Πώς προφέρεται το «ευ»;

Σύμφωνα με τον ρεπόρτερ του ΑΝΤ1 που άκουσα μόλις, η έκφραση "ευ αγωνίζεσθαι" προφέρεται "εβ αγωνίζεσθαι".

Ως γνωστόν, το γράμμα υ στις ακολουθίες αυ και ευ αντιστοιχεί άλλοτε στο φώνημα [β], όταν ακολουθεί φωνήεν ή ηχηρό σύμφωνο, π.χ. αυλή, και άλλοτε στο φώνημα [φ], όταν ακολουθεί άηχο σύμφωνο, π.χ. αυτός (αντέγραψα από την καινούργια γραμματική). Οπότε ο άνθρωπος πρόφερε το «ευ α~» όπως και την Εύα. Αμ τι τα ήθελε το υ να είναι τη μια [ι], την άλλη [β] και την παράλλη [φ]; Δεν είχε ακούσει που λένε «ουκ εν τω πολλώ το εβ εφ»;

Ευαγωνίζεσθαι υπέρ ευαγούς (η Εύα το κουμαντάριζε) ιδρύματος εν Λασβεγία Λιβαδίαις, πλην όμως εις μάτην.

Θεωρώ ορθή τη συνεκφορά εβαγωνίζεσθαι (ευ αγωνίζεσθαι), όπως ακριβώς έχουμε και τις καθιερωμένες συνεκφορές κούρεφτο (κούρευ' το) και μάζεφτα (μάζευ' τα).

Φαντάσου την εξής περίπτωση. Λέει κάποιος στον ρεπόρτερ, "Μην το λες όλο μαζί, παιδί μου, είναι δύο λέξεις. Πες τες χωριστά". Τι θα έκανε τότε; Θα έλεγε "εφ" ή "εβ"; Η γνώμη μου είναι ότι είπε "εβ" από άγνοια, όχι από άποψη περί συνεκφοράς. Να συμπληρώσω ότι τον άκουσα να λέει δύο λέξεις και να τις τονίζει χωριστά.

Εξάλλου η συνεκφορά "κούρευ' το" είναι καθιερωμένη επειδή ανήκει στην καθομιλουμένη, πώς είναι δυνατόν να καθιερωθεί συνεκφορά του "ευ αγωνίζεσθαι" όταν είναι αρχαίο απολίθωμα που χρησιμοποιείται τόσο σπάνια; Ίσως αν το "ευ αγωνίζεσθαι" ακουγόταν από τα χείλη του Μήτσου τόσο συχνά όσο το "κούρευ' το", να είχαμε και το φαινόμενο να του αλλάξουμε την ορθογραφία για να μην μπερδεύουμε τον Μήτσο.

Alexandra said:

Εξάλλου η συνεκφορά "κούρευ' το" είναι καθιερωμένη επειδή ανήκει στην καθομιλουμένη, πώς είναι δυνατόν να καθιερωθεί συνεκφορά του "ευ αγωνίζεσθαι" όταν είναι αρχαίο απολίθωμα που χρησιμοποιείται τόσο σπάνια;

Click to expand...

Στο νήμα για το ευ αγωνίζεσθαι, είχαμε μισοκαταλήξει ότι μάλλον είναι νεότερο κατασκεύασμα.

Εντάξει, μπορεί να μην είναι αρχαίο-αρχαίο, αλλά η χρήση του απαρέμφατου τι είναι;

Εγώ δε θυμάμαι να έχω ακούσει ποτέ κανέναν να λέει εφ αγωνίζεσθαι και δε βλέπω το λάθος, και το έχω ακουσει πολλλές φορές από πολύ κόσμο- και φιλόλογους. Θα μου πείτε τώρα και ουκ εν τω πολλώ το εφ (το F?????).

Alexandra said:

Εντάξει, μπορεί να μην είναι αρχαίο-αρχαίο, αλλά η χρήση του απαρέμφατου τι είναι;

Click to expand...

Εμένα μου κάνει για εθνοσωτήριο τσιτάτο, αλλά φυσικά δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πουθενά.

SBE said:

...και το έχω ακουσει πολλλές φορές από πολύ κόσμο- και φιλόλογους.

Click to expand...

Ναι, δυστυχώς δεν είναι εγγύηση η ιδιότητα του φιλολόγου. Έχω ακούσει κι εγώ από φιλολόγους λάθη, όπως έχω ακούσει να υποστηρίζουν (άρα και να διδάσκουν στους μαθητές τους) λανθασμένες εκδοχές για ετυμολογία λέξεων, αλλά και να χάβουν αμάσητες τις "λερναίες" δοξασίες.

