Περί Ουκρανίας

Ένα Οp-Ed στην Kyiv Post (πρέπει να πρόσκειται στην Τιμοσένκο) για τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Ουκρανία.

Η κλίκα του Γιανουκόβιτς προσπαθεί να φύγει "με ελικόπτερο" από τη χώρα, που θα 'λεγε κι ο Αλαβάνος. Θα το θυμάται ώσπου να πεθάνει το δώρο των Ουκρανών για τους Ολυμπιακούς του ο Πούτιν!

Την ανάληψη της ηγεσίας της αστυνομίας και του υπουργείου Εσωτερικών της Ουκρανίας από ακροδεξιούς να τη σχολιάσουμε ή όχι;

Το ότι φοβούνται πογκρόμ ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης έχει κάποια σημασία;

Ενώ πριν από μερικές ώρες, στη Μαδρίτη, 2.000 φασίστες συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν υπέρ της "Λευκής Δύναμης" του Κιέβου και να ζητήσουν απελευθέρωση των "Ελλήνων συντρόφων" της Χρυσής Αυγής. Όχι, παίζουμε.

bernardina said:

Το ότι φοβούνται πογκρόμ ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης έχει κάποια σημασία;

Click to expand...

Η Χαρέτζ έχει προσθέσει στον πιο πάνω ιστότοπό της το εξής:

Correction (Feb. 22, 4:20 P.M.): An earlier version of this report incorrectly described Rabbi Azman as the chief rabbi of Ukraine. Azman is not the country's chief rabbi, but one of two rabbis challenging the official chief rabbi, Yaakov Bleich, in Kiev, and like most Chabad rabbis, is aligned with the Kremlin.

drsiebenmal said:

Η Χαρέτζ έχει προσθέσει στον πιο πάνω ιστότοπό της το εξής:

Correction (Feb. 22, 4:20 P.M.): An earlier version of this report incorrectly described Rabbi Azman as the chief rabbi of Ukraine. Azman is not the country's chief rabbi, but one of two rabbis challenging the official chief rabbi, Yaakov Bleich, in Kiev, and like most Chabad rabbis, is aligned with the Kremlin.

Click to expand...

Αλλάζει κάτι;

Ναι για εμένα αλλάζει κάτι. Δείχνει ότι σε αυτή την περίπλοκη κατάσταση, όπου κανείς πραγματικά δεν ξέρει τι γίνεται, η κάθε κουβέντα που ακούγεται και μεταφέρεται και πολλαπλασιάζεται θέλει διπλούς και τριπλούς ελέγχους.

Εγώ έχω μόνο μία απορία: Αν στις ουκρανικές εκλογές τον Μάιο ξανακερδίσει ο Μόρσι, τι συμπεράσματα θα βγάλουμε;

Η αλήθεια είναι ότι πασχίζω εδώ και καιρό να καταλάβω. Τα παρακάτω άρθρα δίνουν από τη δική τους σκοπιά την εικόνα του ζητήματος.

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26293446

http://www.nybooks.com/articles/archives/2014/mar/20/fascism-russia-and-ukraine/?insrc=hpss

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=27589&sw=1280

Όμως εκείνο που με βοήθησε περισσότερο να σχηματίσω μια εικόνα είναι αυτό:

http://samizdatproject.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7299.html

Παλιά, πριν το ίντερνετ, μάζευα εφημερίδες. Ποτέ δεν προλάβαινα να τις ξεκοκαλίσω, κυρίως να διαβάσω όλα τα άρθρα που ήθελα, οπότε τις σώριαζα σ’ ένα μέρος. Κάθε λογικός άνθρωπος που θα μπορούσε να αντιληφθεί την αριθμητική της ζωής του θα συνειδητοποιούσε ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να βρει χρόνο και για τα τρέχοντα και για τα σωρευμένα. (Θα ήταν σαν να θέλεις να εξοφλήσεις το χρέος σου ενώ δημιουργείς νέο χρέος κάθε τόσο.)

