latchkey kids = μικροί κλειδοκράτορες, παιδιά απουσιαζόντων γονέων
- Thread starter dolphink
- Start date
Καλώς όρισες!
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνικός όρος που περιλαμβάνει ακριβώς τη συγκεκριμένη έννοια. Βλέπουμε εδώ:
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνικός όρος που περιλαμβάνει ακριβώς τη συγκεκριμένη έννοια. Βλέπουμε εδώ:
latchkey kids : παιδιά από 5 χρονών και πάνω που γυρνούν απ’ το σχολείο σ' ένα άδειο σπίτι και νιώθουν παρατημένα από τους γονείς τους. Τα παιδιά αυτά υποφέρουν συνήθως από μοναξιά, πλήξη, αποκτούν φοβίες, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολλά άλλα προβλήματα.
Χαίρετε, καλωσήρθες.
Το μόνο που ξέρω να έχουμε εμείς είναι το «παιδιά εργαζόμενων γονέων». Είναι υπερώνυμο με κάποιον τρόπο.
Αν θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, που να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, χωρίς να ερμηνεύει αφού αυτή τη δουλειά την κάνουν τα συμφραζόμενα, θα έλεγα «παιδιά με δικό τους κλειδί». Κάτι ακόμα συντομότερο, π.χ. «κλειδόπαιδα», θα ήταν μάλλον ατυχές, νομίζω.
Το μόνο που ξέρω να έχουμε εμείς είναι το «παιδιά εργαζόμενων γονέων». Είναι υπερώνυμο με κάποιον τρόπο.
Αν θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, που να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, χωρίς να ερμηνεύει αφού αυτή τη δουλειά την κάνουν τα συμφραζόμενα, θα έλεγα «παιδιά με δικό τους κλειδί». Κάτι ακόμα συντομότερο, π.χ. «κλειδόπαιδα», θα ήταν μάλλον ατυχές, νομίζω.
VickyN
¥
Έχει χρησιμοποιηθεί το "μικροί κλειδοκράτορες" http://www.vimamen.gr/books-ideas/article/?aid=145069, και νομίζω ότι είναι σαφές.
Εμένα πάντως μου έχει εντυπωθεί η εικόνα που είχα πρωτοδεί πριν από χρόνια σε μια ταινία: "ένα παιδί με το κλειδί περασμένο στο λαιμό". Ήταν τόσο μικρό το παιδάκι που του το είχαν περάσει σε αλυσίδα για να μην το χάσει αλλιώς.
Εμένα πάντως μου έχει εντυπωθεί η εικόνα που είχα πρωτοδεί πριν από χρόνια σε μια ταινία: "ένα παιδί με το κλειδί περασμένο στο λαιμό". Ήταν τόσο μικρό το παιδάκι που του το είχαν περάσει σε αλυσίδα για να μην το χάσει αλλιώς.
Καλημέρα.
Το παιδιά-κλειδοκράτορες είναι σαφές, εφόσον «θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, που να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, χωρίς να ερμηνεύει αφού αυτή τη δουλειά την κάνουν τα συμφραζόμενα», όπως λέει ο Νίκελ στο #5. Προαπαιτεί δηλαδή να ξέρει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται, αφού η απόδοση βασίζεται όχι σε κάτι που γνωρίζουν όλοι αλλά σε μια λεπτομέρεια που έγινε αφορμή να τους αποδοθεί αυτή η ονομασία:
The term refers to the latchkey of a door to a house. The key is often strung around the child's neck or left hidden under a mat (or some other object) at the rear door to the property. The term is claimed to have originated from an NBC documentary in 1944, due to the phenomenon of children being left home alone becoming common during and after World War II, when one parent would be enlisted into the armed forces, so the other would have to get a job.
