Νεκρός κατά τη διάρκεια (ή συνεπεία;) ελέγχου εισιτηρίων

http://www.topontiki.gr/article/570...aumatias-sto-kefali-epeidi-den-eixe-eisitirio

Το παρόν αυτονομήθηκε (όχι από μένα) από την κουβέντα εδώ: http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?5777.
Οπότε τουλάχιστον δικαιούμαι να επιλέξω τον τίτλο, αφού λογίζομαι για νηματανοίξας.

Ο τίτλος:
Νεκρός 18χρονος επειδή δεν είχε εισιτήριο τρόλεϊ

Θα μπορούσε να είναι:
Νεκρός 18χρονος επειδή έγινε έλεγχος εισιτηρίων
Νεκρός 18χρονος επειδή πήδηξε από τρόλεϊ εν κινήσει
Νεκρός 18χρονος επειδή ήταν τζαμπατζής

Στα μέσα κοινωνικής παράνοιας ο καθένας δίνει τον τίτλο που επιβάλλει το θυμικό του. Κατάφεραν να το κάνουν αγώνα μνημονιακών–αντιμνημονιακών. Η Λένα Διβάνη τόλμησε να σχολιάσει με μια ορθολογική διαπίστωση και χύθηκε επάνω της ένας χείμαρρος ανορθολογικού μίσους. Κρατηθείτε καλά: η διαδρομή έχει πολλές στροφές και λακκούβες.

Το αποδοκιμαστικό παράσημο το έβαλα μόνος μου στον εαυτό μου.

Το μέλος που αποδοκίμασε το μήνυμά μου έδειξε διακριτικότητα και δεν δημοσιοποίησε το σχόλιό του, που περίπου έλεγε να χαίρομαι τον ορθολογισμό μου.

Έβαλα το ψυχρό σχόλιό μου εν γνώσει τού ότι βράζει ο λαϊκός θυμός και γίνομαι στόχος. Είχα μόλις διαβάσει σε νήμα του Facebook για τη Διβάνη στολίσματα που μόνο τα πιο άρρωστα μυαλά μπορούν να σοφιστούν.
https://www.facebook.com/photo.php?...15970712.81845.203911776297014&type=1&theater

Διαβάζω τώρα στην Αυγή:
Ποιός όμως μπορεί να δικαιολογήσει στους γονείς του ότι ο 19χρονος γιός τους χάθηκε για 1,4 ευρώ. Αυτή από χθες το βράδυ είναι η τιμή της ζωής στην Ελλάδα. Πόσο ακόμη θα την υποτιμήσουν οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι; Και πόσο απαθείς μπορούμε να παραμένουμε σε ότι συμβαίνει γύρω μας, στην κοινωνία και τους ανθρώπους της;
https://www.avgi.gr/article/778817/egklima-mnimonion-sta-1-4-euro-i-zoi-stin-ellada-i-ena-eisitirio-

Το μόνο λοιπόν που με προστάζει ο ψυχρός ορθολογισμός μου (που τον χαίρομαι και ευχαριστώ για τις ευχές) είναι να πάρουμε απόσταση από το γεγονός και να μην επιτρέπουμε από πουθενά την καπηλεία στην πλάτη όλων μας. Ένα παιδί χάθηκε τζάμπα. Τι άλλο πρέπει να χάσουμε μέσα στην παραζάλη;

Τους κινδύνους του άλματος από κινούμενο όχημα τους ξέρουμε όλοι (εκτός από τους ήρωες του Χόλιγουντ).
Τους κινδύνους της μαζικής παράκρουσης μάλλον δεν τους ξέρουμε αρκετά.

Να θυμίσω πάντως ότι οι μεγάλες πολυήμερες ταραχές στα παριζιάνικα προάστια το 2005 ξεκίνησαν όταν δυο μικροπαραβάτες νεαροί που τους κυνηγούσε η αστυνομία, κρύφτηκαν μέσα/κοντά/πίσω από μια γεννήτρια και πέθαναν από ηλεκτροπληξία.