Πριν έρθει το ίντερνετ, που ξεκαθάρισε αυτό το ζήτημα με τρόπο καταλυτικό, τη λύση την έδιναν οι μετακομίσεις. Κάποιες εφημερίδες γίνονταν περιτύλιγμα, οι περισσότερες πετάγονταν. Υπήρχε ωστόσο και η εκλογίκευση, σαν παρηγοριά και συνειδητοποίηση της αριθμητικής της ζωής μας: μα τι να τις κάνεις πια τις εφημερίδες, που όλες οι απόψεις που εκφράζονταν στη δίνη της επικαιρότητας ανήκουν πια στην ιστορία;

Έτσι και με την Ουκρανία. Λόγω αυξημένων πιέσεων όλο αυτό τον καιρό, έχω μια αδρότατη αντίληψη τού τι συμβαίνει εκεί, αφού ακόμα και τις ειδήσεις τις παρακολουθώ με μισό αφτί. Χάρηκα που ξεκινήσατε νήμα και βάλατε και άρθρα που κάπως σουμάρουν τα πράγματα. Έπειτα σκέφτηκα: μέχρι να χαλαρώσεις εσύ, μπορεί το ζήτημα να ανήκει πια στην ιστορία.

Το ελπίζω. Ταυτόχρονα, κάποια διαίσθηση μού λέει ότι δεν θα περάσει όλη αυτή η υπόθεση τόσο γρήγορα στην ιστορία.

Να αυξήσω αυτό που λέει ο Νίκελ. Αν και εγώ ποτέ δεν μάζευα αρθρογραφία, το τι γίνεται στην Ουκρανία μου μοιάζει μπερδεμένο μέχρι αηδίας. Κι αυτό οφείλεται βέβαια στην αποσπασματική ενημέρωση που είχα περί Ουκρανίας, μεταξύ άλλων ζώντας σε χώρα που άμα θες να ενημερωθείς για τα διεθνή εκτός αγγλοαμερικανικής σφαίρας επιρροής πρέπει να μιλάς πέντε γλώσσες και να αναζητείς ιντερνετικές πηγές σε αυτές- και να ξεχωρίζεις την προπαγάνδα από την είδηση, πράγμα αδύνατο τις πιο πολλές φορές.
Το μόνο που ήξερα για την Ουκρανία μέχρι πρόσφατα ήταν κάτι που μου είχε πει μια δημοσιογράφος Ουκρανέζα πριν καμιά δεκαετία και τότε δεν το είχα πάρει σοβαρά: ότι είναι χώρα όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα από οργάνωση και οι πολιτικοί τους είναι νούμερα (τελικά θα βρεθούμε αδελφό έθνος), αλλά νούμερα με ισχύ, επικίνδυνοι δηλαδή. Και τότε νόμιζα ότι όλα αυτά ήταν υπερβολές, αλλά τώρα δεν ξέρω αν ήταν.

Τώρα, απ'ό,τι κατάλαβα εδώ και είκοσι χρόνια όλες οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας προωθούν στενότερες σχέσεις με την ΕΕ. Οπότε δεν έχω καταλάβει τι προκάλεσε την απότομη αλλαγή κατεύθυνσης το Νοέμβριο που οδήγησε στις διαδηλώσεις. Το κοινοβούλιο το Νοέμβριο αντιστεκόταν στον Γιανούκοβιτς που το πίεζε για εναρμόνιση με την ΕΕ και απελευθέρωση της Τιμοσένκο. Και μιλάμε για το ίδιο κοινοβούλιο που χτες τον καθαίρεσε και απελευθέρωσε την Τιμοσένκο (από μακριά μοιάζει περίπτωση δέκα άνθρωποι, έντεκα γνώμες όπως Ελλάντα).

SBE said:

(από μακριά μοιάζει περίπτωση δέκα άνθρωποι, έντεκα γνώμες όπως Ελλάντα).

