Μη βάζετε ενωτικό μετά το «μη»! Ή μήπως…

Όλο και πιο συχνά βλέπω αυτόν τον… αγγλισμό — και μάλιστα από σοβαρές γραφίδες: να μπαίνει ένα ενωτικό μετά από το μόριο μη για να το ενώσει με τον ονοματικό τύπο (το επίθετο ή το ουσιαστικό) που το ακολουθεί, για να δείξει ότι έχουμε μία λέξη αλλά δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να φτιάξουμε άρνηση με ένα στερητικό α(ν)– κολλημένο στην αρχή του ονόματος.

Έχουμε δει την πρόταση για ενωτικό και σε άλλες περιπτώσεις που θέλουμε να… συσφίξουμε τις σχέσεις των λέξεων, π.χ. στην περίπτωση των κτητικών/εγκλιτικών (ο πατέρας-μου). Εκεί δεν πέρασε, δεν θέλαμε να γεμίσουμε το κείμενό μας με γραμμούλες. (Πάντως, ο Θεοδόσης Τάσιος το εφαρμόζει κανονικότατα στα κείμενά του.)

Στα γαλλικά, αν δεν κάνω λάθος, ενωτικό μπαίνει στα ουσιαστικά, αλλά όχι στα επίθετα, π.χ. η ΜΚΟ (μη κυβερνητική οργάνωση) είναι Organisation non gouvernementale, ενώ για το κίνημα των αδεσμεύτων βλέπουμε: non-alignement, mouvement des non-alignés, la sécurité des pays non alignés.
Ισπανικά: Organización no gubernamental, El Movimiento de Países No Alineados
Ιταλικά: Organizzazione non governativa, Il Movimento dei Non-Allineati
Με άλλα λόγια, μπερδεψοδουλειές.

Για αυτή τη χρήση του μορίου μη (που ποτέ αυτό δεν γίνεται μην) γράφει το ΛΚΝ:


Να σημειώσω ότι το μη δεν μοιάζει με το στερητικό α(ν)– ή τα εγκλιτικά στο ότι τονίζεται στο διάβασμα. Επίσης διαφέρει από το αγγλικό non- επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο του εφόσον έχει προηγηθεί το όνομα (π.χ. για αρχάριους και μη).

Από την άλλη, θα μπορούσαν οι οπαδοί του ενωτικού να υποστηρίξουν ότι, όπως στα αγγλικά έχουμε χωριστές λέξεις με το non (με ενωτικό ή κολλημένες: non-infectious, nonentity), έτσι και στα ελληνικά σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. μη κυβερνητικές οργανώσεις, μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, η μη ύπαρξη, η μη ανανέωση) έχουμε νέες λεξικές μονάδες που θα έπρεπε να βρουν τη θέση τους στα λεξικά, σαν ξεχωριστά λήμματα, έστω και σαν αποσπασμένα λήμματα στο κάτω μέρος των σελίδων του ΛΝΕΓ. Αν χρησιμοποιούσαμε ενωτικό σε αυτές μόνο τις περιπτώσεις, θα ήταν πιο εύκολο να απομονώσουμε αυτές τις λεξικές μονάδες στα σώματα κειμένων.

Είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια διάκριση; Επιδεικνύουμε κατανόηση όταν πέφτουμε πάνω σ’ ένα τέτοιο ενωτικό; Ή το διαγράφουμε σαν κακό αγγλισμό; (Σίγουρα, δεν θα ήθελα να δω μπροστά μου ένα «το μη-χείρον βέλτιστον».)

Να προσθέσω ότι με ενοχλεί απίστευτα όταν οι αγγλόφωνοι γράφουν «the have nots» χωρίς το ενωτικό. Άλλο το To Have and Have Not και άλλο το the have-nots. Θα πρέπει να πάρουμε απόφαση κι εμείς πώς θα γράφουμε τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες. Και να τους βάλουμε κάποια στιγμή και στα λεξικά.

nickel said:

Είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια διάκριση; Επιδεικνύουμε κατανόηση όταν πέφτουμε πάνω σ’ ένα τέτοιο ενωτικό; Ή το διαγράφουμε σαν κακό αγγλισμό; (Σίγουρα, δεν θα ήθελα να δω μπροστά μου ένα «το μη-χείρον βέλτιστον».)

Click to expand...

