Όροι Sartre: totalisation, group in fusion, seriality, practico-inert

Καλησπέρα και πάλι.

Θα ήθελα τη συνδρομή σας στην απόδοση κάποιων όρων από το έργο του Sartre (αμετάφραστο στα ελληνικά) Critique de la raison dialectique. Να πω εδώ, ότι χρησιμοποιώ για την εργασία που ετοιμάζω το αγγλικό κείμενο: Critique of dialectical reason, vol. 1. Στο Γλωσσάρι του Το Είναι και το Μηδέν δεν βρήκα κάτι αντίστοιχο.

Οι όροι που με προβληματίζουν είναι οι εξής: group in fusion, seriality, practico-inert.

Ακόμη, το "non-totalised totalisation", από το παρακάτω απόσπασμα, ή και όλο το απόσπασμα για να είμαι σίγουρη:

"in that the individual, as a third party, is connected, in the unity of a single praxis (and therefore
of a single perceptual vista), with the unity of individuals as inseparable moments of a non-totalised totalisation, and with each of them as a third party, that is to say, through the mediation of the group".

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη βοήθεια.

Β.

Χρησιμοποιείται το πρακτικο-αδρανές ως απόδοση του practico-inert, με εισαγωγικά ή χωρίς - το δίνει και ο Βαλλιάνος, ο οποίος επίσης, πάντα αναφερόμενος στο έργο του Σαρτρ, μιλά για τη «σειραϊκή υφή» των κοινωνιών, οπότε η σειριακότητα είναι μια πιθανή απόδοση (του seriality).

Επίσης, για το totalisation: ολοποίηση / συνολοποίηση

Να συμπληρώσω ότι έχει προταθεί το "ομάδα σε συγχώνευση" για το group in fusion.

Ευχαριστώ πολύ! Τα δύο πρώτα τα είχα μεταφράσει έτσι κι εγώ, απλώς δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Το τρίτο το είχα κάνει "συγχωνευμένη ομάδα" (απέρριψα το "συγκερασμένη"), αλλά το "σε συγχώνευση" είναι όντως πιο ακριβές.

Επιπρόσθετα, όσο κι αν μπερδεύουν λίγο την κατάσταση, θα πρέπει να αναφερθούν και οι "ομάδες σύντηξης".

Διαβάζω σε έναν ιστότοπο (δικές μου υπογραμμίσεις):

L'enfer pratico-inerte produit sur les individus ses ravages pétrifiants et, s'il les unit en leur forgeant des chaînes semblables, il les divise par la méfiance et par la peur. Contre ces formes extrêmes et banales du mal, l'homme isolé est sans défense. La lutte exige que surgissent de nouveaux agents, dotés de pouvoirs inédits. Dans la logique sartrienne, il ne peut s'agir que d'individus, acquérant un statut différent: ces acteurs, capables d'arracher les hommes à l'enfer pratico-inerte, et de contenir, sinon d'exorciser, le mal, Sartre les nomme, dans leur état initial, des groupes en fusion.


Détenteurs réels de la souveraineté, exerçant sur leurs membres des pouvoirs de vie et de mort, pôles de fraternité autant que de terreur, instruments des révolutions et matrices d'"un homme nouveau", ils sont des acteurs violents et positifs. Pour échapper à la dislocation, ils doivent, pour durer, refaire de l'intérieur et par un serment leur cohésion. Ils demeurent néanmoins assujettis à la rareté et tombent aux mains de Princes qui, bien que sortis de leur sein, les traitent en objets.

Dans son "anthropologie politique", Sartre distingue deux structures sociales de base: les collectifs et les groupes. Les premiers constituent le socle même de la vie sociale; ils représentent la forme sous laquelle les individus subissent passivement, sous l'effet de déterminations extérieures, un destin uniforme. Sécrétés par la rareté, les collectifs rassemblent les hommes, mais sans les unir. Le groupe, en revanche, se définit par son entreprise et par le mouvement constant d'intégration qui vise à en faire une praxis pure en extirpant de lui toute inertie. Dans le collectif, "une multiplicité discrète d'individus" agit; dans le groupe, cette multiplicité se résorbe et s'intègre par fusion. Le collectif "se définit par son être... ; c'est un objet matériel et inorganique du champ pratico-inerte" (307). Il induit la "dispersion", l'"affirmation pétrifiée" de l'espoir (307); le groupe suscite une révélation, une "Apocalypse". Le passage du collectif au groupe est un changement d'état: "dès ce moment, quelque chose est donné qui n'est ni le groupe ni la série, mais ce que Malraux a appelé, dans L'Espoir, l'Apocalypse, c'est-à-dire la dissolution de la série dans le groupe en fusion (391).