Αυτή η λεπτομέρεια, παρότι χαρακτηριστική, νομίζω ότι δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κατάστασης αυτών των παιδιών, οπότε ο όρος δεν είναι καθόλου διαφανής σε όποιον τον βλέπει για πρώτη φορά. Εγώ πάντως πρώτη φορά χτες είδα τον αγγλικό και πριν διαβάσω το απόσπασμα που παρέθεσε η Αλεξάνδρα στο #2 και στη συνέχεια το λήμμα της Γουίκης, έξυνα την γκλάβα μου απορημένος. Και η VickyN παραπάνω ενισχύει την εντύπωσή μου, γράφοντας ότι «Εμένα πάντως μου έχει εντυπωθεί η εικόνα που είχα πρωτοδεί πριν από χρόνια σε μια ταινία: "ένα παιδί με το κλειδί περασμένο στο λαιμό". Ήταν τόσο μικρό το παιδάκι που του το είχαν περάσει σε αλυσίδα για να μην το χάσει αλλιώς». Είχε δηλαδή ήδη την εικόνα, οπότε οι λέξεις ήρθαν να της δώσουν όνομα. Το δαιμόνιο μού τραβάει το μανίκι, μουρμουρίζοντας ότι μόλις πρωτοείδε το «παιδί-κλειδοκράτορας», σκέφτηκε έναν μικρό τύραννο, ένα κακομαθημένο που βρήκε την ευκαιρία και κάνει κουμάντο στο σπίτι παίζοντας στα δάχτυλα τους γονείς που του ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, αλλά θα το αγνοήσω.
Θα μου πείτε ότι και ο αγγλικός όρος δεν είναι και τόσο διαφανής για τον αγγλόφωνο. Δεκτό, φυσικά. Γι' αυτό λοιπόν θα παραφράσω τα λόγια του Νικέλ που ανέφερα παραπάνω:
Αν θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, χωρίς απαραίτητα να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, αλλά να ερμηνεύει εφόσον αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνουν τα συμφραζόμενα, θα πρότεινα κάτι πιο εύκολα κατανοητό όπως τα «παιδιά απουσιαζόντων γονέων» που λέει ο Θέμης στο #6 ή κάτι ακόμη πιο απλό: τα παραμελημένα παιδιά ή την γενιά των παραμελημένων αν μιλάμε για τόσο γενικευμένη χρήση, αφού αυτό είναι το κύριο ζήτημα, αυτή η έλλειψη ουσιαστικής γονικής φροντίδας και συντροφιάς, αναγκαστική ή όχι, τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και δημιουργεί τα προβλήματα που εκδηλώνονται λιγότερο ή περισσότερο έντονα στην πορεία της ζωής τους, όπως ερμηνεύω τον ορισμό στη Γουίκη:
A latchkey kid or latchkey child is a child who returns from school to an empty home because his or her parent or parents are away at work, or a child who is often left at home with little or no parental supervision.
Και ναι, τα πέρασα κι εγώ μια περίοδο μικρός, αναγκαστικά, αλλά ευτυχώς ήταν σύντομη και είχα δυο αδέρφια να φροντίσω, ευθύνη και συντροφιά, και παρότι μεγαλύτερος και τυπικά υπεύθυνος γι' αυτά, κλειδοκράτορας δεν ένιωσα ποτέ, αν και κυριολεκτικά ήμουν.
Το παιδιά-κλειδοκράτορες είναι σαφές, εφόσον «θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, που να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, χωρίς να ερμηνεύει αφού αυτή τη δουλειά την κάνουν τα συμφραζόμενα», όπως λέει ο Νίκελ στο #5. Προαπαιτεί δηλαδή να ξέρει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται, αφού η απόδοση βασίζεται όχι σε κάτι που γνωρίζουν όλοι αλλά σε μια λεπτομέρεια που έγινε αφορμή να τους αποδοθεί αυτή η ονομασία:
The term refers to the latchkey of a door to a house. The key is often strung around the child's neck or left hidden under a mat (or some other object) at the rear door to the property. The term is claimed to have originated from an NBC documentary in 1944, due to the phenomenon of children being left home alone becoming common during and after World War II, when one parent would be enlisted into the armed forces, so the other would have to get a job.