Η σύμφραση «ευ αγωνίζεσθαι» προφέρεται από όλους /ev/, και είναι οι ίδιοι όλοι που λένε «ουκ εν τω πολλώ το ευ» /ef/. Λόγω της πλήρους κατίσχυσης του ήχου /v/ (εγώ εικάζω λόγω συνεκφοράς), και η επανανάλυση (να πει δλδ κάποιος τις δύο συστατικές λέξεις χωρίς συνεκφορά) πιθανότατα πάλι /v/ θα δώσει. Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι πολλοί ομιλητές και το ευ ζην το προφέρουν με /ev/.

Εβ ζειν στάνταρ, ποτέ δεν το έχω ακουσει αλλιώς.

Zazula said:

Η σύμφραση «ευ αγωνίζεσθαι» προφέρεται από όλους /ev/...

Click to expand...

Κόψε κάτι :)

Alexandra said:

Κόψε κάτι :)

Click to expand...

Όλους πλην Αλεξάνδρας.

SBE said:

Εβ ζειν στάνταρ, ποτέ δεν το έχω ακουσει αλλιώς.

Click to expand...

Η αλήθεια είναι ότι και η 3Ε που το γράφει efzin, αν πηγαίνει με τη γνήσια κι όχι τη μητσέικη προφορά, τότε πάλι f = /v/ (ενώ ff = /f/)· πρβλ. την περίπτωση των of και off.

Ξέρεις ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τελειώσει μια διαφωνία μαζί σου: να σ' αφήσω να έχεις την τελευταία λέξη. End of discussion, λοιπόν.

Δεν υπάρχει "εφ", υπάρχει μόνο "εβ". Όπως δεν υπάρχει "σνομπ", υπάρχει μόνο "ζνομπ". Και όποιοι το προφέρουν "σν" κάνουν λάθος. Μπορεί να είμαι και η μόνη Ελληνίδα στον κόσμο που το προφέρω "σν", αντί για "ζν".

:lol::s

Καλημέρα. Το είχα σίγουρο ότι θα γινόταν αυτή η συζήτηση, για να δείξει ότι με διαφορετικό τρόπο το προφέρει ο καθένας μας, κάτι σαν το διά / δια. Δεν μας ενδιαφέρει, βέβαια, τι κάνανε οι αρχαίοι (ποιοι αρχαίοι;) με το –υ– τους. Τι κάνουμε εμείς εδώ; Η προσωπική μου άποψη (δεν έχω διαβάσει κάτι κάπου, αλλά όλο και κάτι θα υπάρχει) είναι ότι δεν έχουμε συνεκφορά, δηλαδή δεν έχουμε [evaγonízesθe] όπως έχουμε ευαγές [evaγés]. Έχουμε δύο χωριστές λέξεις, [éf aγonízesθe], όπου το ευ προφέρεται όπως το μοναχικό ευ στο τέλος τού «ουκ εν τω πολλώ το ευ» (δεν αλλάζει η προφορά αυτού του «ευ» από τη λέξη που ακολουθεί!). Αν το «ευ» υπάρχει περίπτωση να προφέρεται [ev] στο ευ αγωνίζεσθαι ή στο ευ ζην (με «η», παρακαλώ, το «ζην»), το ΛΚΝ θα έπρεπε να το λέει στην προφορά του, όπως το λέει στο πρόθημα ευ–.

Κι εγώ πάντως λέω ev αγωνίζεσθαι, ef ζην, ουκ εν τω πολλώ το ef.

Εγώ είμαι σίγουρος ότι λέω ef αγωνίζεσθαι όταν φοράω τα καλά μου, αλλά δεν είμαι σίγουρος τι λέω (και από ποιο σημείο και μετά) στην ταβέρνα (μέχρι και evzin μπορώ να σας πω...).

Η αντίστοιχη πλάκα στα γερμανικά γίνεται με το όνομα ... Eva. Θα το ακούσετε και Έβα, και Έφα, και κάτι ανάμεσα.

sarant said:

Κι εγώ πάντως λέω ev αγωνίζεσθαι, ef ζην [...]

Click to expand...

Εδώ έχουμε lapsus clavis ή αντίφαση;
Διότι κανένας δεν είπε ότι τα λέει έτσι. Ή και τα δύο [ev] ή και τα δύο [ef] λένε.