Χωρίς να ψάξω περισσότερο, έχω την εντύπωση ότι οι "ομάδες σε σύντηξη" είναι σωστή απόδοση, ενώ οι "ομάδες σε συγχώνευση" δεν είναι. Η "συγχώνευση" υπαινίσσεται συνήθως μια απλώς μηχανική συνένωση, οπότε γίνεται παραπλανητική.

Themis said:

Χωρίς να ψάξω περισσότερο, έχω την εντύπωση ότι οι "ομάδες σε σύντηξη" είναι σωστή απόδοση, ενώ οι "ομάδες σε συγχώνευση" δεν είναι. Η "συγχώνευση" υπαινίσσεται συνήθως μια απλώς μηχανική συνένωση, οπότε γίνεται παραπλανητική.

Click to expand...

Εγώ θα πάρω μια κάπως πιο ουδέτερη στάση:
α) από την πλευρά της αυθεντίας, έχουμε 2 καθηγητές πολιτικής φιλοσοφίας, Κουβελάκη (συγχώνευση) και Δημητράκο (σύντηξη).
β) ορολογικά, IMHO, πρέπει να ληφθεί υπόψη η προσήλωση του Σαρτρ στην περί υπαρξιακής υποκειμενικότητας αντίληψη (το υπαρξιακό υποκείμενο / Εγώ υπάρχει για τον εαυτό του και για την εκπλήρωση της ανεπανάληπτης ατομικότητάς του), οπότε είναι προτιμότερος ο όρος εκείνος που μας επιτρέπει να σκεπτόμαστε, ταυτόχρονα, το άτομο και ως μέλος ενός ενιαίου συνόλου και ως αυτόνομο, ξεχωριστό υπαρξιακό υποκείμενο (νομίζω ότι η συγχώνευση είναι πιο κοντά στην παραπάνω έννοια - είναι πιο διαδικαστική και όχι απαραιτήτως μη αντιστρεπτέα, νομίζω ότι κάτι παρόμοιο λες κι εσύ όταν μιλάς για μηχανική συνένωση, παρά τη διαφορετική άποψή σου).

Επί τη ευκαιρία, να προτείνω, με αρκετές επιφυλάξεις, μια πιθανή προσέγγιση στο προς μετάφραση απόσπασμα:

.. στο ότι το άτομο, ως ένα τρίτο μέρος, είναι συνδεδεμένο, μες στην ενότητα μιας μοναδικής πράξης (και, γι' αυτό, μιας μοναδικής αντιληπτικής άποψης), με το ενιαίο σύνολο των ατόμων ως αδιαχώριστων στιγμών μιας -μη ολοποιημένης- ολοποίησης, καθώς και ξεχωριστά με κάθε ένα άτομο ως ένα τρίτο μέρος: δηλαδή, μέσω της διαμεσολάβησης της ομάδας.

περι fusion

Έχω την εντύπωση οτι η λέξη που θα περιέγραφε καλύτερα το fusion του Sartre είναι η ''ένωση'' (με την ομάδα). Νοηματικά η συγχώνευση παραπέμπει σε κάτι αδιαφοροποίητο, ενώ ακριβώς το νόημα στο πέρασμα απόο το seriality στο fusion είναι η απαγκίστρωση από την ανωνυμία και από την αδιαφοροποίητη συνθήκη μη ύπαρξης του seriality σε μια αποσυγχώνευση με το πέρασμα στην ομάδα, την ένωση με αυτή.

dominotheory said:

