κοσμοπολιτικός πιθηκισμός = cosmopolitan aping

nickel

Administrator
Staff member
Μια και έγινε θέμα συζήτησης στο Κοινοβούλιο, μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα από το κείμενο του Π. Κονδύλη και δική μου μετάφραση στα αγγλικά του ακόμα πιο συγκεκριμένου αποσπάσματος. Ωστόσο, μπορείτε να βρείτε πλήρη μετάφραση των «28 ερωτήσεων» εδώ: https://www.panagiotiskondylis.com/resources/Answers to 28 questions.pdf

Παναγιώτης Κονδύλης, Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης, Απαντήσεις σε 28 ερωτήματα, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 1998

Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάμει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική «αυτάρκεια» με την παλαιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η συνήθης αντιπαράθεση των εκσυγχρονιστικών τάσεων προς την καλλιέργεια της εθνικής παράδοσης είναι απλουστευτική και παραπλανητική. Μονάχα η ευόδωση της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας επιτρέπει την επιτυχή άμιλλα με άλλα έθνη και έτσι χαρίζει την αυτοπεποίθηση εκείνη, η οποία επιτρέπει την απροβλημάτιστη αναστροφή με την εθνική παράδοση και καθιστά ψυχολογικά περιττό τον πιθηκισμό. Αντίθετα, η ανικανότητα ενός έθνους να συναγωνισθεί με άλλα σε ό,τι –καλώς ή κακώς– θεωρείται κεντρικό πεδίο της κοινωνικής δραστηριότητας θέτει σε κίνηση έναν διπλό υπεραναπληρωτικό μηχανισμό: τον πιθηκισμό ως προσπάθεια να υποκαταστήσεις με επιφάσεις ό,τι δεν κατέχεις ως ουσία και την παραδοσιολατρεία ως αντιστάθμισμα του πιθηκισμού. Απ’ αυτή την άποψη, ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους.

Only the fruition of the modernising effort permits successful competition with other nations, and thus gives that self-assurance which allows dispassionate engagement with national tradition and makes aping psychologically unnecessary. Conversely, the inability of a nation to compete with other nations in what —for better or worse— is regarded as the central field of social activity sets in motion a dual overcompensating mechanism: aping as an attempt to substitute with superficial pretences what you do not possess as essence, and the worship of tradition as a counterbalance to aping. From this point of view, grovelling Hellenocentrism and cosmopolitan aping constitute symmetrical and interrelated magnitudes, even though they may, on the face of it, represent two worlds inimical to each other.
 
Top