Πιστεύω ότι πιο πιθανόν είναι να δούμε κατάργηση της ανάγκης για μετάφραση από συρρίκνωση του γλωσσικού καμβά, παρά λόγω της δυνατότητας των υπολογιστών να μεταφράζουν. Η μετάφραση από μηχανή θα συνεχίσει να είναι προβληματική, για δυο σημαντικούς λόγους: ευθύνη, νοημοσύνη. Τι πάει να πει αυτό; Πρακτικά ένας υπολογιστής μπορεί σήμερα να βγάλει στατικά ή να εκδώσει δελτίο καιρού ή να υπογράψει συμβόλαια· και η λίστα είναι μεγάλη. Όμως θέλουμε τον παράγοντα ευθύνης σε όσες δουλειές το απαιτούν. Κακές, λανθασμένες επιλογές, δεν μπορούν να χρεωθούν στον υπολογιστή, γιατί ο υπολογιστής είναι μηχάνημα. Δεν υπάρχει άτομο να αναλάβει την ευθύνη, πράγμα που οι κοινωνίες μας το απαιτούν για διάφορους λόγους. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της αυτόματης μετάφρασης είναι πως θα είναι πάντα κουτσή χωρίς την αδελφή της, την τεχνητή νοημοσύνη. Όσο καλά κι αν λειτουργεί ένας parser, η μετάφραση δεν είναι μαθηματική ρουτίνα. Όσες ψευδοπροσωπικότητες και να φτιάξεις για να συνοδεύουν το μεταφραστικό πρόγραμμα, δεν θα πετύχεις την ύπαρξη πραγματικών επιλογών. Ο άνθρωπος μεταφραστής κάνει επιλογές βάσει βιωμάτων, προσωπικότητας, εμπειρίας αλλά και στιγμής. Δεν είναι δεδομένο ότι θα πάρεις την ίδια απάντηση στο ίδιο κείμενο, από τον ίδιο μεταφραστή, σε δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές. Κι αυτό γιατί σαν άνθρωποι αλλάζουμε γνώμη και επηρεαζόμαστε από χίλια δυο πράγματα. Ο άνθρωπος μεταφραστής χρησιμοποιεί το μυαλό του. Μπορεί να μεταφράσει ολόκληρο βιβλίο και στο τέλος του να αποφασίσει ότι η Χ λέξη αποδίδεται καλύτερα με την Υ, στην προκειμένη περίπτωση, πράγμα που μπορεί να καταλάβει ακόμα και προς το τέλος του μεταφραζόμενου έργου. Η συσχετιστική λογική του μπορεί να πάει σελίδες πίσω κι έτσι μια παράγραφος στην μέση του βιβλίου να επηρεάζεται από μια παράγραφο της αρχής του. Για έναν υπολογιστή, προς το παρόν αυτό σημαίνει υπολογιστική δύναμη που δεν έχουν ούτε οι γεωκλιματικοί σέρβερ.