Εγώ θα πάρω μια κάπως πιο ουδέτερη στάση:
α) από την πλευρά της αυθεντίας, έχουμε 2 καθηγητές πολιτικής φιλοσοφίας, Κουβελάκη (συγχώνευση) και Δημητράκο (σύντηξη).
β) ορολογικά, IMHO, πρέπει να ληφθεί υπόψη η προσήλωση του Σαρτρ στην περί υπαρξιακής υποκειμενικότητας αντίληψη (το υπαρξιακό υποκείμενο / Εγώ υπάρχει για τον εαυτό του και για την εκπλήρωση της ανεπανάληπτης ατομικότητάς του), οπότε είναι προτιμότερος ο όρος εκείνος που μας επιτρέπει να σκεπτόμαστε, ταυτόχρονα, το άτομο και ως μέλος ενός ενιαίου συνόλου και ως αυτόνομο, ξεχωριστό υπαρξιακό υποκείμενο (νομίζω ότι η συγχώνευση είναι πιο κοντά στην παραπάνω έννοια - είναι πιο διαδικαστική και όχι απαραιτήτως μη αντιστρεπτέα, νομίζω ότι κάτι παρόμοιο λες κι εσύ όταν μιλάς για μηχανική συνένωση, παρά τη διαφορετική άποψή σου).

Επί τη ευκαιρία, να προτείνω, με αρκετές επιφυλάξεις, μια πιθανή προσέγγιση στο προς μετάφραση απόσπασμα:

.. στο ότι το άτομο, ως ένα τρίτο μέρος, είναι συνδεδεμένο, μες στην ενότητα μιας μοναδικής πράξης (και, γι' αυτό, μιας μοναδικής αντιληπτικής άποψης), με το ενιαίο σύνολο των ατόμων ως αδιαχώριστων στιγμών μιας -μη ολοποιημένης- ολοποίησης, καθώς και ξεχωριστά με κάθε ένα άτομο ως ένα τρίτο μέρος: δηλαδή, μέσω της διαμεσολάβησης της ομάδας.

Click to expand...

Καλωσήρθες, eben. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σου. Δεν έχω την εξοικείωση που θα χρειαζόταν ώστε να έχω άποψη για την καλύτερη απόδοση. Θα προτιμούσα τη συγχώνευση αν ήταν να διαλέξω με βάση την ερμηνεία που διαβάζω στην παράγραφο εδώ («The “us” is constituted on a social level through the “look” of others; for example, Sartre’s look unites the gardener and the road-mender. Still, the union between these two is objective - the look gathers together the proximity that is given in the world. The unity of a group-in-fusion is also given [...]»). Ωστόσο, έχω γλωσσική / ορολογική άποψη: από τη στιγμή που ο συγγραφέας επέλεξε αυτόν τον όρο, εμείς θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε συγχώνευση και σύντηξη (το fusion προέρχεται από το λατινικό fundere, που μας έχει δώσει και το foundry «χυτήριο», αλλά και το... «φοντί»), για λόγους αντιστρεψιμότητας, για να αποφύγουμε τη σύγχυση (confusion ) με άλλες λέξεις που θα έπρεπε ή θα μπορούσαν να αποδοθούν με την «ένωση» και άλλες ορολογικές προτεραιότητες. Ελπίζω να μη διαφωνείς (ριζικά).

Σχετικά με τη σύνδεση/σύντηξη/fusion των ατόμων σε γκρουπ, και τον Sartre.

Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η σωστή λέξη/απόδοση (για το fusion) εδώ - αλλά νομίζω οτι ο τελικός στόχος και το κίνητρο εδώ για τη συνεργατική/ομαδική προσπάθεια είναι η πραγματοποίηση μιας συμμαχίας/αλληλεγγύης/ συνεργασίας, μέσω της οποίας τα συμφέροντα κάθε ατόμου χωριστά θα μπορούν να προστατευτούν, σεβαστούν και διατηρηθούν.

Σύμφωνα με τον Sartre .. από τα λίγα που κατάλαβα.
Νομίζω ότι σε αυτά τα είδη συνεργασίας θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό και ιδιοτελές κίνητρο - αφού τα άτομα θα μπορούν να επιτύχουν κάτι για τον εαυτό τους, με την προσχώρησή/προσφυγή τους σε μια ομάδα, που δεν θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει από μόνα τους - ένα αμοιβαίο όφελος βασισμένο στον σεβασμού του ατόμου.