Click to expand...

Από πολύ μακριά όμως, γιατί για κάποιον όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, παρά τις έντεκα γνώμες ανά δέκα άτομα, η Ελλάδα της βαθύτατης και πολυεπίπεδης κρίσης κατάφερε να μη γίνει Ουκρανία.

Από την εικόνα που έχω σχηματίσει από διάφορα που διαβάζω πάντως, δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί στις εξεγέρσεις κατά της κυβέρνησης, αλλά πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.

Η Ελλάδα είχε τη μεγάλη τύχη:

• να ολοκληρώσει την εθνική της ενοποίηση στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα (δηλαδή η εθνική ταυτότητα να έχει πάψει να αποτελεί ζητούμενο και είναι δεδομένο)
• να διαθέτει από πολύ νωρίς ιθύνουσες τάξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό δυτικό, ό,τι και να σημαίνει αυτό (δηλαδή η κοινωνική και πολιτική συγκρότηση να γίνεται με στόχο την καθιέρωση κράτους δικαίου, ατομικών δικαιωμάτων κλπ. κλπ., και το λέω εν γνώσει του ότι η καθιέρωσή τους μπορεί να χαρακτηριστεί —όχι εντελώς άδικα— επιφανειακή)
• να μην έχει παρελθόν αγροτικού προβλήματος και κοινωνικών συγκρούσεων περί το αγροτικό (μη μου υπενθυμίσετε το Κιλελέρ, συγκρίνετέ μας με τις γειτονικές Βουλγαρία και Ρουμανία)
• να έχει παράδοση εγγενούς αντίθεσης μεταξύ κομουνισμού και «σκληρού» εθνικισμού (παρά την ιδεολογική σούπα των τελευταίων δεκαετιών)
• να έχει ενοποιηθεί κοινωνικά μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο (στο παρά πέντε) πριν από την πτώση του κομουνισμού
• να έχει ενσωματωθεί (άντε, με το στανιό) στον εξελιγμένο καπιταλισμό (του «ελευθέρου κόσμου», της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ., κλπ.)

Δυστυχώς η καημένη η Ουκρανία δεν έχει ολοκληρώσει καν την εθνική της υπόσταση. Παραπαίει μεταξύ δύο προτύπων: από τη μια ότι είναι παρακλάδι της ρωσικής ομοεθνίας, από την άλλη ότι η ιστορική της μοίρα την έκανε προκεχωρημένο φυλάκιο μιας (ρωμαιοκαθολικής το θρήσκευμα) πολωνικής παράδοσης. Ακόμη δεν μπορεί να αποφασίσει. Μεταφέρει προβλήματα του δέκατου ένατου στον εικοστό πρώτο αιώνα. Μερικές φορές νομίζω ότι ο Πετρόμπεης και ο Κωλέττης είναι πιο κοντά στις Γιούλιες και στους Γιανουκόβιτς, οπλαρχηγοί και λησταντάρτες με ενεργειακές πηγές στο κεμέρι τους.

Μερικές σκέψεις: https://libcom.org/blog/ukraine-whats-going-what-does-it-mean-03122013