Αυτή η λεπτομέρεια, παρότι χαρακτηριστική, νομίζω ότι δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κατάστασης αυτών των παιδιών, οπότε ο όρος δεν είναι καθόλου διαφανής σε όποιον τον βλέπει για πρώτη φορά. Εγώ πάντως πρώτη φορά χτες είδα τον αγγλικό και πριν διαβάσω το απόσπασμα που παρέθεσε η Αλεξάνδρα στο #2 και στη συνέχεια το λήμμα της Γουίκης, έξυνα την γκλάβα μου απορημένος. Και η VickyN παραπάνω ενισχύει την εντύπωσή μου, γράφοντας ότι «Εμένα πάντως μου έχει εντυπωθεί η εικόνα που είχα πρωτοδεί πριν από χρόνια σε μια ταινία: "ένα παιδί με το κλειδί περασμένο στο λαιμό". Ήταν τόσο μικρό το παιδάκι που του το είχαν περάσει σε αλυσίδα για να μην το χάσει αλλιώς». Είχε δηλαδή ήδη την εικόνα, οπότε οι λέξεις ήρθαν να της δώσουν όνομα. Το δαιμόνιο μού τραβάει το μανίκι, μουρμουρίζοντας ότι μόλις πρωτοείδε το «παιδί-κλειδοκράτορας», σκέφτηκε έναν μικρό τύραννο, ένα κακομαθημένο που βρήκε την ευκαιρία και κάνει κουμάντο στο σπίτι παίζοντας στα δάχτυλα τους γονείς που του ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, αλλά θα το αγνοήσω.
Θα μου πείτε ότι και ο αγγλικός όρος δεν είναι και τόσο διαφανής για τον αγγλόφωνο. Δεκτό, φυσικά. Γι' αυτό λοιπόν θα παραφράσω τα λόγια του Νικέλ που ανέφερα παραπάνω:
Αν θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, χωρίς απαραίτητα να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, αλλά να ερμηνεύει εφόσον αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνουν τα συμφραζόμενα, θα πρότεινα κάτι πιο εύκολα κατανοητό όπως τα «παιδιά απουσιαζόντων γονέων» που λέει ο Θέμης στο #6 ή κάτι ακόμη πιο απλό: τα παραμελημένα παιδιά ή την γενιά των παραμελημένων αν μιλάμε για τόσο γενικευμένη χρήση, αφού αυτό είναι το κύριο ζήτημα, αυτή η έλλειψη ουσιαστικής γονικής φροντίδας και συντροφιάς, αναγκαστική ή όχι, τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και δημιουργεί τα προβλήματα που εκδηλώνονται λιγότερο ή περισσότερο έντονα στην πορεία της ζωής τους, όπως ερμηνεύω τον ορισμό στη Γουίκη:
A latchkey kid or latchkey child is a child who returns from school to an empty home because his or her parent or parents are away at work, or a child who is often left at home with little or no parental supervision.
Και ναι, τα πέρασα κι εγώ μια περίοδο μικρός, αναγκαστικά, αλλά ευτυχώς ήταν σύντομη και είχα δυο αδέρφια να φροντίσω, ευθύνη και συντροφιά, και παρότι μεγαλύτερος και τυπικά υπεύθυνος γι' αυτά, κλειδοκράτορας δεν ένιωσα ποτέ, αν και κυριολεκτικά ήμουν.
Ξεχνάς μια λεπτομέρεια, που, μου φαίνεται, κατέθεσε η ερωτώσα με έμμεσο τρόπο. Πολλές φορές το κείμενό μας επιδιώκει να δείξει στον αναγνώστη τι λέει ο ξένος, να μεταφέρει την αύρα του ξένου όρου. Αυτό επιδιώκει συχνά η προτίμηση που εκφράζω για όρους κοντά στο πρωτότυπο (και την αδιαφάνειά του). Δηλαδή:
Οι «μικροί κλειδοκράτορες», όπως ονομάζουν οι αγγλόφωνοι τα παιδιά εργαζόμενων γονέων που επιστρέφουν από το σχολείο σε ένα άδειο σπίτι, ...
Οι «μικροί κλειδοκράτορες», όπως ονομάζουν οι αγγλόφωνοι τα παιδιά εργαζόμενων γονέων που επιστρέφουν από το σχολείο σε ένα άδειο σπίτι, ...
Από τον τίτλο του νήματος, τα παιδιά-κλειδοκράτορες μου έδωσαν την εικόνα των κακομαθημένων παιδιών που τραβάνε όλη την οικογένεια από τη μύτη. Αφού κατάλαβα τι γίνεται, νομίζω ότι ούτε το «απουσιαζόντων» είναι αρκετό (επειδή δεν πρόκειται για τυχαία ή συμπτωματική απουσία αλλά συστηματική, εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεων --και εξαιτίας της διάλυσης της παραδοσιακής οικογένειας· εδώ, τα παιδιά αυτά μπορεί ακόμη να τα περιμένει μια γιαγιά ή ένας παππούς στο σπίτι) και, φυσικά, νομίζω ότι τα «παραμελημένα παιδιά» παραείναι ισχυρό --και ίσως άδικο για τους γονείς.