Δύσκολα μας βάζεις, Νίκελ. Εγώ δεν είμαι έτοιμος, δεν επιδεικνύω κατανόηση και το διαγράφω σαν κακό αγγλισμό (ή γενικότερα ξενισμό). Θυμάμαι όμως - δυστυχώς χωρίς τα συγκεκριμένα παραδείγματα - ότι μου έχει τύχει να το χρησιμοποιήσω. Ο λόγος ήταν, φυσικά, η σωτηρία του νοήματος ή, μετριοπαθέστερα, η σαφήνεια. Τις περισσότερες φορές μπορούμε να αποφύγουμε τέτοιου είδους διλήμματα. Αν όμως είναι να μακαρονιάσει το πράγμα, είναι (σπάνια) δυνατόν να μην προτιμήσουμε την τροποποίηση της διατύπωσης του πρωτοτύπου. Νομίζω ότι η κλασική περίπτωση είναι το "μη" μπροστά από δύο τουλάχιστον επίθετα/ ουσιαστικοποιημένα επίθετα/ ουσιαστικά, τα οποία συνήθως είτε συνδέονται με το "και" ή (αν είναι περισσότερα από δύο) με κόμμα(τα) και το "και", είτε παρατίθενται ασύνδετα. Είναι δυνατόν να προκύψει ασάφεια ως προς το αν το "μη" αναφέρεται μόνο στο πρώτο ή σε όλα. Αν πω "ο μη μίζερος και εξηνταβελόνης", ουδέν πρόβλημα. Το νόημα καθιστά σαφές ότι το "μη" αναφέρεται και στα δύο. Αλλά, για να συνεχίσω την επινόηση πρόχειρων παραδειγμάτων, αν πω "ο μη πολίτης και φορολογούμενος", μόνο τα συμφραζόμενα μπορούν να δώσουν βεβαιότητα για το αν ο μη πολίτης πληρώνει φόρους ή όχι. Αν δεν τη δίνουν και το συντακτικό σχήμα παραμείνει ως έχει, υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αν πω "ο μη φορολογούμενος πολίτης", θα μπορούσε να νοηθεί είτε ο πολίτης που δεν φορολογείται είτε εκείνος που δεν είναι φορολογούμενος πολίτης. Αν πω "ο μη ντεφαιτιστής επαναστάτης", θα ήταν δυνατόν να νοηθεί είτε ο εκείνος που δεν είναι ντεφαιτιστής επαναστάτης είτε εκείνος τον οποίο ο συγγραφέας θεωρεί επαναστάτη και τον προσδιορίζει σαν "μη ντεφαιτιστή", γιατί θεωρεί ότι υπάρχουν και άλλοι που είναι. Βέβαια, όπως ανέφερα, στο 99% των περιπτώσεων όπου τα συμφραζόμενα δεν βοηθάνε, το πρόβλημα παρακάμπτεται με άλλο τρόπο.

Εν κατακλείδι: είμαι κατά του ενωτικού, εκτός αν η χρήση του υπαγορεύεται από τις γενικές και υπερισχύουσες αρχές της νοηματικής ορθότητας και της σαφήνειας.

Εδώ και δύο χρόνια που έχω αναδείξει το θέμα (http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?p=14766#post14766) έχω κάνει μια πρόταση που, απ' ό,τι φαίνεται, συνεχίζει να παραμένει υπερβολικά ρηξικέλευθη για να γίνει αποδεκτή ή, έστω, να αντιμετωπιστεί ως βιώσιμη:

nickel said:

Θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τις παλιές χρήσεις (με ή χωρίς το «ακόμη»). Αλλά γιατί; Αφού και έχει μεταφραστεί πιστά ο όρος και το ανύφαντος αντιστοιχεί στο unwoven.

Click to expand...

Το ερώτημά μου για τη δόκιμη απόδοση του nonwoven απαντήθηκε και ευχαριστώ. Ωστόσο, ο λόγος που έκανα ένα σχόλιο σχετικά με την απόδοση του προθήματος non- ήταν η τεράστια απόσταση που χωρίζει το εύχρηστο της χρήσης του στην αγγλική από το δύσχρηστό της στην ελληνική — γεγονός που άλλωστε θέλησα να τονίσω (και τη συζήτηση σχετικά με αυτό να προκαλέσω) λέγοντας:

Zazula said:

Οι Άγγλοι είναι ωραίοι και κοτσάρουν το non για παραγωγικότατες συνθέσεις χωρίς ενωτικό. Το αντίστοιχο μη στην ελληνική είναι ίσως από τα πιο άβολα πράγματα που μπορεί να 'χει να διαχειριστεί κάποιος. Και γιατί να μη χρησιμοποιούμε το α(ν(α))- ως πρόθημα που να αποδίδει το non, αφού είναι πολύ πιο εύχρηστο; Να πούμε, δηλαδή, ανύφαντος ή κάτι τέτοιο;

Click to expand...

