρεπε όλοι να σπουδάζουν φιλολογία και μετά οτιδήποτε άλλο...
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη αν σας κούρασα.

Είχα να πω κι άλλα, αλλά είπα να το κόψω Κυριακή που είναι σήμερα...
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
-Γράφει η Αλεξάνδρα για τον καθηγητή που ίσως δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και αν την έκανε θα ήταν τα πράγματα καλύτερα...
Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχει εφευρεθεί ο θεσμός του ωρομίσθιου και του αναπληρωτή για τις πρώτες βαθμίδες και ο φοβερός θεσμός του Π.Δ. 407/80 για την ανώτατη βαθμίδα.

-Πάντοτε ήμουν υπέρ του να σπουδάζεις ό,τι λέει η καρδιά σου. Άρα δεν συμφωνώ με αυτή την απόλυτη σύνδεση που γίνεται μεταξύ σπουδών και επαγγέλματος.
Αυτά τα δύο μόνο θα σχολιάσω, μια και αναφέρονται σε κάτι από αυτά που είπα:

-Οι υπαρκτές περιπτώσεις που μπορώ να απαριθμήσω συναδέλφων που έκαναν οτιδήποτε άλλο εκτός από μάθημα μέσα στην τάξη αφορούν όλες διορισμένους κανονικά, μόνιμους και με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας εκπαιδευτικούς της μέσης εκπαίδευσης.

-Καμιά αντίρρηση δεν έχω να σπουδάζει ο καθένας ό,τι λέει η καρδιά του. Να μη ζητάει όμως από το κράτος να του λύσει το πρόβλημα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή διάλεξαν αυτό που τους έλεγε η καρδιά τους. Ή ας το διατυπώσω αλλιώς, κι ας ξέρω ότι είναι σκληρό: όταν επιλέγει ένας νέος μια ειδικότητα που δεν έχει αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας, πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες. Και πόσοι από τους νέους που μπαίνουν σήμερα στο Μαθηματικό, στο Φυσικό ή στη Φιλολογία θα δήλωναν ότι διάλεξαν αυτή την ειδικότητα επειδή τη λατρεύουν; Για τους περισσότερους είναι άλλο ένα τμήμα ανάμεσα στα 20-30 που δήλωσαν, κι αν τους ρωτήσεις τι έχουν σκοπό να κάνουν μόλις αποφοιτήσουν, η στάνταρ απάντηση είναι "να διοριστούν στην Εκπαίδευση". Και μάλιστα, στην προ-ΑΣΕΠ εποχή, από τη μέρα που έπαιρναν και το πτυχίο, έκαναν και μια αίτηση διορισμού και δήλωναν "αδιόριστοι εκπαιδευτικοί" -- λες και ο εκπαιδευτικός ήταν συνώνυμος με τον πτυχιούχο μαθηματικό ή φυσικό.
 

crystal

Moderator
Επιτρέψτε μου να σημειώσω πως τα φροντιστήρια δεν έχουν να κάνουν με το πόσο ικανοί ή όχι είναι οι καθηγητές στο σχολείο. Η καθηγήτρια των Αρχαίων μου ήταν εξαιρετική, αλλά δεν διανοήθηκα να μην κάνω και φροντιστήριο - άλλο πράγμα είναι 25 παιδιά στην τάξη κι άλλο ν' αλλάζεις τα φώτα στον Τζάρτζανο σε τμήμα με 5.
Βέβαια, αφενός η τέτοιου είδους μόρφωση οδηγεί στην παραμόρφωση, κι ανάθεμα αν θυμάμαι τώρα όλα τ' Αρχαία που έμαθα με φρενήρεις ρυθμούς μέσα σ' εκείνα τα δυο χρόνια, αφετέρου δεν πρόκειται ποτέ να πέσει στις Πανελλήνιες η υποσημείωση της υποσημείωσης του τρίτου είδους υποθετικού λόγου που διδάσκεσαι στο φροντιστήριο. Αλλά είναι, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ψυχολογικό: όταν το αν θα σπουδάσεις αυτό που θέλεις εξαρτάται από ένα τρίωρο και μια κόλλα χαρτί, ΔΕΝ το ρισκάρεις. Και το φροντιστήριο σήμερα δεν είναι πολυτέλεια, ούτε έχει το ίδιο βάρος στη συνείδηση των γονιών με το playstation και τα ακριβά αθλητικά. Όσο δύσκολα και να τα βγάζεις πέρα, το παιδί σου φροντιστήριο θα το στείλεις και θα στερηθείς απ' αλλού.
Διαβάζω για τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Εγώ, που έδωσα Πανελλήνιες το 2002, να σας πω τι εκπαίδευση ονειρεύομαι; Μια που να μην σου τρώει δύο απ' τα καλύτερά σου χρόνια επί ματαίω. Σε μια ηλικία που θα έπρεπε να ανακαλύπτεις τον κόσμο γύρω σου, η πρώτη σου προτεραιότητα δεν πρέπει να είναι η αποστήθιση του Θουκυδίδη κι άλλων χιλίων κακογραμμένων σελίδων. Το σχολείο που έχουμε δεν κάνει τους μαθητές να αγαπούν τη γνώση, αντίθετα τους υποβάλλει ένα κομμάτι της και τους λέει πως πρέπει να το κατακτήσουν θέλουν δε θέλουν, αλλιώς να ξεχάσουν αυτό που έχουν αποφασίσει να σπουδάσουν. Με λίγα λόγια, αντί να σου ανοίγει τον εγκέφαλο, στον κλείνει για τα καλά. Ας διορθώσουν οι σοφοί αυτό το πρόβλημα κι ας αφήσουν τα υπόλοιπα γι αργότερα.
 

