Le serpent qui danse, Charles Baudelaire

Γεια σε όλους, μετά από πολύ καιρό.
Θα ήθελα να ρωτήσω αν έχει κανείς τη μετάφραση του ποιήματος Le Serpent qui Danse του Μποντλέρ από τα Άνθη του Κακού.
Παραθέτω ολόκληρο το ποίημα στα γαλλικά (εδώ θα βρείτε και μια αγγλική μετάφραση).
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για κάθε βοήθεια!


Que j'aime voir, chère indolente,
De ton corps si beau,
Comme une étoffe vacillante,
Miroiter la peau!

Sur ta chevelure profonde
Aux âcres parfums,
Mer odorante et vagabonde
Aux flots bleus et bruns,

Comme un navire qui s'éveille
Au vent du matin,
Mon âme rêveuse appareille
Pour un ciel lointain.

Tes yeux, où rien ne se révèle
De doux ni d'amer,
Sont deux bijoux froids où se mêle
L'or avec le fer.

À te voir marcher en cadence,
Belle d'abandon,
On dirait un serpent qui danse
Au bout d'un bâton.

Sous le fardeau de ta paresse
Ta tête d'enfant
Se balance avec la mollesse
D'un jeune éléphant,

Et ton corps se penche et s'allonge
Comme un fin vaisseau
Qui roule bord sur bord et plonge
Ses vergues dans l'eau.

Comme un flot grossi par la fonte
Des glaciers grondants,
Quand l'eau de ta bouche remonte
Au bord de tes dents,

Je crois boire un vin de Bohême,
Amer et vainqueur,
Un ciel liquide qui parsème
D'étoiles mon coeur!
Charles Baudelaire
 
Σε μετάφραση Δέσπως Καρούσου, εκδόσεις Γκοβόστη:

Το φίδι που χορεύει

Πώς μ' αρέσει να θωρώ, ράθυμη, λατρεμένη,
Του τόσο όμορφου κορμιού σου
Σαν ύφασμα κυματιστό,
Το δέρμα ν' αντιφέγγει!

Πάνω στην κόμη σου τη βαθιά
Με τη στυφή ευωδιά,
Θάλασσα μυρωμένη κι αλήτισσα
Με γαλανά και μαύρα κύματα,

Σαν πλοίο που αφυπνίζεται
Στου πρωινού τον άνεμο,
Η ψυχή μου ονειροπόλα σαλπάρει
Για μακρινό ουρανό.

Τα μάτια σου, που τίποτε δε φανερώνεται
Γλυκό ή πικρό,
Δυο κρύα στολίδια είναι όπου σμίγει
Το σίδερο με το χρυσό.

Κοιτώντας σε να περπατάς ρυθμικά,
Πανέμορφη από νωχέλεια,
Θα 'λεγες φίδι που χορεύει
Στου μπαστουνιού την άκρη.

Κάτω απ' το φορτίο της οκνηρίας
Το παιδικό σου κεφάλι
Λικνίζεται με τη μαλθακότητα
Νεαρού ελέφαντα,

Και το κορμί σου σκύβει και εκτείνεται
Σαν ταχύπλοο σκαρί
Που κυλά από γιαλό σε γιαλό και βουτά
Τ' άλμπουρά του στα νερά.

Σαν ένα κύμα φουσκωμένο απ' την τήξη
Των κρυστάλλων που υπόκωφα ηχούν,
Όταν το νερό του στόματός σου ανεβαίνει ξανά
Στην άκρη των δοντιών σου,

Νομίζω ένα κρασί Βοημίας πως πίνω,
Νικητήριο και πικρό,
Ένας ψυχρός ουρανός που σπέρνει
Την καρδιά μου αστέρια!
 
Top