Και αφού είπα τι δεν μου αρέσει, σαν καθωσπρέπει σημερινός Έλληνας πολιτικός,πρέπει να προτείνω και κάτι --και πρόταση (καλή) δεν έχω. Η εικόνα με το κλειδί μου αρέσει, αλλά χωρίς την εξουσία του κλειδοκράτορα. Ίσως είναι καλύτερα, τα παιδιά με το δικό τους κλειδί (δεν μπορείς καν να γλιτώσεις ούτε μια λέξη και να πεις τα παιδιά με το κλειδί τους).
Τα κλειδόπαιδα θα ήταν μάλλον τολμηρό...
(Έγραφα χωρίς να έχω δει το πιο πάνω του Νίκελ, αλλά και πάλι, ακόμη και μέσα σε εισαγωγικά, ακόμη και περιγράφοντας τον όρο, η εξουσία του κλειδοκράτορα δηλώνει κτγμ κάτι διαμετρικά αντίθετο από αυτό που συμβαίνει.)
Και αφού είπα τι δεν μου αρέσει, σαν καθωσπρέπει σημερινός Έλληνας πολιτικός,πρέπει να προτείνω και κάτι --και πρόταση (καλή) δεν έχω. Η εικόνα με το κλειδί μου αρέσει, αλλά χωρίς την εξουσία του κλειδοκράτορα. Ίσως είναι καλύτερα, τα παιδιά με το δικό τους κλειδί (δεν μπορείς καν να γλιτώσεις ούτε μια λέξη και να πεις τα παιδιά με το κλειδί τους).
Τα κλειδόπαιδα θα ήταν μάλλον τολμηρό...
(Έγραφα χωρίς να έχω δει το πιο πάνω του Νίκελ, αλλά και πάλι, ακόμη και μέσα σε εισαγωγικά, ακόμη και περιγράφοντας τον όρο, η εξουσία του κλειδοκράτορα δηλώνει κτγμ κάτι διαμετρικά αντίθετο από αυτό που συμβαίνει.)
Δεν την ξεχνώ και φυσικά δεν φέρνω αντίρρηση σ' αυτό, εξού και η μακροσκελής εισαγωγή και γι' αυτό έγραψα αποπάνω:
Αν θέλουμε μια γρήγορη απόδοση, χωρίς απαραίτητα να καθρεφτίζει κάπως το αγγλικό, αλλά να ερμηνεύει εφόσον αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνουν τα συμφραζόμενα...
Ναι, Δρα, το «παραμελημένα» είναι λίγο βαρύ και άδικο για τους γονείς, εάν είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, τα παιδιά όμως από την πλευρά τους έτσι νιώθουν. Καταλαβαίνω βέβαια ότι έτσι χρωματίζεται ο όρος και μετατοπίζεται από την εξωτερική περιγραφή στο συναισθηματικό φορτίο της μιας πλευράς.
Τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι ;) :
Complete control............................................... Childless uk couple build robot child companion
All aboard,
Ο αντίστοιχος όρος που δημιουργήθηκε στα γερμανικά το 1956 είναι Schlüsselkind (από κλειδί+παιδί). Στον δυτικογερμανικό χώρο, η χρήση έχει σαφώς αρνητική χροιά -τα παιδιά με το δικό τους κλειδί θεωρούνται από συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους ως αίτιο για οτιδήποτε έχει σχέση με αποκλίνουσα νεανική συμπεριφορά. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην τέως ΛΔΓ (όπου τα παιδιά έμεναν στο σχολείο και μετά το τέλος των μαθημάτων), τα παιδιά με το δικό τους κλειδί ήταν κάπως αξιοζήλευτα από τους συμμαθητές τους, επειδή δεν ήταν υποχρεωμένα να μένουν στο σχολείο μέχρι να περάσουν να τα παραλάβουν οι γονείς τους.