Όσο για τη Διβάνη, με εντυπωσιάζει που μια γνωστή συγγραφέας, μαθαίνοντας μια μάλλον ασυνήθιστη τραγική είδηση, επιλέγει να επικεντρωθεί στην ανάγκη να συνεχιστεί το έργο των ελεγκτών εισιτηρίων.
Ή αλλιώς,
Ποιος θα γράψει μια τόσο θλιβερή
μπαλάντα για τους ελεγκτές εισιτηρίων άδοξοι πούναι;
(Στο διβάνι με τον Καρυωτάκη)

Μπορώ να καταλάβω τη Διβάνη επειδή έτσι σκέφτομαι και αντιδρώ κι εγώ. Δεν θεωρώ δηλαδή υποχρεωτικό να περάσω πρώτα τη φάση της κατάθεσης πιστοποιητικών δημοκρατικών φρονημάτων, να καταθέσω με πλέριο λαϊκισμό τις απόψεις μου για το πόσο καταραμένος είναι ο καπιταλισμός και πού μας έχει φέρει. Δεν ξέρω καν πώς και πού προέκυψε το άτονο τουίτ της. Δεν είχα σκοπό ούτε να ψέξω ούτε να υπερασπιστώ τη Διβάνη. Θύμωσα που είδα την καπηλεία σε ένα τραγικό περιστατικό, θύμωσα που διάβασα αντιδράσεις αγρίων ανθρώπων. Ναι, έτσι έγιναν στο Παρίσι, ναι, έτσι έγιναν κι εδώ όταν ένας εγκληματίας αστυνομικός σκότωσε ένα παιδάκι. Αφορμές είναι, βέβαια, τα μικρά περιστατικά, σταγόνες που ξεχειλίζουν κάποιο ποτήρι, και η μικρή τραγωδία γίνεται μεγάλη — από τους αγριεμένους κάτω από τις συνθήκες που ζούμε. Οι λιγότερο αγριεμένοι πιστεύω ότι θα πρέπει να προσέχουν πολύ. Ίσως και η Διβάνη θα έπρεπε να προσέξει περισσότερο. Ίσως και η ταπεινότητά μου. Αλλά η συντάκτρια της Αυγής τι ζητούσε ακριβώς; Πόσο χαίρεται από το λάδι που ρίχνει στη φωτιά και τι περιμένει;

Επαναλαμβάνω λοιπόν την προηγούμενη έκκληση:

Να πάρουμε απόσταση από το γεγονός και να μην επιτρέπουμε από πουθενά την καπηλεία στην πλάτη όλων μας.

nickel said:

Να πάρουμε απόσταση από το γεγονός και να μην επιτρέπουμε από πουθενά την καπηλεία στην πλάτη όλων μας.

Click to expand...

Τι λες βρε Νίκελ; κάτι τέτοιες ευκαιρίες ψάχνουν όσοι ενδιαφέρονται να κάνουν αντιπολίτευση, να πουλήσουν φύλλα (και φυλλάδες) και όλα τα σχετικά. Θες να χάσουν την ευκαιρία;

Αυτό που παρατηρώ πάντως με ενδιαφέρον είναι το ότι την τελευταία ας πούμε πενταετία, οι καπηλείες εξελίχτηκαν από σοβαρά περιστατικά που θα προκαλούσαν ανησυχία σε κάθε φιλήσυχο πολίτη, σε περιστατικά στα οποία ο φιλήσυχος πολίτης θα κούναγε το κεφάλι του και υπό ΚΣ θα τα διάβαζε στα ψιλά των εφημερίδων. Άρα ή κάποιοι (πολλοί) κάτι έχουν πάθει ή κάποιοι προσπαθούν να βγάλουν κι απ' τη μύγα ξίγκι.

Καλημέρα,

Διαβάζω απίστευτα πράγματα σήμερα στο διαδίκτυο. Αναρωτιέμαι πού κρύβεται και ποιος καλλιεργεί τέτοιο απύθμενο μίσος, κυρίως επειδή ξέρω από την ιστορία πού έχουν καταλήξει κοινωνίες που βρέθηκαν σε ανάλογες φρενίτιδες παραλογισμού.