As a crude analogy - re: this fusion.
It's like the coalition of sovereign states, e.g., of the "willing", recently, for a common cause (oil supply/cheap oil) against a common enemy (higher oil prices/shortage of oil).

eben said:

Έχω την εντύπωση οτι η λέξη που θα περιέγραφε καλύτερα το fusion του Sartre είναι η ''ένωση'' (με την ομάδα). Νοηματικά η συγχώνευση παραπέμπει σε κάτι αδιαφοροποίητο, ενώ ακριβώς το νόημα στο πέρασμα απόο το seriality στο fusion είναι η απαγκίστρωση από την ανωνυμία και από την αδιαφοροποίητη συνθήκη μη ύπαρξης του seriality σε μια αποσυγχώνευση με το πέρασμα στην ομάδα, την ένωση με αυτή.

Click to expand...

Καλησπέρα, eben, και συγγνώμη για την αργοπορία, αλλά δεν υπάρχει πάντα ο απαραίτητος χρόνος για μια -προσπάθεια για μια- κάπως εμπεριστατωμένη απάντηση. Επίσης, ζητώ συγγνώμη για την όποια αποτομία του κειμένου που ακολουθεί, η οποία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη βιασύνη - δεν υπάρχει καμία διάθεση αφ' υψηλού αντιμετώπισης και εύκολης απόρριψης και θα χαρώ πολύ να διαβάσω την άποψή σου.

Αρχικά να πω ότι πολύ καλή απάντηση, ειδικά όσον αφορά τη γλωσσολογική/ορολογική διάσταση του θέματος, νομίζω πως έχει ήδη δώσει ο nickel. Να συμπληρώσω ότι, όπως προσπάθησα να δείξω και νωρίτερα, ο μαρξιστής Σαρτρ της Κριτικής παραμένει πρώτα απ' όλα υπαρξιστής και μετά οτιδήποτε άλλο. Η ένωση, τώρα, συνεπάγεται (ή, έστω, υποδηλώνει) μια κάποια προμελέτη, μια κάποια επίσημη συμφωνία, μια κάποια παραχώρηση ατομικών ελευθεριών. Δεν είναι ακριβώς αυτό για το οποίο προσπαθεί να μιλήσει ο Σαρτρ. Στο group-in-fusion διαφυλλάσεται η αυθορμησία και η υποκειμενικότητα - δημιουργείται μια συλλογική μονάδα (the common individual) μέσα από μια συμφωνία ελεύθερων θελήσεων που προκύπτει κάτω από συγκεκριμένες ευνοϊκές συνθήκες για κάτι τέτοιο (εδώ, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η κατανόηση της έννοιας της situation). Γι' αυτό και ξεπερνιέται η σειριακότητα (ο καθορισμός από εξωτερικούς παράγοντες, που αποπροσωποποιούν τον άνθρωπο, υποβιβάζουν τις λειτουργίες της ζωής σε μηχανικές διαδικασίες και εμποδίζουν την αυθεντική επικοινωνία). Στη διαφορετική περίπτωση, όπου το άτομο θα ενωνόταν με την (ήδη καθορισμένη) ομάδα, θα ήταν και πάλι ετεροκαθοριζόμενο (από τους προκαθορισμένους κανόνες της ομάδας).

Με πιο απλά λόγια: Ο Σαρτρ δίνει το παράδειγμα ενός λεωφορείου, όπου οι επιβάτες, από ανώνυμοι άγνωστοι, εισέρχονται σε μια ευφρόσυνη κατάσταση, όπου διαλέγονται ελεύθερα, καταργώντας το κενό διάστημα της σιωπής που τους χώριζε (και ό,τι άλλο μπορεί να συμβαίνει αυτό), πείθουν τον οδηγό να βγει από την κανονική διαδρομή για να αφήσει τον καθένα στο σπίτι του, βοηθούν με πολλή ευχαρίστηση μιαν ηλικιωμένη γυναίκα με αναπηρικό καροτσάκι να κατέβει από το λεωφορείο και να μπει στο σπίτι της κλπ. Δηλαδή, είναι πολύ σημαντικά τα στοιχεία της αυθορμησίας (spontaneity) και της ταυτόχρονης (διυποκειμενικής) διαμόρφωσης της ομάδας ως συλλογικότητας αποτελούμενης από ελεύθερες, ισότιμες, αλληλέγγυες, απαραβίαστες προσωπικότητες. Δηλαδή, δε συμβαίνει κάποια ένωση (ως εκ των προτέρων σχεδιασμένη), αλλά καλλιεργείται μια συνθήκη ενότητας.