Αντιλαμβάνομαι ότι τα προθήματα α(ν)- και αντ(ι)- είναι τις περισσότερες φορές αναντίστοιχα του non-, οπότε καθίσταται αναγκαίο να καταφύγουμε στο μη (αυτό, άλλωστε, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις και το ακριβές / σωστό). Όμως, και προς επίρρωση των όσων είπα στο προηγούμενο σχόλιό μου, να επισημάνω ότι οι σχηματισμοί με το μη έχουν την τάση να μη λημματογραφούνται στο βαθμό που συμβαίνει με τους αντίστοιχους που συνθέτονται με το στερητικό α(ν)- κ.τ.ό. Ψάχνω, έτσι, να δω τι πράττουν οι λεξικογράφοι με το μη+οτιδήποτε και βρίσκω τα ακόλουθα:

ΛΝΕΓ (2006): μη με λησμόνει, μη μου άπτου (αμφότερα άσχετα με το θέμα μας εδώ), Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (μόνον ως παράδειγμα στο λήμμα μη — καμία λημματογράφηση ούτε για το μη κυβερνητικός ούτε για το αρκτικόλεξο ΜΚΟ, πράγμα που θεωρώ παράλειψη του ΛΝΕΓ)

Τα ΛΚΝ και ΛΣΓ (όπως κι όλα τα λεξικά που ακολουθούν) περιλαμβάνουν τα μη με λησμόνει και μη μου άπτου.

Κριαράς (1998): πέρα από τα παραπάνω, μη πόλεμος (μόνον ως παράδειγμα στο λήμμα μη), ενώ λημματογραφούνται και τέσσερις φράσεις που αρχίζουν με μη.

Βοσταντζόγλου: κι εδώ λημματογραφούνται εφτά φράσεις κι εκφράσεις που αρχίζουν με μη, καθώς επίσης και τα μη περαιτέρω, μη τάχα, μη τυχόν, μη χειρότερα.

Τα ερώτημά μου είναι γιατί να μη σχηματίζεται η νέα λέξη με το μη ως πρόθημα (κι όχι το μη να προηγείται ως ξέχωρη λέξη και να στέκεται άχαρα μόνο του); Έχουμε τόσες λέξεις όπου το μη έχει κολλήσει εδώ και αιώνες με τη δεύτερη λέξη που το ακολουθούσε (όπως στα μήτε, μηδέ, μήπως και σε τόσα άλλα — αλλά και μημουαπτισμός), οπότε γιατί να μη λέμε λογουχάρη μητυχόν ή μηκυβερνητικός; Πιστεύω ότι ίσως έτσι θα αρχίσουν επιτέλους να λημματογραφούνται οι λέξεις μη+κάτι, των οποίων η έλλειψη από τα λεξικά μας είναι αδικαιολόγητη.