daeman

Administrator
Staff member
Αυτό το μήνυμα το είχα γράψει αρχικά για εκείνο το νήμα, αλλά τελικά κολλάει και εδώ.

Το νήμα ατελείωτο, γαϊτάνι το θωρώ!
Προειδοποίηση:
Το κείμενο που ακολουθεί, εκτός από προσωπικό ξέσπασμα, είναι μια αληθινή και ακριβής καταγραφή υπάρχουσας κατάστασης, παρότι ημιτελής και εμφανώς και εμπαθώς προκατειλημμένη. Τυχόν ομοιότητες με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς εκούσιες και καθόλου συμπτωματικές, αλλά και ανεξάρτητες πολιτικής τοποθέτησης.

Στο σύντομο (4ετές, 2002-2006) πέρασμά μου από τη δημόσια εκπαίδευση, Α'Βάθμια και Β'βάθμια και μάλιστα στη διδασκαλία Η/Υ:
Είδα τεράστιες αίθουσες, τάχα εργαστήρια, γεμάτες υπολογιστές σωριασμένους (ούτε καν στοιβαγμένους) σε βουνά, με τ' άντερα χυμένα σαν σκηνή υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ για τον Τρωικό πόλεμο, κι έναν μονάχα φουκαρά μόνιμο καθηγητή σε όλο το σχολείο (μεγάλο ΤΕΕ) να έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να σουλουπώσει το εργαστήριο· τότε πια είχε καταλήξει ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν ν' ανάβει κεράκια στη μνήμη τους... Είδα εργαστήρια που μόλις είχαν μετατραπεί από αποχωρητήρια (δεν μπορώ να τα αποκαλέσω τουαλέτες, βέβαια), δίπλα στα υπάρχοντα, φυσικά, που έμπαζαν νερά όποτε είχε διαρροή δίπλα (συχνά-πυκνά), για να μη μιλήσω για τη δυσοσμία... Είδα εργαστήρια-καμαρούλες μια σταλιά, 2χ3, στενά κι ανήλιαγα σαν τα μπουντρούμια, όπου έπρεπε να χωρέσουν 15 παιδιά το ένα πάνω στ' άλλο (σε νεόκτιστα σχολεία), και στις αντιρρήσεις μου ο διευθυντής απάντησε, "Αν δεν χωράνε, βάλ' τα μισά-μισά"... Είδα δασκάλους και καθηγητές - νέους, όχι κοντά στη σύνταξη - να φοβούνται το διαολόπραμα γιατί δεν το σκαμπάζαν, το μόνο που ζητούσαν ήταν να τους πω τον καιρό, τα ωροσκόπια ή να δουν το Στοίχημα... Είδα "αίθουσες πολλαπλών χρήσεων" (εργαστήρια-βιβλιοθήκες-εκθετήρια-χημεία [?!τι'ν'τούτ';]-αίθουσες εκδηλώσεων-αποθήκες-πλυσταριά) με αραδιασμένους τους Η/Υ σε μια γωνιά και τα παιδιά να κάνουν αγώνα περιπέτειας για να τους φτάσουν... Είδα ολόκληρα σχολεία να θερμαίνονται στον βαρύ των Τρικάλων χειμώνα μονάχα με ξυλόσομπες, και το κάθε παιδί να παίρνει ένα κούτσουρο να το πάει στην τάξη (κι αυτό στην πόλη, όχι σε χωριό)... Άκουσα διευθυντή να μου απαντά "Δεν διαθέτουμε κονδύλια!" όταν πριν τα Χριστούγεννα ζήτησα μελάνια για τον εκτυπωτή, να τυπώσω ευχετήριες κάρτες για τους γονείς, φτιαγμένες από τα παιδιά με τη φωτογραφία καθενός· η φωτογραφική μηχανή του σχολείου, βέβαια, ήταν στο σπίτι του διευθυντή. Μέχρι τον Ιούνιο, μελάνια γιοκ, παρότι είχα βάλει σκοπό να του σπάσω τα νεύρα, ζητώντας τα κάθε βδομάδα· αχάλαγος εκείνος... Άκουσα παμμέγιστο διευθυντή Α'βάθμιας (υπεύθυνο για όλα τα σχολεία του νομού) να μου λέει "Κάν' τα στον πίνακα, όπως η προηγούμενη συνάδελφος!", όταν ρώτησα ο αφελής "Αφού δεν υπάρχει εργαστήριο, πώς θα διδάξω πρακτικό (όχι θεωρητικό) μάθημα Η/Υ;" Μπήκα σε εργαστήριο μόλις έφυγαν οι δάσκαλοι που έκαναν "σεμινάριο" να μάθουν Η/Υ και βρήκα σκουπίδια, χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα πεταμένα δίπλα στα πληκτρολόγια και "τσόντες" στην επιφάνεια εργασίας...
Είδα δασκάλους, καθηγητές και διευθυντάδες δυο χρόνια πριν βγουν στη σύνταξη να "παρακολουθούν" σεμινάρια για να μάθουν δήθεν το ρημάδι το εργαλείο (επειδή είχε επιδότηση κι έξτρα άδειες), αντί να το διδαχτούν, κουτσά-στραβά έστω, οι νέοι... Είδα ολόκληρα σχολεία να λειτουργούν με 40-50% μόνιμο προσωπικό και τους υπόλοιπους ωρομίσθιους ή αναπληρωτές... Είδα το πενιχρό ωρομίσθιό μου να πληρώνεται ανά 3 έως 6 μήνες, άγνωστο πότε, αρχικά με κρατήσεις ΙΚΑ ενώ είχα άλλο φορέα ασφάλισης, ώσπου τελικά υποδιπλασιάστηκε... Είδα εργαστήρια (τα καλύτερα απ' όσα συνάντησα) να έχουν σέρβερες και μηχανάκια τελευταίας τεχνολογίας, μόνο που ήταν κορυφαία δυο χρόνια πριν, όταν είχαν βγει οι προδιαγραφές για τον διαγωνισμό (πφφ!) προμήθειας υλικού και λογισμικού· χωρίς καμία πρόβλεψη για στοιχειώδη, όπως αναλώσιμα και μπακάπ... Είδα μηχανάκια φορτωμένα μόνο με το ΜΣ-Όφις, λες και εκμάθηση Η/Υ=κατάρτιση στον Όφι...

