perfectionless

Someone devoid of perfection. Someone who has always the attitude of "good enough".

Αναζητώ κατά προτίμηση εμπνεύσεις για κάτι μονολεκτικό. Ευχ!

(Αν είχα τον έλεγχο του κειμένου 100% μπορεί να δοκίμαζα κάτι σαν «κετσιφτάνης» :) )

λειψοτέλειος

Καλημέρα. Η πρώτη σημασία, η γνωστή και κανονική (devoid of perfection), είναι «ατελής, λειψός». Όπως στο παράδειγμα στο Wiktionary.

perfectionless (not comparable)
Devoid of perfection.
1975, Elton Edward Smith, The angry young men of the thirties
The section closes with an interesting denial that real fusion is possible; the dream and the act always remain apart in this perfectionless earth.

Για σημασία «Someone who has always the attitude of "good enough"» η μόνη πρόταση προς το παρόν είναι το «μη τελειομανής» (για το οποίο το γνωστό αγγλικό είναι non-perfectionist).

nickel said:

... Για σημασία «Someone who has always the attitude of "good enough"» η μόνη πρόταση προς το παρόν είναι το «μη τελειομανής» (για το οποίο το γνωστό αγγλικό είναι non-perfectionist).

Click to expand...

Speaking of which: imperfectionist. Καθόλου τελειομανής. Ατελειοαρκής. Αρκείται στο ανεπαρκές.

The good enough is good enough. The good enough is the enemy of the best.

Επειδή, αν κατάλαβα καλά, το κείμενό σου δεν σηκώνει πολύ πρωτότυπους νεολογισμούς, το "μη τελειομανής" νομίζω πως είναι καλή λύση.

daeman said:

Ατελειοαρκής. Αρκείται στο ανεπαρκές.

Click to expand...

Και ολιγαρκής, φυσικά! (Για τις ανάγκες του δόκτορα.)

nickel said:

Και ολιγαρκής, φυσικά! (Για τις ανάγκες του δόκτορα.)

Click to expand...

Αυτόν σκέφτηκα κι εγώ, αλλά δεν εμποδίζει η συνηθέστερη σημασία του; Η θετική του λιτού;
Γιατί νομίζω πως εδώ μάλλον χρησιμοποιείται αρνητικά, σαν κάτι μη επιθυμητό ανεπιθύμητο. Θα μου πεις, κι ο ολιγαρκής σύμφωνα με τον ορισμό του, δίκοπος είναι. Όποιος πάει για τα λίγα χάνει τα πολλά. Ατελειορρεπής.

daeman said:

Αυτόν σκέφτηκα κι εγώ, αλλά δεν εμποδίζει η συνηθέστερη σημασία του; Η θετική του λιτού;

Click to expand...

Έχεις δίκιο. Φταίει που εγώ το θεωρούσα πάντα ελάττωμα. :)

Ωραία συλλογή! Ευχ!

Σκέφτηκα το μετριοπρεπής ή και μετριόφιλος, αλλά θα προτιμούσα τη διατήρηση συμμετρίας με τελειοθηρία/ μετριοθηρία, τελειοθήρα/ μετριοθήρα.

Themis said:

Σκέφτηκα το μετριοπρεπής ή και μετριόφιλος, αλλά θα προτιμούσα τη διατήρηση συμμετρίας με τελειοθηρία/ μετριοθηρία, τελειοθήρα/ μετριοθήρα.

Click to expand...

Μόλις με πρόλαβες με τον -θήρα! :up: Δανεικά και γυριζούμενα.

Κι εγώ προτιμώ τον -θήρα από τον -μανή, γιατί ο τελειομανής έχει και θετική και αρνητική χροιά (τον ψείρα), οπότε ο μη τελειομανής μπορεί να εκληφθεί και θετικά (ο μη ψείρας), ενώ ο τελειοθήρας μού φαίνεται λιγότερο εμμονικός από τον τελειομανή.

Όσο για τον μετριο-, για εδώ είναι ό,τι πρέπει, where average is mean.

Στον τελειομανή (και τον τελειοθήρα) το ψώνιο βρίσκεται στο τέλειο- πάντως (γνώμη μου, παρακαλώ να δημοσιευτεί, δεν βρίζω ).

drsiebenmal said:

Στον τελειομανή (και τον τελειοθήρα) το ψώνιο βρίσκεται στο τέλειο- πάντως ...

Click to expand...