Θα ήθελα να μπορώ να βρίσκω στο λεξικό μου λέξεις όπως: μη αεριζόμενος, μη αναγνώριση, μη αναστρέψιμος, μη ανταγωνιστικός, μη αντικειμενικός, μη αποδομούμενος, μη αποδοχή, μη αποκλεισμός, μη αποτρεπόμενος, μη βία, μη βυθιζόμενος, μη γραμμικός, μη διάκριση, μη διαπραγματεύσιμος, μη διαχωριζόμενος, μη εγγυημένος, μη εκμεταλλεύσιμος, μη εκπίπτων, μη εκτέλεση, μη εκχωρίσιμος, μη ελεγχόμενος, μη εμπλοκή, μη εμπορεύσιμος, μη εξαγοράσιμος, μη εξαιρούμενος, μη επέμβαση, μη επικάλυψη, μη επιστήμη, μη επιστρεφόμενος, μη επιχειρησιακός, μη εργάσιμος, μη ευκλείδειος, μη εύφλεκτος, μη καταστροφικός, μη κερδοσκοπικός, μη κυβερνητικός, μη λειτουργικός, μη μαγνητικός, μη μεταλλικός, μη μεταφερόμενος, μη μηδενικός, μη μόνιμος, μη νοσογόνος, μη οικονομικός, μη οργανωμένος, μη παραγωγικός, μη παραμετρικός, μη περιοριστικός, μη πλεύσιμος, μη πληθωριστικός, μη πόλεμος, μη προγραμματισμένος, μη προφορικός, μη πρωτεϊνικός, μη πτητικός, μη πτυχιούχος, μη πυρηνικός, μη στεροειδής, μη συμβατικός, μη συμψηφισμός, μη συνδικαλισμένος, μη συνεργάσιμος, μη σωρευτικός, μη τακτικός, μη τοκοφόρος, μη τράπεζα, μη τρέχων, μη τρόφιμα, μη υλικός, μη υφασμένος, μη χρηματικός — αλλά και αρκετές άλλες που γεννιούνται καθημερινά στην ορολογία των επιστημών καθώς και στο λεξιλόγιο όλων μας, και των οποίων η σημασία δεν είναι πάντα και τόσο αυτονόητη. :)


Η απόρριψη (από τον Νίκελ) της πρότασης για δημιουργία προθήματος από το μη βασίζεται στο επιχείρημα ότι το μη αυτό τονίζεται με ξεκάθαρο τρόπο. Κατά τη γνώμη μου αυτό το επιχείρημα δεν είναι αρκετό (όπως εν γένει δεν αρκούν και όλα τα επιχειρήματα που αφορούν το πώς εκφέρονται οι λέξεις και οι συνδυασμοί τους από τους ομιλητές) για τον εξής λόγο: Είναι υποκειμενικό. Πόσα θέματα έχουμε με την εκφορά της συνίζησης, με τον αριθμό των συλλαβών σε κάποιες λέξεις, με τον εφιάλτη του τελικού -ν (ο οποίος γεννήθηκε από τη διαστροφική εμμονή να πρέπει σώνει και καλά η γραφή να απεικονίζει την —ούτως ή άλλως υποκειμενική— ύπαρξή του στον προφορικό λόγο —αν δηλαδή λέμε τη μπότα ή την μπότα—, πράγμα για το οποίο ποτέ των ποτών δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε όλοι διότι απλούστατα δεν το λέμε όλοι το ίδιο κι ούτε πρόκειται ποτέ να το πούμε όλοι το ίδιο, δημιουργώντας έτσι τον πιο άχρηστο κανόνα τής ελληνικής γραμματικής και τις πιο χαμένες ανθρωποώρες στη διδασκαλία της) κ.ά. Κι έτσι ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε αν όλοι ανεξαιρέτως λέμε μή [κενό] βία ή μηβία, οπότε είναι ανεδαφική και η θέσπιση κανόνων επί τη βάσει τού πώς εκφέρει τι εκείνος που ορίζει τους κανόνες.

Επομένως, στα πλαίσια της προαναφερθείσας πρότασης, το ενωτικό που συνδέει το μη με τον όρο που ακολουθεί θα αποτελέσει μια χρηστικότατη γέφυρα ώστε οι χρήστες της γλώσσας να αρχίσουν να εμπεδώνουν τη σκοπούμενη κατάληξή του σε πρόθημα, προκειμένου αυτή να προκύψει σταδιακά (άλλωστε το ίδιο συμβαίνει και στην αγγλική: κατά κανόνα δύο όροι συμπλέκονται αρχικά με ενωτικό και στο τέλος καταλήξουν μία λέξη).

Ξεκίνησα να γράφω μια απάντηση επηρεασμένη από το μηάδικο, καθώς φαίνεται, του σκεπτικού του Ζαζ. Ενθουσιασμένος, πήγα και να προσθέσω στα παραδείγματα των λέξεων με πρώτο συνθετικό (κατά τα μήπως, μήτε, μηδέ κλπ) το μήγαρις του εθνικού μας ποιητή.

