Ε, εδώ κολλάει εκείνη η παροιμία για τα μεταξωτά και τους επιδέξιους.
Αμάν πια αυτή η μανία με τα GPS, σε λίγο δεν θα μπορούν να πάνε ούτε στην τουαλέτα του σπιτιού τους χωρίς τέτοιο μαραφέτι!
Το δικό μου GPS είναι ένα πανάρχαιο μοντέλο, διεξοδικά δοκιμασμένο και (συνήθως) αξιόπιστο πάντως, το RotontasPasStinPoli. Αρκεί η υποδομή (αυτοί που θα ρωτήσω) να είναι αξιόπιστη. Γιατί και με αυτό έχω βρεθεί να κάνω ακούσιο Κάμελ Τρόφι χαμένος στα βουνά με μοναδική διέξοδο την επιστροφή, λόγω ελλειπτικών πληροφοριών των ντόπιων, που θεωρούσαν πάρα πολλά αυτονόητα.
Ευτυχώς που δεν είχαν φάει τα πουλιά τα ψίχουλα που άφηνα πίσω μου πηγαίνοντας!
Δεν αμφιβάλλω, βέβαια, ότι πολλοί ίσως να το έχουν πραγματικά ανάγκη· δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη του χώρου και την ίδια ικανότητα προσανατολισμού. Ακόμη και οι ίδιοι άνθρωποι παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις στην ικανότητα προσανατολισμού, ανάλογα με το είδος και τα χαρακτηριστικά του χώρου που θα βρεθούν.
Ενδεικτικά: βρέθηκα κάποτε σε αγώνα περιπέτειας στα
Western Isles της Σκωτίας (ως παρατηρητής, βέβαια) μαζί με αθλητές και αθλήτριες που το μόνο που χρειάζονται για να βρουν τον δρόμο τους στο πουθενά είναι ένας χάρτης και μια πυξίδα. Δεν χάθηκαν καθόλου, ούτε καν μέσα στο μαύρο σκοτάδι και την ομίχλη σε ακατοίκητη περιοχή, σε έναν πραγματικό λαβύρινθο από αλλεπάλληλα lochs (λοχίδια, μάλλον, πάμπολλα και μικρά). Στην επιστροφή, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι κοίταζαν τον χάρτη του υπογείου σαν χάνοι κι έκαναν κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο στο αστικό περιβάλλον του Λονδίνου.
Ανάβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...