Προφέρουμε διπλά σύμφωνα;

Στα νησιωτικά ιδιώματα μάλλον και στην κυπριακή ασφαλώς. Στην κοινή νέα ελληνική, κανονικά όχι.

Ωστόσο, όταν προφέρουμε την ευφορία, ιδίως αν θέλουμε να τη διακρίνουμε από την εφορία, τον φθόγγο φ τον προφέρουμε αν όχι διπλό, πάντως... ημίδιπλο -δεν είναι έτσι;

Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει με λέξεις όπως ευφρόσυνος, ευφράδεια. Ωστόσο το ΛΚΝ δεν αναγνωρίζει αυτή την προφορά, γράφει [eforía]

Στα σύνθετα που έχουν διπλό κ το προφέρουμε συνήθως μονό, πχ εκκεντρικός. Ωστόσο σε κάποια σύνθετα πιο δύστροπα όπως ο εκκοινωνισμός νομίζω πως το διπλό κ ακούγεται -εσείς πώς το λέτε;

Άλλα παραδείγματα;

Πιο δύστροπα ή απλώς άγνωστα; Μου φαίνεται ότι όταν κάποιος μαθαίνει μια σπάνια λέξη ή θέλει να την τονίσει σε κάποιον άλλο, είναι πιο πιθανό να διαβάσει έτσι το διπλό κάππα (ή το διπλό ρω στο έρρινος, εφόσον δεν το διαβάσει «ένρινος»), αλλά αν αρχίσει να χρησιμοποιεί πιο συχνά τη λέξη θα γυρίσει σε απλό κάππα (όπως στο γνωστό εκκαθαριστικό) επειδή θα του είναι οικεία και δεν θα νιώθει την ανάγκη να την αναλύσει με αυτόν τον τρόπο.

Πράγματι, την ευφορία κ.τ.ό. τα προφέρω με διπλό φι, και μάλιστα το πρώτο είναι διαφορετικό από το δεύτερο, σουφρώνω κάπως τα χείλη κι ο αέρας βγαίνει προς τα πάνω, ενώ στο δεύτερο (το "κοινό" φι) τα έχω πιο ίσια κι ο αέρας βγαίνει προς τα κάτω. Φυσικά δεν ξέρω αν το κάνουν άλλοι αυτό, ίσως είναι κάτι προσωπικό.

Επίσης αρκετές φορές προφέρω διπλά σύμφωνα επίτηδες, για να τονίσω ότι είναι διπλά. Δεν το κάνω όμως πάντα, κι όταν το κάνω είναι συνειδητό, δεν είναι ο αυθόρμητος τρόπος προφοράς μου. Και το κάνω σε πιο σπάνιες λέξεις όπως έκκεντρος, όχι σε κοινές λέξεις όπως κόκκινο.

Μόνο τα ένρινα προφέρω εκεί που προφέρονται, π.χ. στο έρρινο (που είναι ένρινο) και στον συγγραφέα (που είναι συν-γραφέας). Αν είναι «εκ κοιλίας μητρός», θα ξεχωρίσω τις λέξεις, αλλά κατά τ' άλλα νιώθω εφορία, εκεντρικός και εφραδέστατος.

nickel said:

Αν είναι «εκ κοιλίας μητρός», θα ξεχωρίσω τις λέξεις, αλλά κατά τ' άλλα νιώθω εφορία, εκεντρικός και εφραδέστατος.

Click to expand...

Και εκοινωνισμός;

ΟΚ, ας κάνω το άλμα που έκαναν και οι άλλοι. Αν είναι μια άγνωστη λέξη (πώς την είπατε; εκ-κοινωνισμό;) ή μια λέξη που θέλουμε να αποσαφηνίσουμε (ευ-φορία, σου λέω, ποια εφορία;), τότε θα κάνω τις απαραίτητες παύσεις, όπως όταν κάνουμε μια λέξη χάντρες του κομπολογιού για να την καταλάβει ο άλλος: «Λε-ξι-λο-γί-α, σου λέω, τι δεν καταλαβαίνεις;»

Τα εκκαθαριστικό και έκκεντρος πολύ ωραία παραδείγματα. Θα τα συλλαβίσω «προφορικά», αν χρειαστεί όπως λέει ο Νίκελ, ως ε-κε, ε-κα και θα προσθέσω «με δύο κάπα» (ή κάππα; δεν βαριέσαι).

Και ο *σιγραφέας, φυσικά ;) Με ύψιλο και δύο γάμα (γάμμα; :) )