Μετά όμως τα ξανασκέφτηκα: Εδώ υπάρχει μηασφαλής παραλληλισμός, που θα λέγαμε με βάση τις αρχές της λογικής σκέψης. Σε όλες αυτές τις λέξεις δεν έχουμε σύνθετα με το αρνητικό μη που μας προβληματίζει εδώ. Ναι· η σύνθεση είναι δυνατή και έχει γίνει, αλλά δεν είναι διαφορετικές οι έννοιες;

Παρόλα αυτά και παρ' όλα τ' άλλα, το θέμα είναι υπαρκτό. Το ενωτικό με ενοχλεί (με ενοχλεί και στα γραπτά του Τάσιου, παρά τη λογική και τη χρηστικότητα της μεθόδου του). Είναι όλα τελικά τόσο πολύ θέμα συνήθειας; Και μη πως πρέπει, αν μητιάλλο, να δοκιμάζουμε κάποια πράγματα, τουλάχιστον στον άτυπο γραπτό μας λόγο; Έτσι, για να μηναγριεύει το μάτι, βρε αδελφέ.

(Πρώτα απ’ όλα, ο Αλτς ζητάει συγγνώμη που είχε ξεχάσει εκείνη τη συζήτηση του Zaz και χαίρεται που δεν λέει διαφορετικά πράγματα σε κάθε περίσταση.)

Το κόλλημα των λέξεων σε περιπτώσεις όπως «το σπίτιμου» ή και τις λιγότερο ρηξικέλευθες και για κάποιους καθιερωμένες (π.χ. τόπε αντί για το ’πε) το έχω θεωρήσει αρνητικό για τους λόγους που θα έκαναν το μηαποδοτικός μια θετική εξέλιξη. Τα πρώτα δεν αποτελούν λεξικές μονάδες και δεν θέλουμε να τα δούμε να αποκτούν αυτοτελή ύπαρξη στα λεξικά. Τα δεύτερα είναι λεξικές μονάδες και τα θέλουμε. Επίσης, έχουμε λέξεις με δύο τόνους, που δηλώνονται (π.χ. η κάμαρά μου, ίσως κάποτε η κάμαράμου, κάποιοι γράφουν Άιζενχάουερ και τέτοια σε ξενικά με δύο τόνους) ή ίσως εννοούνται (πώς τονίζετε το φερειπείν και το τελοσπάντων; το ότι κάποιοι τις γράφουν σαν μία λέξη δεν σημαίνει ότι όλοι τις διαβάζουν σαν μία). Άρα δεν αποκλείω το μήαποδοτικός ή το μηαποδοτικός σε χρόνια που παρακαλώ να μην πέφτουν μέσα στα δικά μου. :)

Πριν ωστόσο φτάσουμε στη μία λέξη, πριν φτάσουμε καν σε γενίκευση του ενωτικού, θα πρέπει να δούμε αν θα υπάρξει αναγνώριση αυτών των περιπτώσεων ως λεξικών μονάδων, δηλαδή να μην αναζητούμε τη μη κυβερνητική οργάνωση στο λήμμα κυβερνητικός και τη μη κερδοσκοπική εταιρεία στο λήμμα κερδοσκοπικός. Είναι σαν να γυρεύεις την ανορθογραφία στην ορθογραφία. Όπως έχουν χωριστά λήμματα για το μη μου άπτου ή το νον πέιπερ, ας δουν τα λεξικά μας και την περίπτωση των ονομάτων από μη. Θα το ’χουν, άλλωστε, να το καμαρώνουν.

Ωστόσο, τα λεξικά, οι λεξικογράφοι, είναι αυτοί που θα αποφασίσουν ποιοι συνδυασμοί πρέπει να αναγνωριστούν σαν παγιωμένες μονάδες. Σε μια μεταβατική κατάσταση (και ξέρουμε για τη μονιμότητα του προσωρινού εδώ) οι τελικές αποφάσεις δεν θα παρθούν με κριτήριο το κατά πόσο οι χρήστες ενώνουν τις λέξεις. Άρα δεν ισχύει το επιχείρημα που ανέφερα: «Αν χρησιμοποιούσαμε ενωτικό σε αυτές μόνο τις περιπτώσεις, θα ήταν πιο εύκολο να απομονώσουμε αυτές τις λεξικές μονάδες στα σώματα κειμένων». Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σε μεταβατικές περιόδους.

Πάντως, παρότι δεν θεωρώ απαραίτητο αυτό το ενωτικό (και θα εξακολουθήσω να το διορθώνω μέχρι να μου τύχει η περίπτωση που σαν τον Θέμη θα σηκώσω τα χέρια ψηλά), θα μου άρεσε να έχουν ενωτικά οι λέξεις που έχουν προκύψει από διαφορετικά μέρη του λόγου, π.χ. ένας μη-μου-άπτου τύπος, τα μη-με-λησμόνει.