Δεν νομίζω. Γιατί τότε θα υπήρχε ψώνιο και στην τελειοποίηση. Δηλαδή, το τελειο- σε αυτά τα σύνθετα δηλώνει απλώς μια ιδιότητα, μια κατάσταση, ενώ το δεύτερο συνθετικό, το -μανής, το -θήρας και το -ποίηση, δείχνουν τη σχέση του υποκειμένου με την ιδιότητα του πρώτου συνθετικού: ο τελειομανής την επιδιώκει με μανία, ο τελειοθήρας απλώς την κυνηγά, ενώ αυτός που τελειοποιεί εργάζεται για να την επιτύχει.

daeman said:

το τελειο- σε αυτά τα σύνθετα δηλώνει απλώς μια ιδιότητα, μια κατάσταση, ενώ το δεύτερο συνθετικό, το -μανής, το -θήρας και το -ποίηση, δείχνουν τη σχέση του υποκειμένου με την ιδιότητα του πρώτου συνθετικού: ο τελειομανής την επιδιώκει με μανία, ο τελειοθήρας απλώς την κυνηγά, ενώ αυτός που τελειοποιεί εργάζεται για να την επιτύχει.

Click to expand...

Συνδαεμανίζω. Η διατύπωση αυτής της διάκρισης είναι, πώς να το πω, τόσο τελειοποιημένη που θα ικανοποιούσε όχι μόνο τον τελειοθήρα αλλά και τον τελειομανή.

Τότε όμως αχρηστεύεται ο μετριοθήρας και η μετριοθηρία, αφού δεν είναι (εξ ορισμού, ενδεχομένως) σκοπούμενη η μετριότητα, απλώς είτε συμβαίνει από αδιαφορία για κάτι περισσότερο είτε από απλή ανικανότητα για το τέλειο.

Δεν καταλαβαίνω την ένστασή σου, Δόκτορα. Η πρόθεση σαφώς υπάρχει εξ ορισμού.
Στο ΛΚΝ:
-θήρας [θíras] : β' συνθετικό σε σύνθετα αρσενικά ουσιαστικά· δηλώνει: α. αυτόν που κυνηγάει ή που επίμονα και συστηματικά επιδιώκει να αποκτήσει αυτό που αναφέρεται ως α' συνθετικό: φαλαινο~, χρυσο~, προι κο~, θεσι~.β. αυτόν που κυνηγάει με τον τρόπο που αναφέρει το α' συνθετικό: λαθρο~.
Μπαμπινιωτιστί (ΛΝΕΓ):
-θήρας λεξικό επίθημα για τον σχηματισμό αρσενικών ουσιαστικών που δηλώνουν: 1. τον κυνηγό θηράματος: φαλαινο-θήρας, περδικο-θήρας 2. αυτόν που κυνηγάει (κάτι) με ορισμένο τρόπο: λαθρο-θήρας 3. αυτόν που συστηματικά επιδιώκει (κάτι): χρυσο-θήρας, προικο-θήρας, βαθμο-θήρας, ηδονο-θήρας, ψηφο-θήρας.
Κατά τα άλλα, είναι λογικό να υπονοηθεί ότι δεν καταβάλλεται η πρόσθετη προσπάθεια που απαιτείται για να πάμε από το μέτριο/ απλώς αποδεκτό/ απλώς επαρκές στο τέλειο. Αν θέλαμε να διατηρηθεί η έννοια του "τέλειου", θα έπρεπε να καταφύγουμε είτε στον ορθόδοξο σχηματισμό *φυγοτέλειος (που ακούγεται πολύ παράξενα), είτε στο ανορθόδοξο αλλά σαφώς πιο εύπεπτο *τελειόφυγος (που δεν αποκλείω ότι θα μπορούσε να σηματοδοτηθεί μαζί με το συμμετρικό ταίρι του στην κλίμακα ενός βιβλίου).

Χμ, τι εννοώ... Εννοώ ότι ο συνδυασμός του μανιώδους κυνηγιού, της διεκδίκησης της τελειότητας, της αριστείας κ.λπ. που απορρέουν από το δεύτερο συνθετικο -θηρία και -μανία δεν δένουν καλά με πρώτο συνθετικό το μέτριο. Με άλλα λόγια, ότι πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ο τελειόφυγος που προτείνεις ή ο *ατελειοαρκής του Δαεμάνου.

Τελικά, βέβαια, θα πάω μάλλον στα σίγουρα, με ένα «μη τέλειος»...