Να προσθέσω ότι είχα προβληματιστεί και είχα γράψει αρχικά το «Θεός» με πεζό επειδή δεν ξέρω σε ποιον θεό αναφέρεται η παροιμία. Ο τρέχων επικρατών Θεός εξ ορισμού δεν μπορεί να αγαπάει τον κλέφτη («ου κλέψεις» κλπ)· αντίθετα, οι ΑΗΠ είχαν θεούς που προστάτευαν κλέφτες (άλλωστε, είχαμε και πολιτισμούς μεταξύ των ΑΗΠ που δίδασκαν την κλοπή κλπ κλπ....).
Στη συνέχεια, η παρατήρηση του Άζι είναι σωστή· πόσο «αγαπάει» ο Θεός τον κλέφτη σε σχέση με τον νοικοκύρη; Εξίσου, αν το θεωρήσουμε ότι όλοι είμαστε παιδιά κλπ κλπ, αλλά η παροιμία χρησιμοποιείται μόνο όταν έχει κερδίσει/γλιτώσει κάτι ο νοικοκύρης, οπότε πόσο εύλογο είναι το συμπέρασμα ότι «πάντα» κλπ...
Πιο πριν όμως, μια πιο βασική (ίσως και θεολογικής φύσης) απορία: Πόσο στέκει εδώ να αποδώσουμε το «αγαπάει» με το love; Άραγε δεν έχει σημασία η κατεύθυνση και το υποκείμενο της αγάπης;