jobsworth

A jobsworth is a person who uses their job description in a deliberately uncooperative way, or who seemingly delights in acting in an obstructive or unhelpful manner.
"Jobsworth" is a British colloquial word deriving from the phrase "I can't do that, it's more than my job's worth", meaning it might lose the person their job: taking the initiative and performing an action, and perhaps in the process breaking a rule, is beyond what the person feels their job description allows. The Oxford English Dictionary defines it as "A person in authority (esp. a minor official) who insists on adhering to rules and regulations or bureaucratic procedures even at the expense of common sense." Jonathon Green similarly defines "jobsworth" as "a minor factotum whose only status comes from enforcing otherwise petty regulations".
Read more: http://www.answers.com/topic/jobsworth-1#ixzz2kjqf1uOx

Πώς θα το λέγαμε αυτό στα ελληνικά;

Για αρχή:
σχολαστικός γραφειοκράτης
σατραπίσκος

Ίσως κάπου να πηγαίνει και ο:
καρεκλοκένταυρος

(δηλώνει) αναρμόδιος

«Εμένα αυτή είναι η δουλειά μου, εγώ έτσι έχω μάθει, αν θέλουν υπεράνθρωπους να πάνε να τους βρούνε αλλού».

Βρήκα τη λέξη στη γνωστή βρετανική εφημερίδα, να μη λέμε ονόματα τώρα. Η είδηση ήταν πως μια οδηγός λεωφορείου κατέβασε έναν 79χρονο από το λεωφορείο, επειδή δεν είχε να πληρώσει 1,90 λίρες για το εισιτήριο - είχε μόνο 1 λίρα πάνω του, και το πάσο του για μειωμένη τιμή εισιτηρίου ίσχυε μετά τις 9.30 το πρωί. Ο άνθρωπος μπήκε στο λεωφορείο στις 9.28. Η οδηγός δικαιολογήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοια παραχώρηση, επειδή το εισιτήριο σφραγίζεται με την ώρα από το μηχάνημα. Θα μπορούσε βέβαια η ανόητη αυτή γυναίκα να τον αφήσει μέσα στο λεωφορείο και να τον βάλει να ακυρώσει το εισιτήριο δυο λεπτά αργότερα, δηλαδή πριν φτάσουν καν στην επόμενη στάση. Ο ηλικιωμένος λέει ότι αναγκάστηκε να κατεβεί και να πάει με τα πόδια στον γιατρό του. (Ομολογουμένως δεν ξέρω μετά από πόση ώρα θα περνούσε το επόμενο λεωφορείο και γιατί δεν κάθισε στη στάση να το περιμένει. Γι' αυτό η εφημερίδα δεν χαρακτηρίζεται σοβαρή εξάλλου.) Τέλος πάντων, ο παππούς χαρακτήρισε την οδηγό του λεωφορείου ως jobsworth.

ευθυνόφοβος
στόκος (οκ, άλλο ρέτζιστερ...)

Τυπολάτρης (αδικαιολόγητα/υπερβολικά)

azimuthios said:

Τυπολάτρης (αδικαιολόγητα/υπερβολικά)

Click to expand...

Μπράβο, το ήθελα αυτό.


Το αστείο είναι ότι ήθελα από το περασμένο Σάββατο να κάνω νήμα για το jobsworth. Υπήρχε έμμεση αναφορά στο ηλεδελτίο του Κουίνιον:

Dun dreary
Richard Dawkins, the famous evolutionary biologist and professional atheist, tweeted on 3 November: “Bin Laden has won, in airports of the world every day. I had a little jar of honey, now thrown away by rule-bound dundridges.” He tweeted in February that dundridge was “a coining I am trying to introduce into English. It means a petty, bossy, bureaucratic little rule-hound.” We may feel that we have in that sentence almost all the words we need to describe such types without Prof Dawkins adding to the language. He wrote in his memoir An Appetite for Wonder this year that he based the word on a character in Blott on the Landscape by Tom Sharpe. He pleaded with readers to use it as he is trying to get it into the OED, as he did with meme, which he coined in The Selfish Gene in 1976. It may not catch on because it’s in the name of several places, including a hamlet in Hampshire, as well as being an English surname. So far as I know, neither place nor person has ever been named jobsworth, so perhaps he could use that instead?
http://www.worldwidewords.org/nl/rwxi.htm

Αφού έγινε η συζήτηση, σήμερα ο Κουίνιον επανέρχεται με μακροσκελή αναφορά στο jobsworth:

Jobsworth is a censorious British term for an official who upholds rules at the expense of humanity or common sense.

How on earth could we have created a system that allows a little jobsworth social worker to throw his weight around in this absurdly dehumanised way, which makes a complete mockery of the claim that the system’s only concern is to put “the interests of the child” first?
Sunday Telegraph, 13 Oct. 2013.

Jobsworth has been in use since the early 1970s, sometimes in the mock polite form Mr Jobsworth (jobsworths are usually presumed to be male). The BBC television programme That’s Life! popularised it in the early 1980s through its creation of the Jobsworth Award for obstructionism beyond the call of duty. Esther Rantzen, the show’s presenter, said that it was for “the stupidest rule and the official who stamps on the most toes to uphold it”. [Σνίκελ: Αγαπημένη μου εκπομπή. Σε έκανε να μισείς κάθε στενοκέφαλο γραφειοκράτη του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα.]

In origin jobsworth is a neatly abbreviated reference to it’s more than my job’s worth, either the ostensible excuse for his action by a minor functionary delighted to be able to use his authority to thwart his fellows or the cry of someone frightened of using his initiative and risking his position. The longer expression is well enough known that when Howard Lester collected examples of jobsworths at work in a book in 2012 he did so under that title.

It began to appear at the beginning of the twentieth century, though in this early example the policeman isn’t a jobsworth but he is afraid that a rule-bending good turn will attract the ire of his superior:

The policeman wheeled round again and spoke in a hurried whisper. “You can’t do it now, sir,” he said. “The inspector’s coming along. It’s more than my job’s worth if he sees you. You walk round and come back again in five minutes. Quick now, sir.”
The Compleat Oxford Man, by Arthur Hamilton Gibbs, 1911.
http://www.worldwidewords.org/nl/fvjv.htm