Δυο λόγια για κάποια σχετικά προβλήματα: οι θέσεις αυτές (για τα groups-in-fusion) είναι εξαιρετικά μελετημένες και λεπτοδουλεμένες και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το βάθος της κριτικής αντίληψης και τη διορατικότητά του Σαρτρ (γι' αυτό το τελευταίο, βλ. Μάης '68), ωστόσο είναι σε μεγάλο βαθμό θεωρητικές προτάσεις που σχετίζονται στενά με τη σκέψη μεγάλων στοχαστών της νεωτερικότητας όπως ο Χέγκελ και ο Μαρξ και αναφέρονται περισσότερο σ' ένα ιδανικό μέλλον παρά στην εμπειρία του παρελθόντος και, γι' αυτό, είναι αρκετά δύσκολο να γίνουν αντιληπτές εάν προβληθούν επάνω σ' οτιδήποτε μπορεί να αποτελεί μια ρεαλιστική άποψη περί ιστορικής διαμόρφωσης της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας για τον σύγχρονο (μετανεωτερικό) άνθρωπο. Πιο απλά: ωραία πράγματα (και, εν πολλοίς, σωστά, IMHO), αλλά παραμένουν στη θεωρία μέχρι στιγμής και, επειδή αυτή η θεωρία είναι πολυσύνθετη, χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για μια ολοκληρωμένη άποψη (δεν τολμώ να μιλήσω για ερμηνεία και μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για ερμηνείες).

Για τη σύντηξη: γοητευτική, πολύ γοητευτική, εύηχη ως λέξη και συναρπαστική ως εικόνα, ωστόσο, για τους λόγους που ανέφερα και γι' αυτούς που αναφέρει ο nickel, πιστεύω ότι η συγχώνευση ταιριάζει ή, έστω, βοηθά τον Έλληνα αναγνώστη να έχει μια κάπως σωστότερη εντύπωση, γιατί καθιστά σαφώς πιο ευδιάκριτο το άτομο εντός της ομάδας. Πιο απλά: νομίζω πως, όταν μιλάς για σύντηξη σκέφτεσαι ένα κράμα (την ομάδα δηλαδή στην περίπτωσή μας), ενώ όταν μιλάς για συγχώνευση σκέφτεσαι τα επιμέρους (νοητικό πείραμα: σκεφτείτε, π.χ., τη συγχώνευση πληθυσμών / φυλών / υπηρεσιών / επιχειρήσεων / ταμείων / τραπεζών / εταιρειών / δημόσιων υπηρεσιών κλπ).
Από τα σχετικά λήμματα του ΛΚΝ:
συγχώνευση: η ενέργεια του συγχωνεύω, η συνένωση ομοειδών στοιχείων σε ένα: ~ επιχειρήσεων / τραπεζών / εταιρειών / δημόσιων υπηρεσιών. H ~ δύο συμφώνων σε ένα (κ και σ σε ξ).
συντήκω: (επιστ.) λιώνω μαζί διάφορες ύλες, για να σχηματιστεί ένα κράμα.
http://www.greek-language.gr/greekL...triantafyllides/search.html?lq=συγχώνευση&dq=
http://www.greek-language.gr/greekL...a/triantafyllides/search.html?lq=+συντήκω&dq=

Να προσθέσω ότι, πιθανότατα, όποιες/οι ενδιαφέρονται για τα υπό εξέταση ζητήματα (και πολλά άλλα τέτοιου είδους), θα τη βρουν ενδιαφέρουσα μια διαδικτυακή βολτίτσα στον παρακάτω ιστότοπο:
http://plato.stanford.edu/entries/sartre/

dominotheory said:

Για τη σύντηξη: γοητευτική, πολύ γοητευτική, εύηχη ως λέξη και συναρπαστική ως εικόνα, ωστόσο, για τους λόγους που ανέφερα και γι' αυτούς που αναφέρει ο nickel, πιστεύω ότι η συγχώνευση ταιριάζει ή, έστω, βοηθά τον Έλληνα αναγνώστη να έχει μια κάπως σωστότερη εντύπωση, γιατί καθιστά σαφώς πιο ευδιάκριτο το άτομο εντός της ομάδας. Πιο απλά: νομίζω πως, όταν μιλάς για σύντηξη σκέφτεσαι ένα κράμα (την ομάδα δηλαδή στην περίπτωσή μας), ενώ όταν μιλάς για συγχώνευση σκέφτεσαι τα επιμέρους (νοητικό πείραμα: σκεφτείτε, π.χ., τη συγχώνευση πληθυσμών / φυλών / υπηρεσιών / επιχειρήσεων / ταμείων / τραπεζών / εταιρειών / δημόσιων υπηρεσιών κλπ).
Από τα σχετικά λήμματα του ΛΚΝ:
συγχώνευση: η ενέργεια του συγχωνεύω, η συνένωση ομοειδών στοιχείων σε ένα: ~ επιχειρήσεων / τραπεζών / εταιρειών / δημόσιων υπηρεσιών. H ~ δύο συμφώνων σε ένα (κ και σ σε ξ).
συντήκω: (επιστ.) λιώνω μαζί διάφορες ύλες, για να σχηματιστεί ένα κράμα.
http://www.greek-language.gr/greekL...triantafyllides/search.html?lq=συγχώνευση&dq=
http://www.greek-language.gr/greekL...a/triantafyllides/search.html?lq=+συντήκω&dq=

Click to expand...

Νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ίσως πρόκειται για μια άνιση/υποκειμενική συγχώνευση - ανάλογα με τους επιμέρους ρόλους εντός της ομάδας.

Στην περίπτωση του λεωφορείου, ο οδηγός του λεωφορείου (αν υποθέσουμε ότι είναι, επίσης, και μέλος της ομάδας) θα έχει προφανώς ένα μεγαλύτερο ρόλο να παίξει.
Η ζωή του μπορεί ακόμη και να ορίζεται από αυτόν τον ρόλο - ενώ τα υπόλοιπα μέλη μπορεί να είναι, ουσιαστικά, τίποτα περισσότερο από επιβάτες, και να αποκομίζουν τα οφέλη τους ως μέλη, χάνοντας λίγο ή καθόλου από την ατομική τους ελευθερία (μπορεί ακόμη και να κερδίσουν λίγο περισσότερη, καθώς δεν θα χρειάζονται πλέον να περπατήσουν).

Οι ατομικές ελευθερίες χάνονται σε ορισμένους βαθμούς και σε ατομική βάση καθώς η προσοχή εκτρέπεται στην κοινή προσπάθεια της ομάδας.

pontios said:

Νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ίσως πρόκειται για μια άνιση/υποκειμενική συγχώνευση - ανάλογα με τους επιμέρους ρόλους εντός της ομάδας.

Στην περίπτωση του λεωφορείου, ο οδηγός του λεωφορείου (αν υποθέσουμε ότι είναι, επίσης, και μέλος της ομάδας) θα έχει προφανώς ένα μεγαλύτερο ρόλο να παίξει.
Η ζωή του μπορεί ακόμη και να ορίζεται από αυτόν τον ρόλο - ενώ τα υπόλοιπα μέλη μπορεί να είναι, ουσιαστικά, τίποτα περισσότερο από επιβάτες, και να αποκομίζουν τα οφέλη τους ως μέλη, χάνοντας λίγο ή καθόλου από την ατομική τους ελευθερία (μπορεί ακόμη και να κερδίσουν λίγο περισσότερη, καθώς δεν θα χρειάζονται πλέον να περπατήσουν).

Οι ατομικές ελευθερίες χάνονται σε ορισμένους βαθμούς και σε ατομική βάση καθώς η προσοχή εκτρέπεται στην κοινή προσπάθεια της ομάδας.

Click to expand...

