Ο Ελευθέριος Ανευλαβής, φυσιογνωμία γνωστή στο πανελλήνιο για λόγους που δεν σχετίζονται με την πνευματική ζωή της χώρας, έχει λογοτεχνικές ανησυχίες, τις οποίες καλλιεργεί ως φαίνεται από αρκετά χρόνια. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε πρόπερσι (2013) με ένα τολμηρό και διόλου εύκολο εγχείρημα: τη μεταφορά στα ελληνικά του ποιήματος Finnegans Wake του Τζέιμς Τζόυς. Να σημειωθεί ότι το εμβληματικά πρωτοποριακό αυτό έργο της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα παρουσιάζεται πρώτη φορά ολόκληρο στα ελληνικά (τρία τέταρτα του αιώνα μετά τη δημοσίευση του πρωτοτύπου). Για το αν πέτυχε ή όχι το εγχείρημα δεν έχω γνώμη και δεν έχω διαβάσει κριτική παρουσίαση (δεν εννοώ τα καλά λόγια των προδημοσιεύσεων). Κάποιες σκέψεις που βρήκα στο Σημειωματάριο των Κήπων είναι αλήθεια πως κατεδαφίζουν ανευλαβώς τόσο τον Τζόυς όσο και τον μεταφραστή του. Όπως και να ’χει όμως, κι επειδή εδώ μας ενδιαφέρει η τέχνη της μετάφρασης ίσως κομμάτι παραπάνω κι από την ίδια την πρωτογενή τέχνη, πιστεύω ότι δεν θα μέναμε αδιάφοροι στο ν’ ακούσουμε τη γνώμη του μεταφραστή έτσι όπως την εκφράζει σ’ ένα εξομολογητικό και εν πολλοίς απολογητικό σημείωμά του που δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία. Σας το μεταφέρω εδώ σε συνημμένο πιντιέφι, σουλουπωμένο ως προς τις τυπογραφικές αβλεψίες και τη στίξη του (αφού κάνω και μια ήσσονος σημασίας παρατήρηση, ότι η «Γη του Φρανς Ζοσέ» στη σ. 6 είναι βέβαια η Γη του Φραγκίσκου Ιωσήφ).
Ελευθέριος Ανευλαβής
«Όσοι έχετε πάντως ακόμα την απορία πρέπει να ξέρετε ότι η μετάφραση της Αγρύπνιας των Φίννεγκαν και οι τηλεοπτικές μου εμφανίσεις, η δημόσια ας πούμε παρουσία μου, είναι αντιφατικά αλλά συνθέτουν εμένα».
Ελευθέριος Ανευλαβής
«Όσοι έχετε πάντως ακόμα την απορία πρέπει να ξέρετε ότι η μετάφραση της Αγρύπνιας των Φίννεγκαν και οι τηλεοπτικές μου εμφανίσεις, η δημόσια ας πούμε παρουσία μου, είναι αντιφατικά αλλά συνθέτουν εμένα».