Glühwein

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Πριν περιγράψουμε το τέρας, πρέπει πρώτα να το βαφτίσουμε. Γκλιβάιν, δηλαδή: πυρακτωμένο κρασί.

Κατανοώ όσους θα το έγραφαν γκλυβάιν με -υ- (με τη λογική της αντιστρεψιμότητας), αλλά πιστεύω ότι αυτή η πρακτική έχει ξεπεραστεί. Διαφωνώ όμως κάθετα με την απόδοση γκλουβάιν (και ας υπερέχει, ελπίζω προσωρινά :), με σαρωτικά ποσοστά αλλά ελάχιστες ψήφους στο νέτι) –όπως διαφωνώ με κάθε απόδοση του γερμανικού ü ως (ι)ού. Δεν θα πω και δεν θα γράψω ποτέ μου Μ(ι)ούλερ, Ντούσελντορφ, ούτε φ(ι)ούρερ κλπ. Είναι λάθος, πώς να το κάνουμε (και περιμένω τον αντίλογο).

Το γκλιβάιν λοιπόν είναι ένα ζεστό αλκοολούχο ποτό, πολύ συνηθισμένο στην κεντρική Ευρώπη την εποχή του αντβέντ (Advent) –των τεσσάρων εβδομάδων πριν από τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα στις υπαίθριες χριστουγεννιάτικες αγορές ("Christkindlmarkt").

Το ποτό κατασκευάζεται με βάση κόκκινο ή λευκό κρασί (ανάλογα με την περιοχή), αρταίνεται με διάφορα μπαχαρικά (συνήθως κανέλα, γαρίφαλο, λεμονόφλουδες και αστεροειδές άνισο), γλυκαίνεται κατά βούληση και ζεσταίνεται –όχι πάνω από τους 78[SUP]ο[/SUP] Κελσίου όμως, επειδή από εκεί και πέρα εξατμίζεται το οινόπνευμα, η γεύση των μπαχαρικών απαξιώνεται, και υπάρχει και η υποψία ότι δημιουργούνται καρκινογόνα παραπροϊόντα από τη θέρμανση των γλυκαντικών ουσιών. Η νόμιμη ελάχιστη περιεκτικότητα σε οινόπνευμα είναι 7% (Vol%).

Σύμφωνα με τη γερμανική βίκη, το γκλιβάιν είναι απόγονος του ρωμαϊκού Conditum Paradoxum (βρασμένο μέλι με κρασί, αρτυμένο με πιπέρι, μαστίχα, δαφνόφυλλα, ζαφορά, χουρμάδες και ψημένα κουκούτσια από χουρμάδες, μείγμα το οποίο στο τέλος αραίωναν και με άλλο κρασί).

Το ενδιάμεσο ποτό φαίνεται πώς ήταν στη μεσαιωνική Ευρώπη το Hippocras (Latin: vīnum Hippocraticum, «ιπποκράτειο οίνο» θα το λέγαμε εμείς), που βρίσκεται με διάφορους τρόπους γραφής: hipocras, hippocrass, ypocrasse, ypocras, hypocras, hyppocras, ipocras και ippocras, με τεράστια ιστορία και πολλές και ποικίλες παραλλαγές, αλλά ως βασική συνταγή: Ζεσταμένο κρασί με ζάχαρη και μπαχαρικά (συνήθως κανέλα) που θεωρούνταν φαρμακευτικό παρασκεύασμα.
 
Κατανοώ όσους θα το έγραφαν γκλυβάιν με -υ- (με τη λογική της αντιστρεψιμότητας), αλλά πιστεύω ότι αυτή η πρακτική έχει ξεπεραστεί. Διαφωνώ όμως κάθετα με την απόδοση γκλουβάιν (και ας υπερέχει, ελπίζω προσωρινά :), με σαρωτικά ποσοστά αλλά ελάχιστες ψήφους στο νέτι) –όπως διαφωνώ με κάθε απόδοση του γερμανικού ü ως (ι)ού. Δεν θα πω και δεν θα γράψω ποτέ μου Μ(ι)ούλερ, Ντούσελντορφ, ούτε φ(ι)ούρερ κλπ. Είναι λάθος, πώς να το κάνουμε (και περιμένω τον αντίλογο)
Εσύ είσαι ο δόκτωρ και σέβομαι την τεράστια εμπειρία σου, αλλά εμένα αυτό το ξερό γιώτα στη θέση του πλούσιου, ζουμερού θα έλεγα, u Umlaut, με ξενίζει. Πώς να το πώ, μου φαίνεται λίγο. (Οπότε θα προτιμούσα το "ξεπερασμένο" ύψιλον.) Για το ου, ούτε κουβέντα! Με ενοχλεί όταν το βλέπω, και σκέφτομαι ότι αυτός που το έγραψε δεν έχει απευθείας σχέση με τα Γερμανικά - μάλλον μεσολάβησε αγγλικό κείμενο. Άσε που υπάρχουν και 42.100 αποτελέσματα για Gluewein! Να τα πάρουμε δηλαδή κι αυτά στα σοβαρά;
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
[...]αλλά εμένα αυτό το ξερό γιώτα στη θέση του πλούσιου, ζουμερού θα έλεγα, u Umlaut, με ξενίζει. Πώς να το πώ, μου φαίνεται λίγο. (Οπότε θα προτιμούσα το "ξεπερασμένο" ύψιλον.)
Μια συνήθεια είναι όλα σε αυτόν τον κόσμο! :) Είναι τόσο πολλά τα πλεονεκτήματα της απλογράφησης...
 