Αγαπητέ Πόντιε, εσύ καλά τα λες από την πλευρά σου, αλλά νομίζω ότι κάνεις ένα μεθοδολογικό λάθος: κρίνεις τις θέσεις του Σαρτρ με όρους και λογική θεωρίας παιγνίων (χαρακτηριστική η φράση αποκομίζουν τα οφέλη τους), τουτέστιν βάζεις τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα.
Σε άμεση συνάρτηση με το ζήτημα αυτό βρίσκεται κάτι που αναφέρθηκε προηγουμένως:

Δυο λόγια για κάποια σχετικά προβλήματα: οι θέσεις αυτές (για τα groups-in-fusion) είναι εξαιρετικά μελετημένες και λεπτοδουλεμένες και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το βάθος της κριτικής αντίληψης και τη διορατικότητά του Σαρτρ (γι' αυτό το τελευταίο, βλ. Μάης '68), ωστόσο είναι σε μεγάλο βαθμό θεωρητικές προτάσεις που σχετίζονται στενά με τη σκέψη μεγάλων στοχαστών της νεωτερικότητας όπως ο Χέγκελ και ο Μαρξ και αναφέρονται περισσότερο σ' ένα ιδανικό μέλλον παρά στην εμπειρία του παρελθόντος και, γι' αυτό, είναι αρκετά δύσκολο να γίνουν αντιληπτές εάν προβληθούν επάνω σ' οτιδήποτε μπορεί να αποτελεί μια ρεαλιστική άποψη περί ιστορικής διαμόρφωσης της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας για τον σύγχρονο (μετανεωτερικό) άνθρωπο. Πιο απλά: ωραία πράγματα (και, εν πολλοίς, σωστά, IMHO), αλλά παραμένουν στη θεωρία μέχρι στιγμής και, επειδή αυτή η θεωρία είναι πολυσύνθετη, χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για μια ολοκληρωμένη άποψη (δεν τολμώ να μιλήσω για ερμηνεία και μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για ερμηνείες).

Αν θέλεις τη γνώμη μου, νομίζω ότι ο Σαρτρ ουδόλως ενδιαφερόταν για την ποσοτική καταμέτρηση των επιμέρους ωφελειών, μάλλον είχε στον νου του μια εκστατική κατάσταση ελευθερίας όπου τα άτομα/πρόσωπα κατά κάποιον τρόπο συντονίζονται, ακριβώς γιατί βρίσκουν το πρόσωπό τους (παύουν να είναι χειραγωγούμενα/ετεροκαθοριζόμενα άτομα-αριθμοί) και γιατί αναγνωρίζονται ως πρόσωπα. Όντως, αυτό το κατά κάποιον τρόπο ήταν και παραμένει ένα θολό σημείο (το να δημιουργηθεί δηλαδή μια ρεαλιστική/πραγματιστική θεωρία για το πώς φτάνουμε ως εκεί), αλλά νομίζω ότι είναι αδύνατο να ξεκαθαριστεί με λογική θεωρίας παιγνίων. Μόνο να αναλυθεί και να αναιρεθεί (καθότι υπάρχουν ριζικά διαφορετικές παραδοχές στη θεμελίωση των δυο θεωριών ως κοσμοαντιλήψεων).

Όσον αφορά περισσότερο ρεαλιστικές/πραγματιστικές απόψεις που προσπαθούν να θεμελιώσουν λογικά μια συνθήκη εναρμόνισης ατομικού και κοινωνικού (αλληλέγγυας/ειρηνικής/μη ανταγωνιστικής συνύπαρξης), μια ματιά στον Χάμπερμας μάλλον αξίζει τον κόπο.

Ευχαριστώ, dominotheory, για τον χρόνο που αφιέρωσες (εκτιμώ που μου απαντήσεις σε βάθος).

Νομίζω ότι μπέρδεψα to group-in-fusion με την οργανωμένη ομάδα/organized or pledged group (δες το παρακάτω απόσπασμα).

"However, while being a member of an organized group enhances the individual’s practical freedom, Sartre recognizes that the organized group will, logically,give rise to structures that will subsequently constrain the individual’s practical freedom. The different functions of the organized group help establish a permanent unifying common bond between all its members. But while the organized group privileges the individual’s praxis over the function, the reification of these functions will lead to the alienation of the individual from his practical freedom."

I thought the different functions/roles (referred to above) meant there was an associated loss/constraining of individual freedom (based on the different demands of these roles, i.e., the more demanding the role, the greater the loss of freedom) within the fused group (whereas, the above was in fact in referring to the "organized group").

Sartre was the wolf and I was the lamb (and I wasn't referring to game theory - it was just a mistake). :)