Κάθε προσπάθεια συζήτησης για το συγκεκριμένο περιστατικό τορπιλίζεται (μέρα που 'ναι, κιόλας!) σε μια συναισθηματική τρικυμία. Τα γεγονότα (τα όποια) δεν έχουν σημασία. Σε αυτές τις περιστάσεις, τι μπορεί να προσφέρει ο ορθολογισμός;

Εκ των υστέρων, μπορεί να προσφέρει ένα τουίτ σαν του Παπαδημούλη, που ζήτησε το σοκ από τον θάνατο του 19χρονου να αφυπνίσει, ώστε να υπάρξει κάρτα δωρεάν μετακίνησης στα ΜΜΜ για τους άνεργους. Αυτή θα ήταν μια ουσιαστική, ορθολογική συνεισφορά στην κοινωνία.

Το σημαντικό δεν είναι όμως το εκ των υστέρων. Είναι το τι μπορεί να προσφέρει ο ορθολογισμός επιτόπου. Κάποιοι ψύχραιμοι άνθρωποι να παρέμβουν, να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Κάποιος να βρεθεί που να πει «Βρε παιδιά, άνθρωποι είμαστε, ας δώσουμε 50 νοματαίοι εδώ μέσα από ένα ευρώ να πληρώσουμε εμείς, η κοινωνία του τρόλεϊ, το πρόστιμο του παιδιού.» Ή, αν ζορίζονται τα πράγματα ή κάποιος θέλει να ακτιβίσει, ας φιλμάρει με το κινητό του το περιστατικό, ας ειδοποιήσει κάποιο ειδησεογραφικό μέσο της εμπιστοσύνης του, ας κάνει κάτι. Ας πει, τουλάχιστον, στο παιδί «Μην πηδάς, θα σκοτωθείς. Δεν είναι Χόλιγουντ εδώ.»

Το να λες, «ας έκοβε ο ελεγκτής το πρόστιμο» όταν ο νεαρός δεν έδινε τα στοιχεία του, δεν είναι ορθολογική συνεισφορά στη συζήτηση. Το να αποκαλείς δολοφόνο έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, δεν είναι ορθολογική συνεισφορά. Το να δημοσιεύεις σε έγκυρους ιστότοπους λιβελογραφήματα, αυτό κι αν δεν είναι ορθολογική συνεισφορά.

Και το να μη συμπεριφέρεσαι ορθολογικά παρά να χορεύεις ζωσμένος αναμμένους πυρσούς μέσα σε μια μπαρουταποθήκη μπορεί να δείχνει την απελπισία σου (ή την αμυαλιά σου), αλλά σίγουρα δεν θα σε οδηγήσει πουθενά. Δεν θα οδηγήσει τίποτε και κανέναν πουθενά.

Ευχαριστώ Δόχτορα για την ψύχραιμη και σοβαρή σούμα.
Λες:

Αναρωτιέμαι πού κρύβεται και ποιος καλλιεργεί τέτοιο απύθμενο μίσος

Click to expand...

Αυτή είναι κι η δικιά μου απορία, μόνο που εγώ δεν το λέω μίσος αλλά βλακεία, ομαδική παράκρουση, αναχώρηση από τη λογική κλπ κλπ.
Όμως έχω μια διαφωνία: αν εγώ ήμουνα στο λεωφορείο ΔΕΝ θα έδινα το ένα ευρώ να πληρώσουμε όλοι μαζί το πρόστιμο του παιδιού κλπ. Γιατί πού σταματάει αυτό τελικά; Θα πληρώνουμε τον κάθε παραβάτη όλοι μαζί; Θα διαλέγουμε ποιοί παραβάτες μας φαίνονται πιο συμπαθητικοί; Ή ποιοί λένε την πιο πονεμένη ιστορία; Θα το κάνουμε διαγωνισμό συμπάθειας;

ΥΓ Στο ΗΒ αν είσαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος ή έχεις μόλις ξεκινήσει δουλειά και δεν έχεις πληρωθεί ακόμα μπορείς μέσω του ταμείου ανεργίας να λάβεις δωρεάν κάποια εισιτήρια για μετακινήσεις ΕΦΟΣΟΝ οι μετακινήσεις είναι σχετικές με την εύρεση εργασίας. Δηλαδή από-προς συνεντεύξεις, από- προς άμισθες θέσεις πρακτικής εξάσκησης, από-προς τον τόπο εργασίας σου μέχρι να πάρεις τον πρώτο μισθό.

