Σας έχει συμβεί να βλέπετε έναν άνθρωπο που έχει την τύχη στην παρούσα συγκυρία να δουλεύει και να πληρώνεται από μια κερδοφόρα επιχείρηση, και να φτάσετε να ευχηθείτε να βρεθεί επιτόπου άνεργος; Ακούστε τι έγινε:
Το μεσημέρι πήγα τον φίλο μου Δ. στο αεροδρόμιο για να φύγει με την British για Λονδίνο-Νέα Υόρκη. Σαν γνήσια τέκνα της τεχνολογίας είχαμε φροντίσει να κάνουμε τσεκ-ιν μέσω Διαδικτύου και να έχουμε τυπώσει το boarding pass. Τι μας έμενε να κάνουμε; Να πάμε στο γκισέ που ονομάζεται bag drop και να αφήσουμε τη βαλίτσα και μετά να καθίσουμε μισή ωρίτσα να πιούμε έναν καφέ στο αεροδρόμιο και να αποχαιρετιστούμε.
Όταν φτάσαμε στο bag drop, ήμασταν τρίτοι στη σειρά.
Μπροστά ήταν δύο ηλικιωμένες κυρίες που εξυπηρετούνταν εκείνη τη στιγμή. (Μου φάνηκε μάλλον περίεργο να είχαν οι κυρίες κάνει διαδικτυακό τσεκ-ιν, αλλά είπα, γιατί όχι, μπορεί να τις βοήθησαν τα εγγόνια τους σ' αυτό ή να είναι γιαγιάδες της τεχνολογίας.) Οι κυρίες τελείωσαν γρήγορα.
Μετά ήταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Αμέσως είδα ότι δεν είχαν κάνει διαδικτυακό τσεκ-ιν, άρα κακώς βρίσκονταν σ' αυτό το γκισέ. Αλλά ας το καταπιούμε κι αυτό, να τελειώνουμε. Έλα όμως που είχαν τον ατελείωτο! Τα τέσσερα άτομα είχαν πρόβλημα με τα εισιτήριά τους. Ο υπάλληλος άρχισε διαδοχικά τηλεφωνήματα για να ξεμπλέξει το πρόβλημά τους. Μπροστά στο bag drop έχει δημιουργηθεί ουρά, κι εγώ κάποια στιγμή ρωτάω τον υπάλληλο τι δουλειά έχει να εξυπηρετεί άτομα που δεν ανήκουν σ' αυτή την ουρά. Η απάντησή του ήταν: "Εγώ να εξυπηρετήσω πήγα, πού να ξέρω ότι θα υπάρχει πρόβλημα;" Από μέσα μου λέω, "Μα ηλίθιε, γι' αυτό έχουν χωριστή σειρά γι' αυτούς που έχουν ήδη κάνει τσεκ-ιν, για να μην καθυστερούνται από αυτούς που δεν έχουν ξεμπλέξει όλα τους τα προβλήματα".
Τέλος πάντων, μετά από 25 λεπτά, τελείωσε μ' αυτούς και ήρθε η σειρά μας. Εννοείται ότι δεν υπήρχε πια χρόνος για καφέδες και χαλαρούς αποχαιρετισμούς. Ο υπάλληλος πήρε από τα χέρια του Δ. το τυπωμένο από το κομπιούτερ boarding pass και του έδωσε μια κάρτα, στέλνοντάς τον σε κάποια πύλη αναχώρησης, από την οποία έφευγε, wait for it, η επόμενη πτήση της ΒΑ, και όχι η πτήση του Δ. Μόλις κατάλαβε ο Δ. ότι τον έστειλε σε λάθος πτήση, έκανε έναν αγώνα δρόμου να κατεβάσουν τη βαλίτσα του από τη λάθος πτήση και να την ανεβάσουν στη δικιά του. Μπήκε τελευταίος με την ψυχή στο στόμα στο αεροπλάνο, πριν κλείσουν την πόρτα.
Και το κλειδί του αινίγματος: Θα ρωτήσει κάποιος, πώς ήταν δυνατόν να τον στείλει σε άλλη πτήση αφού παρουσίασε τυπωμένο boarding pass της πτήσης του; Επειδή απλούστατα ο υπάλληλος, ενώ είδε το διαβατήριό του, ενώ είδε το τυπωμένο boarding pass, του έδωσε τη θέση κάποιου δυστυχισμένου κυρίου Gardiner που ήταν επιβάτης της επόμενης πτήσης -- που προφανώς θα πήγε στο γκισέ λίγο αργότερα να κάνει τσεκ-ιν και θα τον αντιμετώπισαν σαν τρελό, επειδή του είχαν ήδη εκδώσει boarding pass.
Όταν γύρισα το μεσημέρι από το αεροδρόμιο, έκανα προσπάθεια για να συνέλθω από τον εκνευρισμό μου, έχοντας ζήσει μόνο το πρώτο κομμάτι της ιστορίας. Μόλις προσγειώθηκε ο Δ. στο Λονδίνο και έμαθα και το δεύτερο κομμάτι, έχω γίνει έξαλλη, επειδή το λάθος είναι πραγματικά πρωτοφανές.