Εδώ και μια περιγραφή του όρου και των κοινωνικών προεκτάσεων από τη γαλλογερμανική εκπομπή Karambolage (στα γαλλικά|στα γερμανικά).
Στο τραγούδι της Γερμανίδας ράπερ Cora E. Schlüsselkind περιγράφεται επίσης η ζωή ενός παιδιού με το δικό του κλειδί. Σε ένα σημείο, λέει:
Εδώ και μια περιγραφή του όρου και των κοινωνικών προεκτάσεων από τη γαλλογερμανική εκπομπή Karambolage (στα γαλλικά|στα γερμανικά).
Στο τραγούδι της Γερμανίδας ράπερ Cora E. Schlüsselkind περιγράφεται επίσης η ζωή ενός παιδιού με το δικό του κλειδί. Σε ένα σημείο, λέει:
Έγινα «παιδί με κλειδί» / Έτσι λένε τα παιδιά χωρίς γονείς στο σπίτι / που η μητέρα δεν τα χαιρετάει από το παράθυρο / γιατί πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά / και δεν της είναι εύκολο να εξηγήσει πόσο πολύ μας αγαπά
„Ich wurd’ zum Schlüsselkind / Das sind die Kinder wo die Eltern nicht zuhause sind / Die Mutter nicht am Fenster steht und winkt, denn / Sie ging zum Dienst, Tag für Tag / Es war bestimmt nicht leicht für sie, uns zu erklär'n dass sie uns trotzdem mag
„Ich wurd’ zum Schlüsselkind / Das sind die Kinder wo die Eltern nicht zuhause sind / Die Mutter nicht am Fenster steht und winkt, denn / Sie ging zum Dienst, Tag für Tag / Es war bestimmt nicht leicht für sie, uns zu erklär'n dass sie uns trotzdem mag
Για να σοβαρευτώ λιγάκι, εδώ στα χωριά γνώρισα παιδιά που μεγαλώνουν όπως λες με τον παππού και τη γιαγιά - ή αν δεν υπάρχουν πια εκείνοι, με θείους - όχι επειδή οι γονείς γυρνούν κάθε βράδυ αργά απ' τη δουλειά, αλλά επειδή εργάζονται σε άλλη χώρα όπου δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να πάρουν τα παιδιά, τουλάχιστον μέχρι να στήσουν ένα στοιχειώδες σπιτικό εκεί. Οι αγγελίες για «ζευγάρια για εργασία στη Γερμανία» π.χ. δίνουν και παίρνουν στις τοπικές εφημερίδες, κι όσο περνάει ο καιρός όλο κι αυξάνεται η προσφορά. Αυτά δεν είναι παιδιά συστηματικά απουσιαζόντων, είναι αναγκαστικά απόντων, οικογένειες που σμίγουν πεντέξι βδομάδες το χρόνο, και δεν είναι λίγες. Το είχα πρωτομάθει πριν από μερικά χρόνια παραμονές Χριστουγέννων, όταν ρώτησα στο σχολειό ένα κοριτσάκι 7 χρονών γιατί θα λείπει την τελευταία βδομάδα και δεν θα είναι στη σχολική γιορτή που ετοιμάζαμε και μου απάντησε σπαράζοντας: «Μα έρχονται φέτος πιο νωρίς ο μπαμπάς και η μαμά, κύριε, και δεν θέλουμε να χάσουμε ούτε στιγμή!». Δεν χρειάζεται να πω τι ένιωσα, γιατί άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να το βλέπεις, να το ζεις. Έτσι κατάφερα να αιτιολογήσω τη συμπεριφορά τους ως ένα βαθμό, πόσο ανήσυχα ήταν και με πόση λαχτάρα αποζητούσαν την προσοχή του δάσκαλου, με κάθε τρόπο, και μέχρι να φύγω από κει προσπαθούσα να πράττω τα δέοντα, υποκατάστατο γονιού όσο μπορούσα χωρίς να τα διαχωρίζω από τ' άλλα, τα πιο τυχερά.
Κι εκτός απ' αυτές τις περιπτώσεις όμως, τα ολοήμερα σχολεία που κρατούν τα παιδιά μέχρι τις 4 ή 5 το απόγευμα, ώσπου να μπορέσουν οι γονείς να τα πάρουν σπίτι, γίνονται όλο και πιο απαραίτητα.