Στο άλλο νήμα έγραψα ότι έχω πρόβλημα με το σύστημα που μας κάνει αναξιοπρεπείς, που μας κάνει κλέφτες. Ίσως η έξαψη της επικαιρότητας επέβαλλε να προσθέσω (στο #2) ότι πολύ περισσότερο έχω πρόβλημα όταν αυτά καταλήγουν σε θάνατο. Όμως αρνούμαι να συνταχθώ με τα κουτά συνθήματα που λένε «Η ανθρώπινη ζωή στον καιρό του μνημονίου κοστίζει 1 ευρώ».

Θα προτιμήσω την κατάληξη στο σημερινό άρθρο της Ρέας Βιτάλη:

Η απώλεια πάντα με σοκάρει. Με ρίχνει μέχρι πάτου. Πονάω φρικτά αυτούς που φεύγουν, αυτούς που μένουν. Αλλά πέρα απ΄ αυτό… Μέρα τη μέρα… Με πονάνε μάλλον με τρομάζουν. Μου κόβουν τα πόδια, για να ακριβολογώ. Οι συγκάτοικοί μου. «Δικαστές». Αυτόματοι. Μονόφθαλμοι. Με χίλιες επικαλύψεις θυμών. Ξεσκεπάζεις και μόνο θυμός ενυπάρχει. Άτσαλος θυμός, χωρίς επεξεργασία. Υπάρχει ηδονικός θυμός, γιατρέ; Εναντίον των πάντων. Κόσμος χωρισμένος με τον παιδικό διαχωρισμό. Καλοί και κακοί. Το παιδί καλό και φτωχό, ο οδηγός κακός. «Για ένα ευρώ τον σκότωσε ο αλήτης». Πώς θα προχωρήσει η συμβίωσή μας; Τόσοι γύρω μας έτοιμοι με τα καρφιά για σταυρώσεις.

Μου λείπει η συγκατοίκηση με ανθρώπους που κατέχουν τη σοφία της γνώσης ότι υπάρχει και η κακιά ώρα. Η Στιγμή.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=26887

