Αναφορικά με το ρήμα, οι περιφράσεις "πιέζω παρασκηνιακά" και "(συμ)μετέχω σε ομάδα πίεσης" είναι καλές.
Τώρα, αν υπήρχε ρήμα με θέμα
διαδρομ-, απορώ γιατί να μην ακολουθούσε τα τόσα σε
-δρομώ/-δρομούμαι και να έπρεπε να είναι σε
-ίζω (προφανώς για να παραμένει συνεπές με τα
-ιστής/
-ισμός, σπεύδω να απαντήσω στον εαυτό μου). Αξίζει όμως τον κόπο να σπάσουμε αυτή την οικογένεια "του δρόμου"
(που περιλαμβάνει και το γιο του ταχυδρόμου, να μην ξεχνιόμαστε) μόνο και μόνο για να δηλώσουμε τη σχέση με το διαδρομιστή;
Οι
-ισμοί είναι πολυσυλλεκτικοί: έχουμε
αφορίζω/
αφορισμός αλλά όχι
*αφοριστής, υπάρχει
κυνισμός χωρίς
*κυνίζω ή
*κυνιστής, κι απ' την άλλη έχουμε
ιμπεριαλισμός/
ιμπεριαλιστής χωρίς
*ιμπεριαλίζω. Επομένως τολμώ να πω ότι δεν θα 'λεγα "κάνω διαδρομισμό", όπως δεν θα λέγαμε "κάνω ιμπεριαλισμό", αλλά "είμαι διαδρομιστής" (κατά το "είμαι ιμπεριαλιστής"). Και ναι, τελικά αποδεικνύεται ότι έχει κάποια βάση ο φόβος μου ότι οι
-ιστές είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους
-ισμούς, που κάθε νέος χαρακτηρισμός
-ιστή γεννά κάποια στιγμή αναπόφευκτα, άλλοτε από κανονική ανάγκη κι άλλοτε από απλή άγνοια, και τον αντίστοιχο
-ισμό (οπότε
κι ο στρατηγιστής το στρατηγισμό — το 'ξερες, nickel, ότι εκεί θα το πήγαινα...).