Το μεσημέρι πήγα τον φίλο μου Δ. στο αεροδρόμιο για να φύγει με την British για Λονδίνο-Νέα Υόρκη. Σαν γνήσια τέκνα της τεχνολογίας είχαμε φροντίσει να κάνουμε τσεκ-ιν μέσω Διαδικτύου και να έχουμε τυπώσει το boarding pass. Τι μας έμενε να κάνουμε; Να πάμε στο γκισέ που ονομάζεται bag drop και να αφήσουμε τη βαλίτσα και μετά να καθίσουμε μισή ωρίτσα να πιούμε έναν καφέ στο αεροδρόμιο και να αποχαιρετιστούμε.
Όταν φτάσαμε στο bag drop, ήμασταν τρίτοι στη σειρά.
Μπροστά ήταν δύο ηλικιωμένες κυρίες που εξυπηρετούνταν εκείνη τη στιγμή. (Μου φάνηκε μάλλον περίεργο να είχαν οι κυρίες κάνει διαδικτυακό τσεκ-ιν, αλλά είπα, γιατί όχι, μπορεί να τις βοήθησαν τα εγγόνια τους σ' αυτό ή να είναι γιαγιάδες της τεχνολογίας.) Οι κυρίες τελείωσαν γρήγορα.
Μετά ήταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Αμέσως είδα ότι δεν είχαν κάνει διαδικτυακό τσεκ-ιν, άρα κακώς βρίσκονταν σ' αυτό το γκισέ. Αλλά ας το καταπιούμε κι αυτό, να τελειώνουμε. Έλα όμως που είχαν τον ατελείωτο! Τα τέσσερα άτομα είχαν πρόβλημα με τα εισιτήριά τους. Ο υπάλληλος άρχισε διαδοχικά τηλεφωνήματα για να ξεμπλέξει το πρόβλημά τους. Μπροστά στο bag drop έχει δημιουργηθεί ουρά, κι εγώ κάποια στιγμή ρωτάω τον υπάλληλο τι δουλειά έχει να εξυπηρετεί άτομα που δεν ανήκουν σ' αυτή την ουρά. Η απάντησή του ήταν: "Εγώ να εξυπηρετήσω πήγα, πού να ξέρω ότι θα υπάρχει πρόβλημα;" Από μέσα μου λέω, "Μα ηλίθιε, γι' αυτό έχουν χωριστή σειρά γι' αυτούς που έχουν ήδη κάνει τσεκ-ιν, για να μην καθυστερούνται από αυτούς που δεν έχουν ξεμπλέξει όλα τους τα προβλήματα".
Τέλος πάντων, μετά από 25 λεπτά, τελείωσε μ' αυτούς και ήρθε η σειρά μας. Εννοείται ότι δεν υπήρχε πια χρόνος για καφέδες και χαλαρούς αποχαιρετισμούς. Ο υπάλληλος πήρε από τα χέρια του Δ. το τυπωμένο από το κομπιούτερ boarding pass και του έδωσε μια κάρτα, στέλνοντάς τον σε κάποια πύλη αναχώρησης, από την οποία έφευγε, wait for it, η επόμενη πτήση της ΒΑ, και όχι η πτήση του Δ. Μόλις κατάλαβε ο Δ. ότι τον έστειλε σε λάθος πτήση, έκανε έναν αγώνα δρόμου να κατεβάσουν τη βαλίτσα του από τη λάθος πτήση και να την ανεβάσουν στη δικιά του. Μπήκε τελευταίος με την ψυχή στο στόμα στο αεροπλάνο, πριν κλείσουν την πόρτα.
Και το κλειδί του αινίγματος: Θα ρωτήσει κάποιος, πώς ήταν δυνατόν να τον στείλει σε άλλη πτήση αφού παρουσίασε τυπωμένο boarding pass της πτήσης του; Επειδή απλούστατα ο υπάλληλος, ενώ είδε το διαβατήριό του, ενώ είδε το τυπωμένο boarding pass, του έδωσε τη θέση κάποιου δυστυχισμένου κυρίου Gardiner που ήταν επιβάτης της επόμενης πτήσης -- που προφανώς θα πήγε στο γκισέ λίγο αργότερα να κάνει τσεκ-ιν και θα τον αντιμετώπισαν σαν τρελό, επειδή του είχαν ήδη εκδώσει boarding pass.
Όταν γύρισα το μεσημέρι από το αεροδρόμιο, έκανα προσπάθεια για να συνέλθω από τον εκνευρισμό μου, έχοντας ζήσει μόνο το πρώτο κομμάτι της ιστορίας. Μόλις προσγειώθηκε ο Δ. στο Λονδίνο και έμαθα και το δεύτερο κομμάτι, έχω γίνει έξαλλη, επειδή το λάθος είναι πραγματικά πρωτοφανές.