Διάβαζα τις προάλλες τον διαβόητο Ν.3845/2010 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τον επισυνάπτω, με την ευκαιρία, να του ρίξετε μια ματιά. Τον πέρασα στο πολύ βιαστικό, διότι έψαχνα να βρω κάτι συγκεκριμένο, αλλά και πάλι ένα ανορθόγραφο «απ' ότι» μού μπήκε στο μάτι... Πάντως έχει μέχρι και παράλληλα κείμενα, για τον ανήσυχο μεταφραστή που δεν αφήνει καμιά ευκαιρία επιμόρφωσης να πάει χαμένη. Όπως, καλή ώρα, μπορούμε να κάνουμε και με τη χρήση τού προθηματικού μη με ενωτικό: Έτσι, τα μέτρα για το 2012 ξεκινούν (σελ. 1351 τού ΦΕΚ και 31 τού pdf) με ειδικούς φόρους κατανάλωσης «μη-αλκοολούχων ποτών». Και, κάθε χρονιά από το 2012 (συμπεριλαμβανομένου) και μετά, καταλήγει και σε «μη-καθορισμένα μέτρα για λειτουργικά έξοδα».

Earion said:

Η απάντηση «οτιδήποτε» είναι μη απάντηση.

Click to expand...

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε η ενωτικοφοβία,η παράλογη αυτή καταδίκη τού ενωτικού (μια τριανταφυλλίδειος εμμονή που μας έχει μείνει ρυθμιστικό αμανάτι), θα δώσει τη θέση της στην ακομπλεξάριστη χρήση του σε περιπτώσεις όπως η παραπάνω όπου έχουμε σύμπλοκο με συγκεκριμένο σημασιακό φορτίο και επίπεδο ύφους (διότι ο τυπικός ομιλητής θα 'λεγε απλά: «Η απάντηση "οτιδήποτε" δεν είναι/συνιστά απάντηση») — και θ' αφήσει κατόπιν ανοιχτό τον δρόμο για ό,τι περαιτέρω εξελίξεις προκύψουν στη σύνθεση λέξεων από σύμπλοκα με α' όρο το «μη».

Hmm, I'm not sure about that, Zaz.
Here's how my logic goes:

I often see language professionals advertise themselves as US State Department Certified Translator.
From personal experience, State never made any pretenses of being a linguistic authority nor did ever "certify" anybody as such; it just approves translators for its purposes. In fact it advises against such advertising gimmicks. Ditto for the FBI's Language Unit.

So here's what my logic boils down to:
A gov't agency, in this case the Gov't Gazzette Printing Office, is not qualified to prescribe standards of language usage ex cathedra. Besides, the said office never did so.

They have every right, however, to set their own conventions and guidelines vis-à-vis their publications' style just like newspapers do everywhere in the world.

But their usage is neither an authoritative argument nor does it compel me to follow it (except when I quote them verbatim). But if that's your preference, go right ahead!

Here's a fun movie quote clearly in your favor:

Andre Baptiste Sr.: They say that I am the lord of war, but perhaps it is you.
Yuri Orlov: I believe it's "warlord."
Andre Baptiste Sr.: Thank you, but I prefer it my way.

(Lord of War, 2005, starring Nicolas Cage as Yuri Orlov)

Το θέμα είναι, όμως, Παράκτιε, ότι παρ' ημίν η Ακαδημία Αθηνών μπορεί να εισηγηθεί/επιβάλει ορθογραφικές αλλαγές (το έχει ξανακάνει, σπάνια ομολογουμένως, στο απώτερο παρελθόν).

CoastalFog said:

Hmm, I'm not sure about that, Zaz.
Here's how my logic goes:

I often see language professionals advertise themselves as US State Department Certified Translator.
From personal experience, State never made any pretenses of being a linguistic authority nor did ever "certify" anybody as such; it just approves translators for its purposes. In fact it advises against such advertising gimmicks. Ditto for the FBI's Language Unit.

So here's what my logic boils down to:
A gov't agency, in this case the Gov't Gazzette Printing Office, is not qualified to prescribe standards of language usage ex cathedra. Besides, the said office never did so.