Δεν είδα βιβλία. Δεν είδα εκπαιδευτικό υλικό, έντυπο ή ψηφιακό. Δεν είδα καν διδακτέα ύλη. Δεν είδα ιστοσελίδες (όχι βέβαια ιστότοπους) δημόσιων εκπαιδευτικών οργανισμών αφιερωμένες στα μαθήματα ή τους Η/Υ. Δεν είδα συμβόλαια υποστήριξης των εργαστηρίων. Δεν είδα υποδομές. Δεν είδα κανένα, μα κανέναν απ' όσους είχαν την εξουσία να κάνουν κάτι σημαντικό, να νοιαστεί γι' αυτό το χάλι. Και όσοι απ' αυτούς που δεν είχαν εξουσίες, είχαν αρχικά όρεξη και γνώσεις, κάποια στιγμή είπαν "νισάφι πια" κι απορροφήθηκαν από τη χαβούζα...

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για το διπλοπανωκατωσέντονο, αλλά βρήκα την ευκαιρία να καταχραστώ την υπομονή σας σ' ένα θέμα που καίει, κι εμένα και όλους.

Ίσως επανέλθω πιο ψύχραιμα και λογικά, στο επόμενο βήμα της κουβέντας, την αναζήτηση των αιτίων για όλο αυτό το χάλι.
 

SBE

¥
Πολλά τα θέματα και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Να πω πρώτα daeman ότι αναφέρεσαι σε μάθημα που χρειάζεται υποδομή και πες ότι χωρίς την υποδομή δε μαθαίνεις. Για τα μαθήματα που δεν χρειάζονται τίποτα τέτοιο (π.χ. αρχαία) ποια είναι η δικαιολογία;

Crystal πάλι καλά που είπες έτος, γιατί αναρωτιόμουν τι γίνεται. Μόνο δύο χρόνια;;;; Τα 25 παιδιά στην τάξη εγώ τα είδα στη δέσμη μόνο- συγκεκριμένα 21 ήμασταν. Και σε ΑΕΙ έμπαινε ένας στους δέκα ενώ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έμπαινε ένας στους τέσσερεις. Ποσοστά πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά. Το σχολείο έχει πολλά στραβά, αλλά μην επικεντρωνόμαστε μόνο στις εξετάσεις γιατί δεν βλέπουμε τα στραβά που γίνονται πιο πριν. Κι ένα βασικό στραβό είναι ο ασυνείδητος καθηγητής, βολεμένος δημόσιος υπάλληλος.