Άρθρο του Μιχάλη Μητσού στα Νέα

"Ένα 19χρονο παιδί συλλαμβάνεται στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο, ο ελεγκτής ζητά τα στοιχεία του, το παιδί πανικοβάλλεται, πατάει το κουμπί κινδύνου, πηδάει έξω και σκοτώνεται. Υπάρχουν ευθύνες παντού, από την ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών μέχρι την ανευθυνότητα του κινήματος Δεν Πληρώνω. Όχι μόνο επειδή θα μπορούσε να είναι γιος μου, αλλά επειδή αισθάνθηκε αυτό τον φόβο και τη μοναξιά που τον οδήγησαν στη μοιραία πράξη. Όπως είμαι και με τον ελεγκτή. Επειδή έκανε τη δουλειά του. Μια συγγραφέας σχολιάζει στο twitter το τραγικό γεγονός με έναν τρόπο που είναι χωρίς αμφιβολία ατυχής. Πέφτουν να τη φάνε, τα σχόλια που δημοσιεύονται είναι τρομαχτικά, εκτοξεύονται αηδιαστικές απειλές εναντίον της προσωπικότητάς της, της επαγγελματικής της υπόστασης και της ίδιας της ζωής της. Διαφωνώ με τη στιγμή που επέλεξε να σχολιάσει ένα θάνατο, αλλά είμαι με το μέρος της γιατί βρέθηκε μόνη απέναντι στη βαρβαρότητα.
Η κοινωνία αυτή θέλει αίμα. Αίμα ανώνυμων μαρτύρων για να ορκίζεται εκδίκηση πάνω από το μνήμα τους, αίμα επώνυμων συμβόλων της εξουσίας -πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής- για να εκτονώνει τα πρωτόγονα ένστικτά της. Πάντα ήταν έτσι. Από την αδιαφορία μας απέναντι στα θύματα της εγχώριας τρομοκρατίας μέχρι το καταστροφικό μας ξέσπασμα μετά τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πάντοτε αίμα θέλαμε. Και όταν ήρθε η κρίση, αντί να κοιτάξουμε πρώτα γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας, σπεύσαμε πάλι να αναζητήσουμε ενόχους για να τους σταυρώσουμε.
Η κοινωνία αυτή πρέπει να γλυκάνει. Πρέπει να (ξανα)βρούμε έννοιες όπως η ευγένεια, ο σεβασμός, η γενναιοδωρία, η κατανόηση, η ηπιότητα, η ανοχή. Δεν χρειάζεται να αγαπηθούμε, δεν μπορούμε να αγαπηθούμε, θα ήταν υποκριτικό να ζητήσει κανείς κάτι τέτοιο. Η αρμονική συμβίωση είναι το ζητούμενο και αυτή η ζηλευτή λέξη που χρησιμοποιούν οι Αγγλοσάξονες και ζήτησε τις προάλλες ο Ομπάμα από ένα κοριτσάκι να την ψάξει στο λεξικό και να την κάνει σημαία του: empathy, που δεν σημαίνει εμπάθεια, αλλά ακριβώς το αντίθετο, να μοιράζεσαι τα συναισθήματα του άλλου, να τον καταλαβαίνεις, να χαίρεσαι για τη χαρά του και να του συμπαραστέκεσαι στον πόνο του. Είτε βρίσκεσαι από πάνω είτε από κάτω. Είτε ασκείς εξουσία είτε προσπαθείς απλώς να επιβιώσεις.
"Το να προσέχεις τις ανάγκες των άλλων μπορεί να μην είναι ο σκοπός της ζωής, είναι όμως το έργο της ζωής", είπε τις προάλλες ο αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Σάφραν Φόερ στους αποφοίτους του Middlebury College. "Ίσως να είναι πολύπλοκο και επώδυνο και απίστευτα δύσκολο. Δεν είναι όμως κάτι που δίνουμε. Είναι αυτό που παίρνουμε σε αντάλλαγμα για το ότι πρέπει να πεθάνουμε". Είναι δύσκολο να γλυκάνουμε, είναι επώδυνο, αλλά μερικές φορές δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χαμόγελο".

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δικαστικές πληροφορίες στο πόρισμα των ελεγκτών που πραγματοποίησαν την πραγματογνωμοσύνη για το τραγικό περιστατικό φέρεται να αναφέρεται ότι «Ο 18χρονος διαπληκτίστηκε με τον ελεγκτή ο οποίος τον τράβηξε από την μπλούζα για να μην αποβιβαστεί. Στη συνέχεια ενώ του ξέφυγε, έτρεξε προς την πόρτα. Πάτησε το μπουτόν κινδύνου, το όχημα επιβράδυνε και με το άλλο χέρι του έσπρωξε την πόρτα για να ανοίξει. Όταν άφησε το χέρι του από το μπουτόν η πόρτα έκλεισε με αποτέλεσμα να του "πιάσει" το πόδι και να γυρίσει το σώμα του. Ο άτυχος νέος, στην προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί έπεσε».

Click to expand...

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=526295

* Και μια κλαδική προσέγγιση, με έμφαση στον... κινητροδοτούμενο υπερβάλλοντα ζήλο των ελεγκτών σε τρόλεϊ-λεωφορεία.

Από αυτή την περιγραφή δεν καταλαβαίνω ποιός έκανε τι.