nickel

Administrator
Staff member
Έχει πλάκα πάντως που το υ μπορεί να έχει χάσει τον ήχο του, αλλά εξακολουθεί να διατηρεί την εικόνα του. Το ότι θεωρούμε πιο χορταστικό να λέμε Φύρερ αντί να λέμε Φίρερ. Να λέμε.

Επιστρέφω στην παράνοια της πολιτικής.
 
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε να χρησιμοποιούμε το υ στις μεταγραφές μας, αλλά μόνο για το γαλλικό u και το γερμανικό ü, όχι για το y.

Αυτό το Hippocras, που υπάρχει στον Γεωργιλλά ως μπουκράς, δεν ξέρω αν είναι από τον Ιπποκράτη ή από το υποκεραστόν με παρετυμολογική προσθήκη του Ιπποκράτη.
 

nickel

Administrator
Staff member
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε να χρησιμοποιούμε το υ στις μεταγραφές μας, αλλά μόνο για το γαλλικό u και το γερμανικό ü, όχι για το y.
Ή θα συμφωνήσουμε ότι όλα τα ξένα (κύρια και προσηγορικά) είναι ήχοι που θα αποδίδουμε με τον απλούστερο τρόπο, ή θα πρέπει, λόγιοι και μαθητές, να γράφουμε με όσο γίνεται περισσότερη αντιστρεψιμότητα μπορούμε, φωνηέντων και συμφώνων, και με γνώση της ξένης ορθογραφίας. Άμα αρχίσουμε να ξηλώνουμε αυτή τη λογική, δεν ξέρουμε πού θα σταματήσουν οι εξαιρέσεις.
 
Για το ου, ούτε κουβέντα! Με ενοχλεί όταν το βλέπω, και σκέφτομαι ότι αυτός που το έγραψε δεν έχει απευθείας σχέση με τα Γερμανικά - μάλλον μεσολάβησε αγγλικό κείμενο.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. :blush:
Έχω σήμερα την Peenemünde, και πώς να την πω Πεενεμύντε, που δεν θα την καταλάβει κανείς;
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Χμμμ, ο γκούγκλης δίνει καμιά δεκαριά Πεενεμίντε και (καμιά εικοσαριά -ύντε) ρωτάει μήπως εννοούμε Πεενεμούντε. Όχι ρε, Πεενεμίντε θέλουμε!

(Α, ναι, έχει και μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών Πενεμίντε. Εδώ που τα λέμε...)
 

daeman

Administrator
Staff member
[...] Όχι ρε, Πεενεμίντε θέλουμε!

(Α, ναι, έχει και μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών Πενεμίντε. Εδώ που τα λέμε...)

Πένες με μέντα; Αμέσως! Πειράζει που έχουν και λίγο μπέικον;

Στο BMP, το Β είναι bold, τριπλό· έχει και broad beans. Be bold.
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. :blush:
Έχω σήμερα την Peenemünde, και πώς να την πω Πεενεμύντε, που δεν θα την καταλάβει κανείς;
Εγώ πάντως μόνο Πεενεμούντε θα έγραφα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Εγώ πάντως μόνο Πεενεμούντε θα έγραφα.
Αυτή είναι βέβαια μια απόδοση που προσπαθεί να συμβιβάσει διάφορες παλιότερες απόψεις (αντιστρεψιμότητα κλπ) --και είναι και αλυσιτελής, αφού αν είχες την Gertrude από το Peenemünde, θα ισοπέδωνες δύο διαφορετικούς ήχους. Αν είχες έναν Gunther κι από κοντά έναν Günther, το ίδιο. Σε διαβεβαιώνω ότι ο γερμανόφωνος ξενίζεται (ηχητικά) περισσότερο από το ελληνικό -ου- παρά από το -ι- ως απόδοση του ü (γι' αυτό και ο συμβιβασμός Μύλερ, Πεενεμύντε κλπ, που όμως φωνητικά δεν έχουν σημασία και απλώς περιπλέκουν την ελληνική ορθογραφία).
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Εμένα μ' απασχολεί η αντιστρεψιμότητα για χάρη του Μήτσου. Όταν γράφω "ι", ο Μήτσος θα ψάχνει αυτό το ξένο όνομα να γράφεται με "i", ενώ βάζοντας "ου", κατευθύνεται προς το "u".
 
Top