Να πω ότι συμφωνώ με την Αλεξάνδρα σχετικά με τον κακό επαγγελματικό προσανατολισμό στην Ελλάδα. Ο τρόπος που επιλέγουν τι θα σπουδάσουν είναι εντελώς τυχαίος και εξαρτάται από βραχυπρόθεσμα φαινόμενα και κυρίως από τις ελπίδες για μελλοντικό διορισμό. Επίσης οι σπουδές είναι μονόδρομος, όλοι περιμένουν να κάνεις αυτό που σπούδασες και τίποτα άλλο. Έχω κάποιες επιφυλάξεις για το κατά πόσο η επιλογή σπουδών γίνεται εντελώς ανεξάρτητα κι ανεπηρέαστα, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Το αποτέλεσμα είναι πάντως υπερπαραγωγή πτυχιούχων που δεν βρίσκουν δουλειά.

Πάντως να πω ότι δεν είμαστε μοναδική περίπτωση. Τα σχολεία στο ΗΒ πχ. είναι χάλια. Όμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών υποσχέθηκαν πτυχία για όλους. Πώς; Μα ρίχνοντας το επίπεδο και ονομάζοντας πτυχίο κάθε πιστοποιητικό. Η ελίτ παραμένει ελίτ και παίρνει τις καλές θέσεις, η πλέμπα κυνηγάει πτυχιάκια της πλάκας. Γιατί είναι πιο εύκολο να κάνεις αυτό παρά να προσφέρεις πραγματική υψηλής ποιότητας παιδεία για όλους. Στην τελευταία σχετική έκθεση έγινε λίγο μαγείρεμα για να μην πουν ότι φταίνε τα σχολεία που δεν προσφέρουν παιδεία όπως παλιά.
έτσι και στην Ελλάδα, είναι ευκολότερη η συντήρηση της κατάστασης αυτής από την πραγματική αλλαγή στην παιδεία.
 
Last edited by a moderator:

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Θα ήθελα να προσθέσω ότι εγώ δεν έχω ζήσει τίποτα απ' όλα αυτά που περιγράφουν ο Daeman και ο Azimutihios. Και τα 23 χρόνια που υπηρέτησα στη δημόσια εκπαίδευση ήταν σε σχολεία με καλές κτιριακές εγκαταστάσεις και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ίσως επειδή διανύθηκαν σε σχολεία της Ανατολικής Αττικής, κυρίως. Πώς δικαιολογείται λοιπόν η ανεπάρκεια, η αδιαφορία και η ανικανότητα πολλών εκπαιδευτικών, όταν δεν έχουν τη δικαιολογία των προβληματικών υποδομών; Για μένα οφείλεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν αξιολογούνται, ποτέ δεν λογοδοτούν για τίποτα. Είτε κάνουν μάθημα είτε όχι, είναι ένα και το αυτό. Δεν πα' να ξεσηκώνονται οι γονείς για να διαμαρτυρηθούν για τον προβληματικό φιλόλογο που έτυχε στα παιδιά τους, οι προϊστάμενοι και τα υπηρεσιακά συμβούλια παριστάνουν ότι δεν βλέπουν τίποτα.

Κάποιος συνάδελφός μου, συναισθανόμενος τη δική του απόλυτη ανεπάρκεια να διδάσκει παιδιά, είπε σε μια σχετική συζήτηση: "Και τι να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι -- οι ανεπαρκείς; Το δημόσιο είναι μια λύση, δεν θα μπορούσαν να προσληφθούν πουθενά αλλού." Κι έτσι καταλήξαμε ότι όποιος είναι ανίκανος για οποιαδήποτε εργασία στον ιδιωτικό τομέα, καλύτερα να διορίζεται εκπαιδευτικός. Ξαναλέω, βέβαια, ότι αυτά ίσχυαν προ ΑΣΕΠ, στην εποχή της επετηρίδας. Είμαι σίγουρη ότι τώρα κάποια καλύτερη διαλογή θα γίνεται μέσω των εξετάσεων, αλλά ακόμα και οι άριστοι, όταν αντιληφθούν ότι κανένας δεν τους ζητάει να εξακολουθήσουν να είναι άριστοι, θα χαλαρώσουν και θα τα φορτώσουν στον κόκορα.
 
Top