Ο 18χρονος διαπληκτίστηκε με τον ελεγκτή ο οποίος τον τράβηξε από την μπλούζα για να μην αποβιβαστεί.
ΟΚ. αυτό το καταλαβαίνω.
Στη συνέχεια ενώ του ξέφυγε, έτρεξε προς την πόρτα.
Ξέφυγε ο νεαρός από τον ελεγκτή ή του ξέφυγε του ελεγκτή ο νεαρός. Αλλά ποιός έτρεξε προς την πόρτα; Ο νεαρός ή ο ελεγκτής;
Πάτησε το μπουτόν κινδύνου, το όχημα επιβράδυνε και με το άλλο χέρι του έσπρωξε την πόρτα για να ανοίξει.
Ποιός; Υποθέτω ο νεαρός, αλλά και πάλι δεν το βρίσκω ξεκάθαρο.
Όταν άφησε το χέρι του από το μπουτόν η πόρτα έκλεισε με αποτέλεσμα να του "πιάσει" το πόδι και να γυρίσει το σώμα του.
Ο νεαρός που βρισκόταν όταν η πόρτα του έπιασε το πόδι; Μέσα στο λεωφορείο; Έξω από το λεωφορείο; Λογικά έξω θα ήταν, αλλά πως στο καλό έκανε το ακροβατικό να πηδήξει έξω από το λεωφορείο και να έχει ακόμα το χέρι στο κουμπί πάνω από την πόρτα;
Ο άτυχος νέος, στην προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί έπεσε
Εδώ είναι που μπερδεύομαι. Ο νεαρός πήδηξε έξω από το λεωφορείο, το οποίο πήγαινε με κάποια ταχύτητα, και το πόδι του πιάστηκε στην πόρτα. Όλα αυτά έγιναν σε δευτερόλεπτα, τι "προσπάθεια να απεγκλωβιστεί" μας λέει; Το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόλαβε να καταλάβει τι τρέχει. Και προφανώς επειδή πιάστηκε το πόδι του στην πόρτα το άλμα είχε σοβαρότερες επιπτώσεις αν δεν είχε πιαστεί (που βεβαίως δε σημαίνει αυτό ότι αλλιώς δεν θα πάθαινε τίποτα).

Ας αφήσουμε τις αρχές να μαζέψουν τις μαρτυρικές καταθέσεις και να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό ζήτησαν και οι γονείς του παιδιού. Δεν είναι ανάγκη να συμβάλλουμε στο αίσχος της διαδικτυακής εκδίκασης της υπόθεσης.

nickel said:

Ας αφήσουμε τις αρχές να μαζέψουν τις μαρτυρικές καταθέσεις και να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό ζήτησαν και οι γονείς του παιδιού. Δεν είναι ανάγκη να συμβάλλουμε στο αίσχος της διαδικτυακής εκδίκασης της υπόθεσης.

Click to expand...

α. το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα κίτρινο (κακογραμμένο ναι)
β. δεν είδα τις δηλώσεις των γονιών, αλλά μου είπαν κάποιοι που τις είδαν ότι δεν ήταν τόσο νηφάλιες όσο λες
γ. Ίσως πρέπει να αυτονομηθούν τα περί ατυχήματος και να μείνει το νήμα σαν συζήτηση για τα ΜΜΜ γενικότερα

α. Δεν είπα ότι είναι κίτρινο! Μα πού το είδες αυτό;
β. Οι γονείς δεν ζήτησαν να δικαστεί η υπόθεση στο διαδίκτυο.
γ. Ναι, αύριο.

Το πόρισμα των ιατροδικαστών κατά το Βήμα: «Ο 19χρονος δεν είχε σημάδια από δυνατά χτυπήματα ούτε ίχνη στα πόδια από παγίδευση στην πόρτα»

Του Δ. Χατζόπουλου.

Λες να καθόμασταν δίπλα δίπλα, εκεί στην παράσταση του Γαλιλαίου; Ολόκληρη η τυχερή μας τάξη, που μέσα στη χούντα μπόρεσε να μελετήσει δύο χρόνια Μπρεχτ, με τον Γερμανό φιλόλογό μας, που μας πήγε να δούμε το έργο που ξέραμε από στήθους, να νιώσουμε το «Αλίμονο στους λαούς...» ζωντανά, με όλες τις αισθήσεις μας, στο σκοτεινό και μη οικείο περιβάλλον του Εθνικού; Είναι άραγε αυτός ένας από τους λόγους που νιώθω κατευθείαν στο μυαλό μου σύμφωνος με αυτά που γράφει σήμερα ο Κώστας Σπυρόπουλος;

Ήρωες; Αλίμονο!