They have every right, however, to set their own conventions and guidelines vis-à-vis their publications' style just like newspapers do everywhere in the world.

But their usage is neither an authoritative argument nor does it compel me to follow it (except when I quote them verbatim). But if that's your preference, go right ahead!

Click to expand...

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω, CoastalFog, το πώς τα όσα έγραψα στο #8 οδηγούν στα όσα γράφεις· πιθανότατα δεν κατάφερα να γίνω επαρκώς κατανοητός.

Η αναφορά μου στον Τριανταφυλλίδη έχει να κάνει με το ότι η σχολική γραμματική βασίζεται στο έργο του (ή, τουλάχιστον, βασιζόταν επί δεκαετίες) — και συγκεκριμένα, για το προκείμενο, με το ότι θεωρούσε τα "υπερβολικά" ενωτικά ξενισμό (πρβλ. §106, σελ. 53 περί κατάχρησης, καθώς και §408) κι αυτό έχει δημιουργήσει γενιές ολόκληρες γραφιάδων-διορθωτών-επιμελητών που ανέπτυξαν αλλεργία στο ενωτικό.

H προαναφερθείσα ενωτικοφοβία συνεχίζει να επηρεάζει τη γραφή μας, καθότι έχω παρατηρήσει τόσα χρόνια πως οι περισσότεροι αγνοούν το τι λέει η Ιορδανίδου στη σελ. 30 τού Οδηγού της (βλ. π.χ. εδώ). Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι μια καταδίκη του για το ενωτικό (§408, σελ. 177-8) αγνοήθηκε επιδεικτικά από την εξέλιξη της νεοελληνικής.

Επιπλέον, η δική μου εκτίμηση για την προοπτική προθηματοποίησης του «μη» συνεπεία της συστηματικής χαλαρής σύνθεσής του με συγκεκριμένες λέξεις βασίζεται στην §409 της Γραμματικής του, αμέσως μετά στη σελ. 178.

I love you, man ... No, I mean it! I know what your point is, and I'm OK with it.
Sorry, I didn't make clear which post# my comment was in reference to.
Which one was that? #7.

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω, CoastalFog, το πώς τα όσα έγραψα στο #8 οδηγούν στα όσα γράφεις·

Click to expand...

Easy! Just follow the numerical sequence of posts:

#7 makes the case
#8 follows up
#9 Enter me with my puppy Gazette
#10 Enter Doc with his puppy Academy
#11 Enter Zaz, dogs barking, starts wondering "how the heck...?"

That's how. We all clear now?

CoastalFog said:

#9 Enter me with my puppy Gazette
#10 Enter Doc with his puppy Academy

Say, Doc, I believe I mentioned the Gov't Gazette Printing Office, not the Athens Academy.
​

Click to expand...

Yes, you did. But since we were discussing the Dictionary of the Athens Academy and the Gov't Gazette Printing Office isn't involved in any way, I thought it wasn't, how to say it, 100% relevant. So I thought it was better to bring the issue on track again. (What were you meaning with your puppy Gazette?)

drsiebenmal said:

Yes, you did. But since we were discussing the Dictionary of the Athens Academy and the Gov't Gazette Printing Office isn't involved in any way[...] So I thought it was better to bring the issue on track again.

Click to expand...

Γεια σου, δρ., ευχαρίστως απαντώ για να διευκρινίσω:
Το λεξικό της ακαδημίας είναι διαφορετικό νήμα, άλλο track δηλαδή, εξ ου και η σύγχυση.
Τούτο 'δω έχει τίτλο "Μη βάζετε ενωτικό..." ήτοι καμία σχέση με Ακαδημία.

Post #1
Εγκαινιάζεται από τον ο Νικ ο οποίος γενικά είναι κατά της χρήσης ενωτικού.
[...]
#7
Αντικρούει o Ζαζ με επιχείρημα υπέρ της χρήσης ενωτικού και παραδείγματα από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως πχ μη-καθορισμένο, κλπ.

(What were you meaning with your puppy Gazette?)

Click to expand...

#9
Μπαίνω στο νήμα με επιχείρημα (puppy) την αναρμοδιότητα σε θέματα γλώσσας δημ. φορέων όπως η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Gv't Gazette was my puppy).

ΟΚ, καταλαβαίνω τώρα πώς έγινε το μπέρδεμα. Κακώς ανέφερα εγώ το λεξικό έστω και παρεμπιπτόντως.