Και τα νέον στις βιτρίνες γράφουν όλα "σ' αγαπώ"

Στη Σταδίου

Όπως λένε οι στίχοι του τραγουδιού των Φατμέ:
Το σκοτάδι έγινε μέρα, πες μου πώς το ’κανες αυτό
και τα νέον στις βιτρίνες γράφουν όλα «σ' αγαπώ»;

Και πείτε μου πώς το κάναμε αυτό και, από μερικές δεκάδες στοιχεία του περιοδικού πίνακα (όλα ουδέτερα σε -ο, με εξαίρεση τα αρχαιοελληνικά) μόνο το νέον έμεινε άκλιτο; Ή κλίνεται και το ξεχάσαμε;

Διαβάστε καλύτερα το πολύ εύστοχο άρθρο του Γιάννη Χάρη από τα χτεσινά Νέα και τα λέμε αργότερα.

Για το γένος (και την κλίση) σε ονομασίες εντύπων κλπ τα έχουμε πει κι εμείς στο νήμα Ονομασίες ξένων εντύπων — χρηστικοί κανόνες, § 4 και § 5.

Το βέβαιο είναι ότι και τα ήλια και τα αργά δεν θα τα βάζαμε στον πληθυντικό, ως αφαιρετικά ουσιαστικά· όπως, άλλωστε και τα λογισμικά (είπα πάλι τον πόνο μου). Επιπλέον έχουμε και μετωνυμία, εν προκειμένω, και αντιδάνειο. Να το γυρίσουμε σε «νίον», να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;

Ο Γ.Χ. έχει κλειστό το σχολιασμό, οπότε θα πω εδώ ότι μου φαίνεται λίγο τουρλού το συγκεκριμένο άρθρο, με συνέπεια να αδυνατίζουν τα επιχειρήματά του. ΟΚ, κοινό στοιχείο η ακλισιά, αλλά στο ίδιο τσουβάλι δάνεια, αντιδάνεια, λέξεις που απέκτησαν άλλη κατάληξη και κλίση, λέξεις που έμειναν όπως ήρθαν, κλπ. (το διάβασα διαγωνίως, ελπίζω να μην πέφτω τελείως έξω).