Να μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένας αντανακλαστικός φιλορωσισμός, ο οποίος μάλιστα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες, είναι στοιχείο του ελληνικού αντιδυτικισμού και κατ' επέκταση της συγκρότησης της ίδιας της εθνικής ταυτότητας, του ελληνικού εθνικισμού. Πάνω σε αυτόν πατάει η συμπάθεια προς τον Γιανούκοβιτς και τον Πούτιν που συναντούμε στα ελληνικά ΜΜΕ και στα σόσιαλ μίντια. Από τις ίδιες πηγές -στη γενικότερη σλαβοφιλική εκδοχή τους- εκπήγασε άλλωστε και η υποστήριξη από σύσσωμο τον ελληνικό λαό της εθνοκάθαρσης του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς. Έτσι συναντάμε καθημερινά θεωρίες συνωμοσίας όπως εκείνη της προσπάθειας δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή λόγω της φιλορωσικής πολιτικής του, χαρακτηριστικούς έμμεσους ύμνους προς τον Πούτιν τους οποίους δεν μπόρεσε, όπως φαίνεται να πλήξει ούτε το κυπριακό ανέκδοτο ή μια κάποια υπερτίμηση του ρόλου της -υπαρκτής και σημαντικής- ουκρανικής ακροδεξιάς ("Φυσικά υπάρχει μια ουκρανική ακροδεξιά, αν και είναι πολύ μικρότερη από την ακροδεξιά στη Γαλλία, στην Αυστρία ή στην Ολλανδία, και τα μέλη της έχουν πράγματι γίνει πιο βίαια κάτω από την πίεση των ροπάλων των αστυνομικών, από τις σφαίρες και τις επιθέσεις", γράφει χαρακτηριστικά η Αν Άπλμπαουμ). Ας παραθέσω λίγη ακόμα βιβλιογραφία:
Στερεότυπα για την Ουκρανία
Profile: Ukraine's key protest figures

Και ένα παλιότερο άρθρο του Τάκη Μίχα για την κατανόηση της ποιότητας της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής: Αντιμνημονιακός Πούτιν

Όταν λέμε ότι η ακροδεξιά στην Ουκρανία είναι μικρότερη από την ακροδεξιά στη Γαλλία, τι μεγέθη συγκρίνουμε;
Στη Βικι βλέπω ότι το ακροδεξιό-φιλοναζιστικό κόμμα Σβόμποντα πήρε 10.5% στις τελευταίες εθνικές εκλογές και σε ορισμένες περιοχές ήταν πρώτο κόμμα. Πιο ενδιαφέρον: το 48% των οπαδών του ειναι άτομα ανώτερης μόρφωσης, δηλαδή η βάση τους είναι οι πολιτικά ισχυρές τάξεις της χώρας.

Το νεότερο που βλέπω στο Μπιμπισί είναι ότι σήμερα το κοινοβούλιο ψήφισε μεταξύ άλλων μόνη επίσημη γλώσσα της χώρας την ουκρανική, καταργώντας παλιότερο νόμο που έδινε τοπικά δικαιώματα στη ρωσική γλώσσα (π.χ. δικαίωμα επικοινωνίας με το κράτος στα ρώσικα στις περιοχές που η ρωσική γλώσσα είναι πλειοψηφία, όπως π.χ. στην Κριμαία που το 90% είναι ρωσόφωνοι). Θα μπορούσε κανείς να πει εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί βρήκαν χρόνο να περάσουν και αυτόν το νόμο.

Το Σβόμποντα δεν είναι φιλοναζιστικό κόμμα, θεωρείται μάλιστα μετριοπαθές από τους ακροδεξιούς ακτιβιστές του Δεξιού Τομέα. Δεύτερο σε δυναμικότητα κόμμα στην Ουκρανία είναι το κόμμα Τιμοσένκο. Το γαλλικό Front National πήρε σχεδόν 18% στις τελευταίες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας και αυτή τη στιγμή εκτιμάται πώς είναι δεύτερο κόμμα πίσω από το UMP.

OK, ευχαριστώ για την πληροφορία, να σβύσουμε τη λέξη φιλοναζιστικό. Εντούτοις, σ' αυτό εδώ το άρθρο του Μπιμπισί, γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο, διαβάζω για το κόμμα:

Its name until 2004 was the "Social-National Party" and it maintains informal links to another group, the Patriots of Ukraine, regarded by some as proto-fascist.

Το άρθρο συνεχίζει με παραδείγματα από τα κατορθώματα των μελών του κόμματος, από τα οποία είναι εμφανής η σύμπλευση με άλλα ακροδεξιά/ νεοναζιστικά κόμματα της Ευρώπης. Επομένως τί είναι;