Αν όμως πούμε: «Αγαπητοί μου κυρίες και κύριοι» δεν είναι σαν να υπάρχει ένα αόρατο κόμμα, μια μικρή παύση (χάρη στο εγκλιτικό "μου"), που δεν αφήνει το αφτί να επαναστατήσει για την αναντιστοιχία στο γένος επιθέτου κι ουσιαστικού;Θα λέγαμε όμως «καλοί κυρίες και κύριοι»;
Δίνει την εντύπωση ότι οι κύριοι είναι σκέτοι κύριοι και υπάρχουν αμφιβολίες για το αξιότιμόν τους. Ίσως μόνο στους κακοπροαίρετους και τους διυλίζοντες τους κώνωπες. Αλλά στις μέρες μας καλό είναι να ξεκαθαρίζεις τα πράγματα.Είναι λάθος το "αξιότιμες κυρίες και κύριοι";
Περίπου σαν το: Σεβασμιότατε, κυρίες και κύριοι. :)Αν όμως πούμε: «Αγαπητοί μου κυρίες και κύριοι»...