umami = ουμάμι (ω μάμι μάμι, ω γιάμι γιάμι!)

Στο νήμα που εμποτίστηκε στο βενζοϊκό δενατόνιο, υπήρχε κι ένας σύνδεσμος προς μια πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα του Τμήματος Χημείας του ΕΚΠΑ: http://www.chem.uoa.gr/chemicals/chem_denatonium.htm. Αντιγράφω:

Βασικές γεύσεις - Στοιχεία φυσιολογίας της γεύσης
Ο άνθρωπος μέσω των αισθητηρίων οργάνων του αναγνωρίζει τις εξής πέντε βασικές γεύσεις: 1) Πικρή (biter), 2) αλμυρή (salty), 3) όξινη (sour), 4) γλυκεία (sweet) και 5) γεύση ουμάμι (umami) ή πικάντικη.
Το τελευταίο είδος γεύσης, η γεύση ουμάμι, έχει προστεθεί πρόσφατα και αναφέρεται σε ένα είδος γεύσης που παρέχουν ορισμένα αμινοξέα και άλατά τους και κυρίως το γλουταμικό και το ασπαρτικό οξύ, όπως και κάποια νουκλεοτίδια. Περιγράφεται ως γεύση πικάντικη (savoury), κρεατώδης (meaty) και ως γεύση ζωμού κρέατος (brothy) και αυτό περίπου είναι το νόημα της λέξης ουμάμι στην Ιαπωνική γλώσσα. Η γεύση ουμάμι θεωρείτο ανέκαθεν ως ξεχωριστή γεύση στην Ασιατική κουζίνα, όχι όμως και στη Δυτική. Ωστόσο, η γεύση ουμάμι όχι μόνο είναι σημαντική, αλλά αποδείχθηκε ότι ως γευστική αίσθηση διαθέτει ξεχωριστούς γευστικούς υποδοχείς, όπως και οι άλλες βασικές γεύσεις, γεγονός το οποίο δικαιωματικά πλέον την εντάσσει στις βασικές γεύσεις. Η γεύση ουμάμι συνδέεται με την περιεκτικότητα μιας τροφής σε πρωτεΐνες και τυπικό παράδειγμα γεύσης ουμάμι αποτελεί η γεύση του ψητού μπέικον και των ωριμασμένων τυριών (π.χ. παρμεζάνα, ροκφόρ). Το πλέον κοινό ενισχυτικό γεύσης που προστίθεται σε διάφορα τρόφιμα, το όξινο γλουταμικό (ή γλουταμινικό) νάτριο (monosodium glutamate, MSG) βασίζεται στην ενίσχυση της γεύσης ουμάμι. Περισσότερα για τη γεύση ουμάμι, μπορούν να αναζητηθούν στην αναφορά 6 [αναφ. 6,7].

Επομένως umami = ουμάμι, είμαστε σύμφωνοι;

Οι γιαπωνέζικες λέξεις (ουμάμι = νοστιμιά) είναι πάντα τόσο καλόβολες, που τις μεταφέρουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν κάνουμε και προσπάθεια προσαρμογής (π.χ. ο καμικάζης, του καμικάζη). Μόνο αν κάτσει από την αρχή (η γκέισα, της γκέισας) και όχι πάντα (της ικεμπάνα). Κάτι πάει να γίνει με το λαϊκό «ο καρατέκας», που δεν υπάρχει πιθανότητα να επισημοποιηθεί («ο μικάδος» επίσης, αλλά αυτός πάσχει από συνειρμό). Έχεις ακούσει αυτούς που λένε να κλίνουμε το Μεξικό (του Μεξικού), να προτείνουν να κλίνουμε και το τζούντο;

drsiebenmal said:

Διαμαρτύρομαι για παραγκωνισμό εκ μέρους κάθε σαγιονάρας που έχει φορεθεί ποτέ στην Ελλάδα...

Click to expand...

Σ' αυτή την κατηγορία προτίμησα την γκέισα, που έχει κρατήσει και τη σημασία της. Γιατί τις σαγιονάρες τις φοράς δυο-δυο (στην παραλία δυο-δυο), αλλά αποκλείεται να πεις ότι έστειλες σε κάποιους πολλές σαγιονάρες (για την ακρίβεια, ούτε για το ιταλικό δεν λέμε ότι τους έστειλες αντία :) ).

Παρεμπ-κλπ, στον γκούγκλη υπάρχουν και χαρακίρια, και χαρακιριού, ακόμη και ένα χαρακιριών ('ισως καθόλου περίεργο αφού το ΛΚΝ το έχει ήδη εντάξει στο κλιτικό παράδειγμα Ο44...).

Για την γκέισα, να περιμένουμε τότε και το νήμα της; :)